Chapter 133
လျှို့ဝှက်ခန်းထဲတွင် ဖုန့်လင်း(ဇာမဏီငှက်မွေး)တစ်ချောင်းက လေပေါ်ဝဲနေပြီး ဧကရာဇ်ယွင်ယွီ၏ ခန္ဓာကိုယ်မှ မရေမတွက်နိုင်သော ရွှေရောင်အလင်းတန်းများ ဖြာထွက်နေကာ ရွှေရောင်ချည်မျှင်များသဖွယ် စုဝေးနေသည်။
အပြင်ဘက်မှ ဆူညံသံများကြားသည့်အခါ တိယွင်ယွီက မျက်လုံးများပွင့်လာပြီး လက်တစ်ဖက်မြှောက်၍ ဖုန့်လင်းကိုယူလိုက်သည်။
တံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ အပြင်ဘက်တွင် လူတန်းရှည်ကြီး ဒူးထောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ရှေ့ဆုံးမှ ဒူးထောက်နေသူက တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ယင်နေလျက်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
" ဧကရာဇ်... မင်းသမီးလေး ပျောက်နေပါတယ်..."
တိယွင်ယွီ တဖြည်းဖြည်းမျက်မှောင်ကြုတ်သွားပြီး ခဏအကြာတွင် ပြောလိုက်သည်။
" ထပါ..."
ထို့နောက် လူအုပ်ကြီးကိုကျော်ပြီး ထွက်သွားချိန်၌ တစ်စုံတစ်ယောက်က အမြန်ပြောလာသည်။
" ဧကရာဇ် ကိုယ်တိုင်မသွားပါနဲ့... ကျွန်တော်မျိုးတို့တွေ လူလွှတ်ပြီးရှာခိုင်းထားပါတယ် သူတို့ မင်းသမီးလေးကို ရှာတွေ့မှာပါ..."
" မလိုဘူး..."
တိယွင်ယွီက နောက်သို့လုံးဝ လှည့်မကြည့်ပေ။ ရေကန်တစ်ခုနား ရောက်သည့်အချိန်တွင်မှ ခဏရပ်တန့်ပြီး ရေကန်စပ်တွင် ထားထားသော လက်ရာမြောက်သည့် ကြွေပန်းကန်တစ်လုံးကို ကောက်ယူလိုက်သည်။
သူ့လက်ချောင်းရှည်များဖြင့် ငါးခြောက်ကိုယူပြီး ရေကန်ထဲပစ်လိုက်သည်။
ကန်ရေပြင်က အနည်းငယ်လှုပ်ရှားသွားပြီးနောက် ရွှေရောင်လိပ်တစ်ကောင်က လေပေါ်ခုန်တက်လာကာ ငါးခြောက်ကို ကွက်တိကိုက်လိုက်ပြီး ရေကန်ထဲ ပြန်ကျသွားသည်။ သူက အမြှီးတိုလေးကိုလှုပ်ရမ်း၍ ငါးခြောက်ကို ဝါးနေပေသည်။ သူက ရေပြင်ထက်တွင် မျက်နှာကိုဖော်ထားသော်လည်း ရေကန်စပ်နားအထိ ကပ်မလာဘဲ ပြောလိုက်သည်။
" ဧကရာဇ် သွားတော့မလို့လား..."
တိယွင်ယွီ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
" သွားဖို့ အချိန်ကျပြီ..."
