හරීම ඉක්මනට අවුරුදු දවස් ටික ගෙවුනා. පැයට කිලෝමීටර් එකසිය අසූවත් කන්ෆියුස් වෙන තරමට, අංශක එකසිය හැටෙන් හැරිලා අබුදස්සකාලේ මායා කැලැන්ඩර් එකත් දෙපිටින් යන වේගෙට කාලේ ගෙවුනා කිව්වොත් හරි. ඒ තරමට කාලේ යනවා.
යනකොට එනවා එනකොට යනවා. යනකොට එනවා එනකොට-
"ඔය වම් පැත්තේ පෝලීමේ දකුණට හැරිලා පැන්සල කන රත්තරං පාට කොණ්ඩේ නැගිටිනවා!!!"
අනේ මන්දා ඒ අස්සේ කවුරුහරි මට කතා කරනවා වගෙත් ඇහෙනවා. ඇත්තම කිව්වොත් අවුරුදු කාලේ කාපු කෑමට මගේ තෙල වැඩි වෙලා අම්බානක වෙනසක්-
"කුරුළු මචං උබට කතා කරන්නේ.."
ඒ අස්සේ වන්දිතයා ඩෙස් එක අස්සෙන් අත දාලා මගේ කකුල් ස්පර්ශ කරනකොට මම ගැස්සිලා ගිහින් හරි සිහියට ආවා. ඊව් අසානකාරී ගල් ස්පර්ශක වන්දි බට්ටා!!!
"අහවල් ලබ්බද අල්ලන්නේ?"
"ඕයි උබට දැන් එවලේ ඉදලා මැඩම් කතා කරන්නේ. මොන සිහියෙද බං ඉන්නේ?"
එතකොට මම ටාර් ගාලා ගුරු මේසේ දිහා බැලුවා. සිම්මටහරි!! අර අලුතෙන් ආව ඉතිහාස ගුරු මාතාව නේද මේ?
"Stand up!! මේ ළමයට සිංහල බැරිද?"
මෑම් බෝතල් කණ්ණාඩී දෙක ඇගිල්ලෙන් උස්සලා නහර පුම්බගෙන මාව පෙන්නලා මොනිටරයගෙන් මට සිංහල බැයිද අහනකොට ඌ පිටිපස්ස හැරිලා මං දිහා බලලා පුළුවන් කියලා කියනවා මම ඈත දුර තියාම බලාගෙන. අනේ අනේ කේලමා..
ඇත්තටම මේ ටිකේ මට තෙල වැඩී. අහවල් කල්පනාවක් නිසා මගේ ආධ්‍යාත්මික සරීරය පොඩ්ඩක් මතුපිට ස්ථරයෙන් එපිට ගිහින් තිබ්බේ.
"මොකක්ද නම? ඇයි ඔය ළමයා පාඩමේ නැත්තේ?"
මං කටේ ගහන් හිටිය පැන්සල ඩෙස් එක උඩ තියලා බංකුවෙන් නැගිට්ටා. සාමාන්‍යයෙන් ගුරුවරයෙක් කතා කරනකොට නැගිටින්න ඕන. ඒවා හොද සිරිත් විරිත්. වැඩිහිටියන්ට ගරු කරන්නේ නැත්තං වැඩක් නෑ. හැදියාවක් නැති සදාචාරයක් නැති ළමයි තමා කවදහරි ලොකු වෙලා මේ රටවල් කාලා අපිවත් කන්නේ.
"කන් ඇහෙන්නෙත් නැද්ද දැන්?"
මට නිකං මෑම්ගේ තොල් හෙල්ලෙනවා වගේ පෙනුනා. ඒ කියන්නේ මගෙන් ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා. ඒත් ආයෙත් කල්පනාවක හිටිය නිසා මට ඒක ඇහුනේ නෑ. ඇත්තම කිව්වොත් මට යම්කිසි ශ්‍රවණ අපහසුවක් තියනවා. ඒත් ඒක තාම නෝට් වෙන්න තරම් බරපතල තත්ත්වෙක නෑ. අපේ අයියනම් කියන්නේ මගේ අවදානය මදි කමලු.
