San Teodoro Series #1: Seeds Of Hope

CHAPTER 13

"Mahal na mahal kita, Hasmin."

Kusang tumigil ang luha ko sa narinig mula sa boses ni Daxen. Ramdam ko rin ang malakas na tibok ng puso niya.

I heard nothing as soon as my brain process his words.

D-Daxen loves me?

Pakiramdam ko lahat ng ingay sa paligid ay nawala, ang mga lyrics ng pusong bato sa videoke ay di na mabasa at tugtog na lang ang natira. Kahit ang mga palaka at ang mga asong nag-iingay sa kabahayan ay huminto rin na para bang katulad ko ay pinoproseso rin nila ang sinabi ni Daxen.

I reached for his eyes and in this unbearable night, I found the brightest constellation going down towards me.  With his teary eyed, I saw a comet falling down and it was trying to inject in my system that he loves me... that he cared for me.

That I should feel his burning devotion and love towards my uncontrollable persona. That the explosion of his feelings should be celebrated because it takes a thousand of courage to confess his love.

Umaalab ang pagmamahal ni Daxen na para bang napapaso ang pagkatao ko.
Kaya dahan-dahan akong kumalas sa mga yakap niya.  It made the sparkles of universe in his eyes vanished, turned into a gloomy clouds in this hazy night.

Ramdam ko ang pagyakap ng hamog sa buo kong katawan. Ganun ba kainit ang mga bisig niya na parang binalot ako ng nyebe noong kumalas ako?

A line of pain crosses his eyes when he realizes that I am not delighted to his sudden confession.

Am I?

"D-Daxen... W-Wag ngayon p-please?" I whisper in the thin air. Hindi ko pa kaya ng panibagong pasabog ngayong gabi.

"Y-You d-don't believe it?" Basag ang boses na usal niya. 

Napapikit ako ng matindi ng dahan-dahan kong nakita ang namumuong luha sa kanyang mga mata.

I shook my head and convince myself na baka nadala lang siya sa emosyon. Na baka sa tingin niya ay magiging maayos ang pakiramdam ko kapag sinabi niyang mahalaga ako sa kanya.

Ganun lang yon diba?

Pero nawala ako sa ulirat ng mabibigat ang paa siyang humakbang papalapit sa akin at sa pangalawang pagkakataon ay mahigpit akong niyakap.

"Mahal na mahal kita, Hasmin."
Rinig na rinig ko ang pagtibok ng puso niya, hindi ko alam kung dahil sa kaba, lungkot o irita. "Kaya dapat hindi mo ako pinigilan na bugbugin ang manyak na 'yon because you don't deserve to be disrespected by him, or by anyone! Hinayaan mo sana akong basagin ang bibig niya para hindi mo maalala na hinalikan ka niya! Hinayaan mo sana akong ilibing siya sa lupa kung saan siya nararapat!"

His voice were drastic and its speaks vengeance. Papatayin niya ba talaga si Estanislao dahil sa akin? Is he being serious? Mahal niya ba talaga ako?.

"D-Do you love me?" Hindi ko na napigilan ang sariling itanong iyon.

"I want to protect you." Namamalat ang boses na sagot niya. "Masyado kitang inalagaan ng sobra at hinayaang manatili sa itaas para lang hatakin ng mga walang kwentang lalaki tulad niya, Hasmin."

I tried to control my tears from cascading down to my face but I cannot. I am being emotional right now, pagkatapos ng nakakapagod na araw ng induction, ng pambabastos ng hinayupak na yon ay nalaman ko namang may isang taong nagmamahal sa akin.

Daxen loves me?

Slowly by slowly, I know how to process it.

In all the boys I've met, Daxen is the least person I will give my trust with because after all he has several vices. He acted an asshole when we first met and he even throw my bracelet as if it doesn't have any value.