My Maungg

part 42(zg+uni)

''ေရာက္ၿပီ''

''ဟမ္ အမ္း''

''ကုိေအာင္ဆင္းေတာ့''

''ေအး ေက်းဇူးဘဲ''

''ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္အိမ္ကုိလိုက္ခဲ့ရမွာ
စကားေျပာရတာအေတာ္ေမာသြားတယ္ထင္ရဲ႕''

''အဟမ္း''

ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သည္။တစ္ကန္သာကုိျပန္တဲ့လမ္းမွာအစကသာစကားမေျပာဘဲတိတ္ဆိတ္ၿပီးေနရထိုင္ရက်ပ္ေနသည္။ကုိေအာင္လြန္ေမာင္းကစကားေခၚမွသာေျပာျဖစ္ေတာ့သည္။ေျပာေတာ့လည္းသူ႔ကုိေတာင္ေမ့ေနသည္။အမ်ားစုကေတာ့ေက်ာင္းက ကေလးေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ကုိေအာင္လြန္ေမာင္းအေၾကာင္းေတြပင္။ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ေဖာင္ႀကီးတုန္းကရက္မ်ားကုိလြမ္းမိသည္မွာအမွန္။

''ခင္ဗ်ား''

''ဗ်ာ''

''က်ဳပ္အစ္ကုိေတြနဲ႔အရမ္းရင္းရင္းႏွီးႏီွးမေနလို႔ရမလား''

''ဘာလို႔လည္း သူတို႔ကမိတ္ေဆြေတြေလ''

''ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေေတာ့က်ဳပ္ကုိက်ဳပ္ေတာင္အေျဖ႐ွာမရေသးဘူး က်ဳပ္ကေတာသားဘြင္းဘြင္း႐ွင္း႐ွင္းဘဲေျပာတတ္တာ အခုကကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ေတာင္ဘာမွန္းမသိတာ''

''ဘာကုိလည္း''

''ေျပာၿပီးပါပေကာ နားမလည္ဘူးလို႔ေလ''

''ခင္ဗ်ားနားမလည္တာကုိကြၽန္ေတာ့္လာေျပာလို႔ဘယ္လိုလုပ္သိမွာလည္း ခင္ဗ်ားနားလည္ရင္လာေျပာအဲ့ဒီက်မွကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ဘယ္လိုလုပ္ရမလည္းၾကည့္မယ္ အခုခင္ဗ်ားျမန္ျမန္ေမာင္းေတာ့''

စိတ္မ႐ွည္္လည္းမ႐ွည္ခ်င္စရာလွည္းေမာင္းရင္းနဲ႔စကားေျပာလည္းရသည္ကုိလွမ္းတစ္ဝက္မွာရပ္ၿပီးေဖာင္ဖြဲ႔ေနေသးသည္။ေနကပူ၊လွည္းကေဆာင့္နဲ႔ကုိယ့္မွာအ႐ွင္လက္လက္ငရဲက်ေနသလိုေတာင္ခံစားေနရသည္။

''လူေလးတို႔ျပန္ေရာက္တာျမန္သကုိး
ေကာင္းေကာင္းမွလည္လိုက္ၾကရရဲ႕လား''

''ဟုတ္ကဲ့ေနရာေတြကေတာ့အေတာ္စံုတယ္ဗ်''

မင္းေနာင္ရဲ႕စိတ္အတိုင္းတာဆို'ဟုတ္ကဲ့ေလးေလး ေတာ္ေတာ္ေလးကုိလည္လိုက္ရပါတယ္ ပြဲခင္းေတာင္တစ္ပတ္မျပည့္ေသးဘူး
ေလးေလးညီမလား၊ခယ္မလားမသိတဲ့သူကုိေၾကာက္လို႔ဒီရြာျပန္ေျပးလာရပါတယ္ဗ်' ဟုေျပာမိလိမ့္မည္။သူ႔အက်င့္ကုိကဒီတစ္ေယာက္ကုိမၾကည္ရင္သူနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့သူေတြကုိပါလိုက္အျမင္မၾကည္တာျဖစ္သည္။