San Teodoro Series #1: Seeds Of Hope

CHAPTER 8

All I see is a walking red flag, an asshole who keep pestering me without accepting the fact that I myself has a huge significant in our situation right now.

That in those past days, I am a bitch. I was so stubborn to the point that I throw his precious necklace without even considering that this small thing is a life for him. I even raised my voice when I fought with his ego in Mang Feleso's farm.

Hindi lang siya ang may kasalanan kung bakit lumalala na ang away at inisan sa pagitan naming dalawa. I admit, I have a part to take accountable but why can't he leave me alone? Act that I don't exist? Won't he ignore me and don't give so much attention with my breathing? Para tapos ang problema namin, diba?!

Ngunit napakurap-kurap na lang ako ng sagutin ng mga sumunod niyang salita ang mga tanong ko sa aking isip.

"I am in huge effort since you worked here. It doubled when Madam Fatima urged us to fixed our problems... so why can't you lower your guards? Why can't you give me a chance to step closer towards you? Why can't we be friends?"

Sa napakaraming tanong niya sa akin hindi ko alam kung paano iyon sasagutin.

Basta isa lang ang alam ko, ang panaka-nakang ingay ng highway ng San Teodoro at marahan na ingay ng mga kaunting taong dumadaan ay kasingkahulugan ng tunog ng puso kong gulat sa lahat ng sinabi ni Daxen.

Ang takipsilim ay unti-unti nang nawawala at katulad ng madilim na kalangitan, ganoon rin ang matang nakatitig sa akin.

"Hindi ko naman sinasabi na maging magkaibigan tayo tulad ng mga kaibigan mo sa baryo, Jasmine. All I want is . . .us . . . being civil at each other."

Kumunot ang noo ko dahil kanina pa siya nakatitig sa akin kaya mabilis siyang tumikhim at umiwas ng tingin.

I stepped backwards to put a distance between us. Hindi ako makahinga ng maayos kapag kaharap ko siya sa malapitan. Bumalik na naman ang pagkulo ng dugo ko noong humakbang rin siya papalapit sa akin.

"Pwede bang wag mo akong sundan?!" Usal ko saka lumayo na ng ilang dangkal sa kanya. Hindi natuloy ako makasakay sa tricycle dahil sa pagharang ng lalaking 'to. Nakaka-imbyerna talaga siya. "Isa pa, bakit naman kita kakaibiganin kung ikaw ang dahilan ng lahat ng sakit ko sa ulo?"

It caught his attention and like what he always do when he's trying to explain his point. He went closer again. "Jasmine... I-Im sorry."

Ang madilim niyang mata ay puno ng senseridad na humingi ng tawad. Parang nawala ang angas na dating ng kanyang piercing noong yumuko siya habang nagsising nagsalita. "I'm so sorry sa lahat ng ginawa ko. I am sorry for stealing your first kiss. I am sorry for disrespecting your house. I apologize for throwing insensitive jokes for my own benefit. I admit that I am an ass and a scumbag." Tumitig siya ng diretso sa akin. "I don't deserve your apologies but please grant me the chance to be your friend or if its too much, let's be civil? And I will do everything for you to forgive me. Lahat ng gusto mo, Hasmin."

Umiwas ako ng tingin dahil hindi ko na kayang magtagal sa mata at boses niyang konting oras pa ay magpaparupok sa akin. I need to redeem myself and be that strongest girl again. A girl who doesn't swayed by a declaration of words and left with no actions.

"You know what, I won't beg for your approval pero gusto kong malaman mo na ayaw kong mawala ang trabaho na 'to. Ayaw kong mawalan ng trabaho." May inis na sa boses niya marahil sa katahimikan na ipinaramdam ko. "Dito ako umaasa para matulungan lang si Inang. Ayaw kong maging pabigat sa kanya."

Hindi ko nagugustuhan ang tono sa boses niya na para bang mahalaga sa kanya ang trabahong ito at sa akin ay laro lang. I always hate it when he concluded things in a one side of the story. "Bakit? Sa tingin mo hindi mahalaga ang part time job na 'to sa akin? Na trip-trip ko lang ang ipatanggal ka dahil bored ako?"