Şöyle resimler olunca paylaşmadan duramıyorum
FAFAWGHDRJGSNGSDG
Neyse!
İyi okumalar!
¯\(°_o)/¯
" İstiyorsan bir de kaydırak alalım Pablo? Ne dersin? "
" Var mı ki? "
Derince bir nefes verdim ve pet Shopun sahibine masum bakışlarımı attım.
O da anlayınca gülümsedi tabi.
" Pablo bey isterseniz- "
" İstemem! "
" Daha bir şey demedim ki- "
" Gerek yok. "
" Peki. "
Pablonun bu tavrına karşı ağzım açıktı.
Derdi neydi bu adamın?
" Pablo Martin paéz gavira. " Dedim bıkkın bir sesle.
" Lucia Gonzaléz Lopez? " Dedi benim aksime mutlu ve heyecanlı bir ifadeyle.
Gerçekten bu adamı anlamıyorum...
Yaklaşık elli dakika daha orada kaldıktan sonra sonunda hepsini hallettik ve aldık.
İkimizde aldıklarımızı pablonun arabasına yükler iken pablo konuştu nefes nefese. Gerçekten az bir şey almamıştık. Hatta öyle ki pet shopta ki adam endişeli bir şekilde bizimle ilgileniyordu.
" Şu yakınlarda güzel bir kafe var. Hem orada Dubai çikolatası da satılıyor. Ne dersin? "
Fena fikir değildi aslında. Reddetmeye gerek yok.
" Olur. Gidelim. " Dedim sessiz tavrımı korurken.
Daha sonrasında arabaya bindik ve ilerlemeye başladık.
Yoldan sağa döndüğümüzde karşılaştığımız sokak, sanatçıların ellerinden geçmiş gibiydi.
O sırada fark etmemiştim ama Pablo elimi baş parmağıyla okşuyordu.
Bir dakika?
Okşama mı?
" Pablo? " Dedim sorgularken. Bir anda elimi çekecektim ki daha da sıkı tuttu ve her bir parmak boğumumu ıslatarak öptü.
Bu beni bir kadın olarak etkiliy-
NE DİYORUM BEN!?
" Gerçekleri Lucia... Gerçekleri diyorsun... Beğenmedin mi yoksa? "
Bir sus sen de yok öyle bir şey!
" Var öyle bir şey de neyse... "
" Ne yapıyorsun Pablo? "
" Ne yapıyor gibi gözüküyorum? "
" Görmemiş sayıyorum Pablo. "
Ben önüme dönüp yolu seyrederken o kısık bir sesle gülüyordu.
Elimi de hâlâ bırakmadı.
" Elimi bırakır mısın martin. " Dedim emredercesine. Belki bırakır.
Bırakmıyormuş...
Bu hâlde ilerlerken yaklaşık beş dakika sonra kafenin önündeydik. Oldukça gösterişten uzak, hoş bir kafe idi.
Pablo sonunda elimi bıraktı ve aşağıya indi. Ben de tam inecek iken biri bunu engelledi. Kafamı kaldırıp baktığımda Pablo elini uzatmış bana gülümseyerek bakıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÜVEY HAYATIM ( PABLO GAVİ)
أدب المراهقين" BU HAYAT SANA AİT DEĞİL BİLİYORSUN DEĞİL Mİ !? " " Evet biliyorum, bu hayat benim üvey hayatım... Gerçek hayatım bundan çok başka... "
