❝Günahsa bu hisler, Tanrı bizi terk etmiş demektir.❞
Zihin; bir odanın içindeki beyaz duvarlar kadar amansız hastalığa sahip düşünceler gibidir. Mermiyi anımsatan bu düşünceler intiharın başlangıcından döndürür yinelenerek.
Ve şeytanın dölü olarak o...
Ölümü hatırlıyorum, annemin kolları kadar yakında olmamasını diliyorum.
Yaşamayacağıma emin olan, o eve gelen doktorlar kulağıma şeytanın nefesi gibi fısıldıyorlar. Ölümümün saatini ayarlıyorlar. Buz gibi bir kış gecesi karanlıkta doğup karanlığa gömülecek olan bir bebeğe mezar kazıyorlar. Ama bilmiyorlar ki o mezara diri diri girecek ve buna alışkın bir kalbe sahip olacak. Kalbi duracak, nefes alamayacak.
Kaderimi onlar belirlemişti.
Yakaran kaderimin acısını onların anlamadan yapmış olması o kadar çok fiyasko geliyordu ki kulağa buna alışamamıştım. Ölüme alışmak; insanın kendi mezarını kendi kazması demekti. O tabuta girdiğinde yalnız olacak demekti. Alışkanlıklarımın yakamı bırakmadığı bir hayat yaşıyordum, onların belki de ölmemi dilediği o gecede Tanrı'nın parmak uçlarından dökülen kanlı bir oyuna girmiştim. Kumar masasına yatmıştım, günahlarımın şeytana ait olacak kadar içimde filizlenen umutlarla şeytanın ta kendisine sığınmıştım. Ama ben şeytanın kızıydım.
Şeytanın kızı olarak doğmuştum.
Hayat damarımda dolaşan günahlarım, şeytanın ta kendisiydi.
Ne de olsa onun kızı sayılırdım.
Salem Mahkemelerini, telefonumun ekranından okumaya çalışarak masada önüme koyulan tabağın içindeki yemeği didikliyordum. İştahım yoktu, midem günahlarımla ağzıma kadar dolup taşmıştı ama bunun kimse farkında değildi. Bakışlarım tekrardan düz yazılara odaklandığında onlar hakkında bir şeyler öğrenmek için yazıları okumaya çabalıyordum. Bir diğer tarafımda, karşısında oturan Lina'yla sohbet eden Elvan'ın konuşmalarını pek dinlemiyordum beni ilgilendirmediği için. Aralarında erkekler hakkında konuşuyorlar, tanıdık isimleri dillerine hapsederek birilerini çekiştiriyorlardı.
