On That Same Year (On-Going)

Chapter 7

I don't exactly know how I got home being together with Ruzh that night but I know one thing for sure is that, I feel light that night. I feel like for the very first time in my life naging masaya ako ng husto at hindi ko aakalaing sa gabing iyon ko 'yon mararamdaman. At siya pa ang kasama ko.

I never expected to be more closer with him that night 'cause we both know we met unintentionally pero pakiramdam ko gusto ko pa s'yang makilala, hindi lang kilala sa kung sino s'ya kundi isang malalim na pagkakakilala.

Tinatamad pa akong tumayo dahil ramdam ko ang hapdi ng mata ko galing sa pag-iyak kagabi kaya pumunta na muna ako sa banyo para tignan ito. Hindi naman na s'ya masyadong namamaga pero ramdam ko pa rin ang paghapdi no'n, hindi ko rin alam kung bakit.

Siguro ay masyado akong naging harsh sa pag palis ng mga luha ko kagabi at hindi ko na napansing masakit na pala ang mata ko kakapahid. Napabuntong hininga na lamang ako at naghilamos na rin to reduce its puffiness.

After a few minutes of getting myself ready, bumaba na ako para makakain na rin. I can feel my stomach's already convincing me to eat something. As usual, our house is filled with deafening silence but today I just feel like something was really off. Siguro dahil na rin sa naging alitan namin ni mama kagabi, I'm not comfortable knowing we have a misunderstanding.

Pumunta ako sa kusina at kumuha ng makakain sa ref o kundi naman ay sa tupperware na nakalagay sa ibabaw ng mesa namin, maybe it's our left-over viand last night. I open it and check if it's still okay at ng ma kompirmang maayos pa ang ulam ay kumuha na ako ng plato at nagsimula na ring kumain.

Nakalipas ang ilang minuto at natapos na rin ako sa pagkain. Gumayak ako papuntang kuwarto para sana tumambay ro'n pero napag desisyonan ko nalang na sa sala nalang dahil hindi ko nagustuhan ang init ng atmosphere sa loob ng kuwarto ko.

I notice that it's becoming more hotter everyday, what's happening to the world? Kinuha ko lang ang gitara sa kuwarto at bumaba na rin sa sala para may pampalipas oras ako.

Today's saturday and I don't have any plans today so i'm going to stay at home and rest for a while, tinatamad din akong umalis ng bahay ngayon masyado ring mainit sa labas kaya mas maigi na 'tong nasa loob lang ako.

"I walked through the door with you, the air was cold.." panimula ko habang maingat na nag s-strum sa strings ng gitara ko.

"But something about it felt like home somehow, and I left my scarf there at your sister's house and you've still got it in your drawer, even now..."

"Oh your sweet disposition, my wide-eyed gaze we're singing in the car getting lost upstate. Autumn leaves falling down like pieces into place, and I can picture it after all these days.." I continued, and continue to sing each part until I finished the whole song.

It feels so nice and it's been awhile since I've played my guitar, masyado kasi akong na busy sa school nitong mga nagdaang araw.

Pipili na sana ako ng bagong musika so that I could sing but my attention is drawn to my notifications, out of curiosity tinignan ko 'yon at nakita ko ang profile picture ni Ruzh. Hanep, aesthetic pa. Naka black & white and blurry effect pa ang mokong.

Pero, may mensahe s'ya.

As soon as I click it kaagad na pumunta yun sa conversation at do'n bumungad ang mensahe n'yang kagabi pa pala n'ya isinend.

Ruzh Korman
Thanks for tonight, sana naman
na cheer kita kahit kaunti.
❤️1

Napangiti naman ako sa mensahe n'ya pero hindi ko alam kung paano ako mag r-respond sa kanya so instead of replying back, I just reacted heart. Hindi pa man ako nakakaalis sa conversation namin ay nakita ko na kaagad na he's typing something at maya maya ay may panibago na naman sy'ang chat.

Ruzh Korman
Hi, kagabi ko pa palang
message na 'yan. Ngayon ka lang
pala nakapag open?

Iris Dafian
Yeah, hindi naman kasi ako mahilig
tumambay dito sa social media

Ruzh Korman
Gano'n ba? Okay po

Nakakunot noo naman ako, what's with the 'po' thingy? Bahagya pang napataas ang kilay ko sa pagka formality n'ya towards me.

Iris Dafian
By the way, thank you kagabi huh
It was nice having a little
conversation with you.
❤️1

Ruzh Korman
Nah, it's nothing buti nga't
nag desisyon akong lumabas
no'ng gabing yun eh.

Iris Dafian
Weh talaga?

Ruzh Korman
Yeah...

Dumaan ang ilang minuto at tumagal ang pagpapalitan namin ng chat pero ng mapansing lumalalim na ang pinag uusapan namin sa social media ay nag rason lang akong may kailangan pa akong gawin muna kahit ang totoo ay wala naman talaga.

Ewan ko pero kung ano yung personalidad n'ya sa personal ay gayondin sa kung ano ang ipinapakita n'ya sa'kin sa totoong buhay, may ibang tao kasi na introvert in real world but very hyper when it comes to social media. Sometimes I wonder how can they double their personality? Is it correct for me to tell 'double' ba? I just found it weird eh.

At the thought of it made me shrugged and later on, I just enjoyed my own accompany inside our little house. I even recorded some songs not long enough before I decided to rest my hands from playing my guitar.

Dumating ang hapon at maya-maya ay narinig ko ang pagkasara ng pintuan na tila ba'y may pumasok do'n. Hindi naman ako nakaramdam ng kahit na anong kaba dahil ilang segundo pa ang nakararaan iniluwa rin si mama no'n.

Halos hindi ko pa s'ya matignan ng maayos dahil na rin siguro sa nangyaring misunderstanding namin kagabi kaya naman parang bumigat tuloy ang dibdib ko dahil ramdam na ramdam ko ang kaunting tensyon sa paligid.

Akmang aakyat na sana ako ng kuwarto ng marinig ko ang boses ni mama "Kumain ka na ba?"

Bahagya pa akong natigilan dahil hindi ko inaasahang s'ya ang unang papansin sa akin. Siguro ay masyado lang kaming stress parehas kagabi kaya naman napaglabasan namin ng sama ng loob ang isa't isa.

Napangiti naman ako ng palihim.

"Not yet, ma. Bakit po?" saad ko.

"I brought your favorite snack, come.." aya n'ya sa'kin bago tuluyang pumasok sa kusina. Hindi naman ako umimik at napag pasiyahan kong sumunod nalang din.

Pagkapasok ko pa ay iniabot n'ya na sa'kin ang paborito kong nginunguya sa t'wing nanunuod kami ng movie noon. It's Mang Juan.

Hindi ko naman mapigilang hindi ngumiti, hindi pa pala n'ya nalilimutan.

"Thanks a lot, ma." nangingiting pasalamat ko, ngumiti rin naman s'ya sa'kin. Kaya kahit hindi siya humingi ng paumanhin, alam kong sa gano'ng paraan ay magkakasundo na kami ulit. Just like her, she's not vocal when she's going to do something that might cheer me up whenever she notice i'm having a bad day.

I kinda like it when she's making it up to me, that's how I know she still cares.

It was 9pm in the evening when I decided to put down my phone 'cause I'm pretty ready to finally rest, wala naman masyadong ganap sa araw nito pero ang mas nakagandahan lang ay magkasundo na ulit kami ni mama.

At nakausap ko pa si Ruzh.