samoyed || minsung

~ TEARS (XXI) ~

~ MINHO POV ~

- Minho... Będzie dobrze - powiedział Seungmin zmartwionym głosem.

Drżałem i płakałem. Nie mogąc powstrzymać emocji.

- Nie będzie! Hannie mnie kurwa nienawidzi! - krzyknąłem.

- Wybaczy ci kiedyś...

- Nie wybaczy! Nienawidzi mnie! - zacząłem mocniej płakać upadając na ziemię krzycząc w niebo głosy.

- Minho? Minho! - krzyknął

- On mnie nienawidzi! A ja go kocham!

- Minho! Uspokój się proszę! - chłopak obok mnie upadł na kolana swoją rękę dając na mój kark.

Zacząłem mocniej płakać, dławiąc się łzami. Blond włosy wyjął telefon najwyraźniej do kogoś dzwoniąc.

- Bang Chan! - wykrzyczał Seungmin. - Przyjdź do pokoju Minho proszę cię!

- Co się stało? - zapytał zmartwiony Chan.

- Przychodź tu! - po tym chłopak się rozłączył.

- Jebie te jebane życie! - wrzasnąłem.

- Minho proszę uspokój się!

Chwilę później wszedł Bang Chan. Od razu wiedział w jakim pokoju jesteśmy. Trudno było nie wiedzieć po moich wrzaskach.

- Co się dzieje!? - podbiegł do mnie Bang Chan chcąc zobaczyć moja twarz.

- Dostał ataku paniki... - stwierdził blond włosy. - Na chwilę przestaje a później znów zaczyna krzyczeć. Jeżeli zacznie znów krzyczeć to proszę zadzwoń po karetkę. To nie jest normalne...

- Nie ma problemu - oznajmił Bang chan posmutnialym głosem.

Gdy zamknąłem oczy próbując się uspokoić przed oczyma miałem twarz Jisunga, jak płacze. Nie chciałem widzieć tego widoku, chłopak kojarzył mi się z pięknym promiennym uśmiechem a nie z szlochaniem.

Chciałem się uspokoić, lecz nie mogłem. Zacząłem mocniej płakać wykrzykując podobne rzeczy sprzed paru minut. Seungmin siedział przy mnie próbując mnie uspokoić, ale szło to na marne. W między czasie Chan zadzwonił po karetkę.

Dalej już nie wiedziałem co się działo.

Straciłem przytomność.

~
przepraszam was że nie było żadnego rozdziału przez 5 dni...
teraz postaram się wrzucić więcej i może będę pisała jakaś nową książkę 🫣
zmieniałam trochę opis książki oraz imię właściciela kawiarni

251 słów