ÜVEY HAYATIM ( PABLO GAVİ)

Buluşma Zamanı

Mukaddeslerim bu bölümde pedri' nin annesi ve babası da olacak ama ben annesinin ismini bir saatlik araştırmam sonucunda bulamadım sadece fotoğrafı var SGDHDGDGGDGF

Babası da Fernando olarak geçiyor belki yanlış olabilir ama ben yine de babasını internette olduğu isimle yazacağım annesi de kendi bulduğum isimle yer alacak.

Bu arada pedri' nin sadece bir erkek kardeşi varmış. Onun da ismi yok bende dgdgdg bilen varsa söyleyebilir mi acaba?

Neyse çok konuştum ama bilginiz olsun yani.

İYİ OKUMALAR! ( Sacha boey sesiyle okuyun)

⋋✿ ⁰ o ⁰ ✿⋌

Gidiyordum...

Zamanı gelmişti...

Şuan yetimhaneden hüzünlü bakışlar eşliğinde ayrılıyordum. Ama önce müdire hanımcığımın (!) odasına gidip bazı belgeleri imzalamam gerekiyordu.

Oraya doğru ilerliyordum. Galayquen ile birlikte. Bırakmıyordu beni. iyi ki de bırakmıyordu...

Odanın önüne geldim. Quen beni kapıda bekleyecekti. Ben de belgeleri imzalayıp çıkacak ve bir daha buraya adımımı dahi atmayacaktım. İstesem de istemesem de...

Odayı üç kere tıklattım. Zorunlu olmasaydı bodoslama giriş yapardım ama zaten buradan gidiyordum, gerek yoktu.

İçeriden " Gel!" Sesi geldi.

İçeri girdim.

Ama yalnız değildi.

Bir kadın ve bir erkek de hemen masasının önünde ki ikili deri koltukta yan yana oturuyordu.

Şaşırsam da belli etmemiştim.

Hem ne olmuş? Benim için mi geldiler sanki? Hahaha!

Hiç inanmadım gerçekten!

Galay' ın soyunun tortolli balığından geldiğini söyleseler ona bile inanırdım ama buna asla!

" Lucia , yeni annen ve babanla tanışma vaktin geldi de geçiyor!" Dedi müdire hanım keyifli bir sesle.

HAĞ!?

NE DEDİ O AZ ÖNCE !?

O ŞILLIK NİYE BENİMLE DALGA GEÇİYOR Kİ HERKESİN ÖNÜNDE?

BEN GİDİYORDUM ZATEN!

Umursamaz bir bakış attım. Dalga geçmesine gerek yoktu.

" Lucia idi değil mi?" Bu kimdi ?

Baktığımda o kadının konuştuğunu anlamıştım.

" Evet?" Dedim sorgularcasına.

" Canım müdire hanım dalga geçmiyor. Biz seni gerçekten evlat edinmek istiyoruz."

Anlamadım? Neden ki? Başka birini sahiplensinler,niye ben?

" Neden ben?" Diye sorarken buldum kendimi.

"Dilini eşek arısı sokar umarım Lucia!"

İç ses haklıydı. Niye böyle bir şey sormuştum ki?

" Çünkü biz seni gerçekten beğendik, yanlış anlama! Düzgün,edepli bir kıza benziyorsun. Çokta güzelsin. Sayın emilia hanım da bugün zorunlu olarak buradan ayrılacağını söyledi. Biz de senin kızımız olmanı istiyoruz. Umarım kabul edersin lucia?"

" Evet Lucia her şey sofia hanımın da dediği gibi.
Eğer kabul edersen sen bu çiftin yani Sofia ve Fernando çiftinin kızı olacaksın. İsmin de artık Lucia Saint Pierre değil, Lucia González López olacak. Eğer kabul edersen dünyanın en şanslı insanı sen olacaksın muhtemelen" dedi müdire hanımcığım(!) tiz bir kahkaha atarak. Sen gülme hepimizin kulaklarının sağlığı için, lütfen!

