Chosen. (Nederlands) *On Hold*

hoofdstuk 4. (gered)

(Briënn)

 

Ik voel de wind door mijn bruine krullen gaan, terwijl ik op mijn paard Sylfh aan het rijden was door de bossen.

   Mijn paard was helemaal bruin met zwarte manen, staart en voetjes. Sylfh kon heel erg snel draven en dat soort paarden worden dan ook wel dravers genoemd. Ik doe veel wedstrijden waarbij we, Sylfh en ik, ongeveer zestig tot tachtig kilometer (of meer) moeten afleggen en dat boven een bepaald aantal kilometer per uur. Op sommige plekken zijn er dierenartsen die bekijken of het paard de goede hartslag heeft, de hartslag moet dan onder de zestig zijn. Als de hartslag daarboven is moet je eerst tien minuten wachten, als het daarna nog te hoog is wordt je gediskwalificeerd.

   Aan dit soort wedstrijden doen we vaak aan mee en vandaag was ik aan het trainen voor de aankomende wedstrijd. Als ik train doen we grotendeels draven omdat Sylfh daar het beste in is. Maar nu waren we aan het galopperen.

   ‘Goed zo Sylfh, je bent goed bezig!’ Roep ik opgetogen naar mijn paard terwijl ik, in galop, hem een aai over zijn hals gaf. We bleven galopperen tot ik tegen hem zei dat hij mocht gaan draven. We waren heel snel gegaan in de galop en ik vind het geweldig om de wind door mijn haren te voelen, en om te genieten van het mooie bos dat met het grootste geluk achter mijn huisje lag. Na een tijdje draven, wat we niet heel lang hadden gedaan omdat hij al lang had gegaloppeerd, waren we gaan stappen en liet ik de teugels lang en deed mijn beugels eventjes uit om mijn benen te strekken.

   Ik keek het bos om me heen door en genoot van al het groen dat ik aan het bekijken was op mijn eigen paard. Het was lente dus de bladeren waren mooi groen en nog maar net in de bomen gaan hangen. Die waren helemaal vol met blaadjes waardoor als je naar boven keek je geen blauwe lucht zag. Tussen de bomen zag ik een wildzwijn staan kijken naar mij en mijn paard toen we langsreden. En langs het zandpad waar we op reden was een fietspad waar ik soms een fietser alleen zag fietsen. Na ongeveer tien minuten stappen was Sylfh allang op adem gekomen en ik wou weer gaan draven toen erin eens een grote groep hertjes overstaken op het pad waar wij op stapte. Nadat de groep uit het zicht was drukte ik mijn benen aan het Sylfh liep meteen in de draf. Ik voelde de wind weer door mijn haar gaan en ik had nog steeds de teugels lang, wel had ik de beugels weer aan me voeten gedaan want is wel zo handig.

   ‘Kom op Sylfh, zullen we nog even galopperen?’ vroeg ik aan mijn paard toen ik mijn rechterbeen iets naar achter deed, en beide benen aandrukte. Ik had nog steeds de teugels lang, en hield ze met één hand vast. Mijn andere hang hing slap langs mijn zij. Ik ging helemaal op in de galop beweging toen ik zomaar een wolf zag oversteken. Ik schrok me kapot maar pakte mezelf snel weer op voordat Sylfh ergens bang van zou worden. Mijn paard had de wolf ook gezien en hij stopte zomaar in één keer. Ik vloog bijna over zijn nek naar voren, maar ik wist me net op tijd het zadel vast te houden.

   De wolf had mij ook gezien en hij liep voorzichtig terug naar het pad, daar keek hij op naar mij, ik wist zeker dat de wolf van plan was mij te vermoorden. Het was inmiddels donker en ik wist dat het ook zomaar een weerwolf kon zijn die was veranderd voordat de maan volledig was opgekomen.

   De wolf liep richting mij en hij liet zijn tanden zien, ik bestudeerde de wolf. Eerst bekeek ik zijn lichaam, en daaruit kon ik niet afleiden of het een weerwolf was of niet. Daarna bekeek ik zijn kop. Daar viel ook niet veel speciaals aan op tot ik zijn ogen bekeek. Het waren niet de ogen van een echte wolf, hun ogen zijn altijd helmaal bruin of zwart gekleurd en echte wolf ogen horen geen licht te geven.

   De ogen van deze wolf waren niet normaal, deze weerwolf had blauwe ogen. Deze ogen gaven een soort van licht alsof zijn ogen zaklampen waren die een zwak blauw lichtje gaven. De wolf gromde en ik wist meteen, nadat ik hem goed had bestudeerd, dat het een weerwolf was.