"අයියේහ්!!! ඇයියේහ්!!! අයියාආආආ!!! අපේ අයියා!!!!"
අහුවුනොත් පාරක් කන්න වෙනවා කියලා දැනගෙනත් ගෙදරම දෙදරන්න කෑ ගැහුවත් අයියගේ කිසි ප්‍රතිචාරයක් නැති තැන මම කඩාගෙන බිදගෙන රූම් එකට ගියා. ඇයි යකෝ රෑ අටත් පහුවෙලා කිචන් එකේ කන්න මුකුත් නෑ. වෙනදට හය වෙනකොට උයලා ඉවරයි.
"අයියේ බඩගිනී!!"
හරි ෂෝක් වෙරි ගුඩ්!!! මෙන්න ඌපේට සයන්ස් කරන මනුස්සයා ඇද බදාගෙන නිදි.
මේවානම් අරුම පුදුම ගිනස් පොතට යන්නෝන ඒවා. වෙනදට මෙයා මේ වෙලාවට නිදාගන්නේ නෑනේ..
"අයියේ නිදි- සිම්මටහරි"
මම අයියගේ උරහිසට අත තියලා හොල්ලන්න ගියාම දැනුනේ ගිනි කබලක් ඇල්ලුවා වගේ රස්නියක්. මම එහෙම්ම අයියගේ නලලට අත තියලා බැලුවාම මට තේරුනා එසේ මෙසේ උණක් නෙවේ නැගලා තියෙන්නේ කියලා. ආයෙත්???
මං දන්න තරමින් අපේ අය්යා මේ ලෙඩ වෙන්නේ උවමනාවට වඩා පාඩම් කරන නිසයි, ස්කූල් එකෙත් දාහක් වැඩ බදාගෙන කරන නිසයි. ඇයි ඉතින් හුස්මක් කටක් ගන්න වෙලාවක් නෑනේ.
මම දුවගෙන ගිහින් අම්මගේ කාමරේ තිබ්බ කබඩ් එකේ ලාච්චුව ඇරලා අනම් මනම් බෙහෙත් බොක්ස් අස්සේ OTC බොක්ස් එක ඇදලා අරන් naproxen කියලා ගහලා තිබ්බ බෙහෙත් එක අර ගත්තා. මට මතක විදිහට අම්මා මේක තමා සමහරක් වෙලාවට අයියටයි මටයි දෙන්නේ.
"දැන් ඉතින් කන්නේ නැතුව බෙහෙත් දුන්නම හරිද?"
මම බෙහෙත් එක අතේ තියන් කල්පනා කරේ කන්න දෙන්නේ මොනවද කියලා. හදන්න දන්නේ කෝපි උනත් ඒවා දෙන්න හොද නැති එකේ මොනවහරි පලතුරක් දෙනවා කියලා හිතලා රීෆිජරේටරේ අරිනකොට එකෙත් බෝල බෝල මිදි විතරයි තිබ්බේ. කරුමෙට ඒවා දෙන්න හොදත් නෑ.
දැන් අම්මට කෝල් කරොත් බය වෙනවා. තාත්තාට කෝමත් එන්න බැරි නිසා කියලා අවුල් කරන්නත් බෑ. වන්දිතයා මහ රෑ වෙඩිමකට ගිහින් නිසා එහෙත් කවුරුත් නෑ. අදනම් අම්මපා අපූරූ දවසක්.
මම කිචන් කවුන්ටර් එකට හේත්තු වෙලා කල්පනා කර කරලා කරලා අන්තිමට අයියටයි මටයි උයාගන්න අම්මා අරන් දුන්න පොඩි රයිස් කුකර් එකෙන් බත් හදන්න හිතා ගත්තා. මම එකපාරක් හදලත් තියනවා. අනික අයියා උයනකොට ඕනතරම් බලාගෙන ඉදලත් තියනවානේ. ඒ නිසා මම හාල් හෝදලා ගානට වතුර තියලා වැඩේ ෂේප් එකට ගොඩ දාගත්තා.