Nasıl yani şimdi bu aile beni mi istiyor gerçekten?

Kabul etse miydim?

Hey bir dakika! Bu González López neden bu kadar tanıdık geldi?

" Pardon siz kimsiniz? "

" Ah! Tatlım müdire hanım öyle söyleyince şaşırdın tabii. Biz hem Barcelona hem de İspanya milli takımında oynayan Pedro González López' in annesi ve babasıyız." Dedi kadın.

DEDİ!?

NE DEDİ!?

ÖLÜP BİTTİĞİM ADAM BENİM ABİM Mİ OLACAKTI YANİ?

ŞAKA MI?

Aslında şimdi bir aile beni almak isteyince çok mutlu olduğumu itiraf etmeliyim. Gerçekten şaka yapmıyorum,pedri' nin abim olacak olmasını o kadar da önemsemiyorum.

Sadece bir ailem olsun yeter.

Düzgün bir aile.

Beni istemediklerinde sokağa atacak bir aile değil...

Belki de düşünmeliyim. Evet evet! Düşünmek gerek, ani bir karar vermemeliyim.

" Ben biraz düşünmek istiyorum" dedim sakin bir sesle.
" Tabi sen nasıl iste-"

" Sadece otuz dakikan var Lucia bilgin olsun." Dedi emilia hanım (!) Sıkıldığını belirten bir sesle.

Hayat benim hayatım bir kere de ilgilenmesen ölürsün değil mi!

" Tamam" dedim sakince. Sorun çıkarmak istemiyordum.

Odadan çıktım,izin almadan.

"Ha birde izin alsaydın!?"

Vay be iç ses sen de haklı olabiliyormuşsun!

Neyse.

Quen bana hüzünlü bakışlar eşliğinde " Bitti mi?" Diye sordu.

" Pek değil."

" Nasıl yani? Anlamadım?"

Yetimhanenin merdivenlerine oturduk. Olayı baştan sona anlattım. Şaşkınlık desen var, dehşete düşmüşlük desen var, neşe desen var. Pedriden bahsettiğimde çığlık atıp kabul etmem için yalvardı.

Sana ne oluyor kızım? Ne bu itiraz?

O da haklıydı kendince tabi. Şöhretli bir aileydi sonuçta. Ama ben öyle bir aile istemiyordum.

Ben aile istiyordum.

" Sence bana iyi bir aile olabilecekler mi?" Dedim.

O da bana bakıp tebessüm etti.

" Merak etme. Öyle kötü zihniyetli insanlar değillerdir. Eminim bak! Hem pedri sana çok iyi bir abi olur. Eğer beni dinliyorsan kabul et. Senin için en iyisi bu." Dedi bilge bir tavırla.

Belki de haklı olabilirdi.

Sanırım kabul edecektim...

" Tamam. Kabul edeceğim." Dedim kararsız kaldığımı belirten bir ses tonuyla.

Bir anda bana sarıldı.

" Süper! Hem fena mı olur pedri ile antrenmanlara gidersin. Hatta beni de götürürsün. Böylece onunla daha çok birlikte olurum." Dedi sinsi bir tavırla.

" Manyak kız!" Dedim elimle saçlarını karıştırarak.

" Hadi öyleyse! Ben odaya gidip kararımı açıklayayım." Dedim kısık bir sesle gülerek.

Beraber emilia hanımcığımın(!) odasına gittik. Gay tekrar kapının önünde beklerken ben bu sefer kapıyı tıklatmadan içeri girdim.

" Sonunda geldin Lucia!" Dedi müdire hanımcığım (!) Hoşnut bir tavırla. Hayret kızmadı!

Tabi kötü görünmek istememiştir şöhretli insanların yanında!

Hiç bir şey söylemeden konuya girdim, bana meraklı gözlerle bakan çifte doğru döndüm ve hayatımı değiştirecek o kararı bir kez daha söyledim...

" Pekala, kabul ediyorum, sizinle geleceğim."

798 kelime!