Sessiz Suskun

BÖLÜM 15.

Çok uzun süre oldu... sizler tarafından pekte sevilen bir hikaye olduğunu düşünmemiştim açıkcası.

Doğru burada bana destek olan çok kişi oldu. Olan olmayan her kese minnettarım.

İlk hikayem... yeni başlangıcım, yeni arayışlarımm ve dahasıı

Ama her şeyin bir ilki olduğu gibi sonu da olur.

Son zamanlarda bölüm atmıyordum fark etmişsinizdir.

Size bağlı bir durum olacak şimdi. Final yapalım mı, yapmayalım mı?

Evet buna sizin karar vermenizi istiyorum. Çünki hikayemi değerli, özel ve unutulmaz yapan sizlersiniz.

Hepinizi çok seviyorum.
Ve bu bölümde hikayemizden başka bu soruyuda yanıtsız bırakmazsanız sevinirim.

Öpüyorum ve sizi unutmayacağımı dile getirmek isterim.

Hikayeye geçelimm👇🏼👇🏼👇🏼

**************

Evet ben Ayperi Nur uzun zamandan sonra yine burdayım. Yazarla birlikte uzun zamandır bende yoktum.
Nerde olduğumu sorduğunuzu duyar gibiyim. Sorguluyorsunuz şimdi bu hikayenin neresi diye.

Merak etmeyin arkadaşlarımm, bu yolda benimle olan,  olmayan sesimi, haykırlşlarımı, isyanımı duyura bildiğim dert ortaklarım.

6 ay geçti....

Evet yanlış duymadınız. Ben bu sırada yurt dışındaydım. Tahmin etmişsinizdir zaten. Bu fırsatı kaçıramazdım.

Zorlu bir sürecin ardından yeniden sesimi duya biliyordum, şarkı söyleye biliyorum, çığlık atarak sevine, hıçkırarak da ağlaya biliyordum artık.

Ben de sizin gibiydim.

O günden sonra ani verdiyim kararla yurt dışına gelmek istemiştim yalnız. İlk başta yalnız gelmeme izin vermemiştiler evdekiler ama biraz ısrarla kabul ettirmiştim.

Anlamıştılar... benim kafamı dinleyip, yalnız kalmaya ihtiyacım vardı.

Onlara hala kırgın olsamda ailemdi onlar benim. Sevgi gördüğüm tek limanımdı.

Öğrendiklerimden fazlasını da öğrenmek istememiştim. Psikolojim zaten bozuktu, hiç kaldıramazdım fazlasını.

Tedavimle beraber psikoloğada gitmeye başlamıştım.

Bu dönemde stressden gerginlikden uzak olmamı önermişti.

Ne kadar komik değil mi. Sanki bebekken karıştılan, çocukken hiç ayrılmadığım üvey ikizimi öğrenmem, bu da yetmezmiş gibi üstüne gerçek biolojik ikizimin oluşu ya da hasta oluşu, ve bir abinon daha olması....

Hayır hayır bunların hepsini atlatmıştım di mi.

Geri de kalmıştı hepsi. Psikoloğum ne demiştiii, "İnsanı öldürmeğen şey güçlendirir Nur" .

Ben artık güçlü biriyim. Bunların üstesinden geldim.

Ha bu arada burda her kes beni Nur diye tanıyor. Ayperi ismimi kullanmaları zordu da birazcık.

Bu zaman diliminde ailemle çok konuşmamıştık. Buraya gelmek isteselerde izin vermemiştim. Üstüne iletişimizi bile kesmeye çalışmıştım.

Ama tabi ki de benden haberleri olduğunu biliyordum. Kapıya dikdikleri ama benim bilmediğim düşündükleri koruma🤦🏻‍♀️

Bir yandan istemezken diğer yandan onun olduğunu bilmek bana güven veriyodu.

Beni merak eden ailem varmış gibi hiss ediyorum.

Bazı zamanlar Akınla konuşuyorum çok özlüyorum onu, onu ve diğerlerini. Ama kendimi iyileştirmek için mecburdum.

Ve şimdi dönüyordum.

Evet artık zamanı gelmişti. Ailemi de çok özlemiştim. Ne kadar başta bazıları sıcak davranmasada onlar benim tek yuvamdı.

👇🏼👇🏼👇🏼

Bavulum hazır sayılırdı nerdeyse. 2 saate uçağım vardı. Ama ben evdekilere haber bile vermemiştim.

Sürpriz yapmak istiyordum. Ama belki evde olmazlar diye sadece Akına sormak istedim. Durum güncellemesi yapmak gerekirdi. Uzun zamandır konuşmamıştık. Çok heyecanlıydım...

Telefon rehberimden Akının ismini buldum. Aramak istedim ama bu sürprizi mi oraya bırakıp yazmaya karar verdim.

-"Akın ablacığım nasılsın? Nerdesiniz? Napıyosunuz? Kim kimsiniz? Diğerleri nasıl? Her kes iyi değil mi? Nerdesiniz?" Yazıp yolladımm.

Mesaj tek tık olmuştu.
Bir tık endişelendim ama belki dershane de falandır ya da çekmeyen yerde diyip uçağı kaçırmamak için harakete geçtim.

.......

Uçaktan indim... telefonu açtığımda bir sürü bildirimle karşılaşmayı beklerken hiç bir bildirimin olmamasına şaşırdım.

Mesaj hala bir tıktı.  Korkmaya başlamadan önce bu işin tadı kaçtı deyib babamı aramaya karar verdim.

Bir iki çalıştan sonra telefon yine kapandı.

Bir daha deneme sonucu telefon açılmıştı.

Karşı tarafdan duyduğum sesle içimi büyük bi rahatlama kapladı.

- "Ablaaaa sen misin? Sen aramazdınki hiç. Bir dakika bir şey oldu di mii. Ne olduğu söyle kardeşinin en sevdiği ablası... ha gülüm nolduuu... ayy abla çok özür dilerim hemen mesaj yerine geçelim. Bir an senin ismini görünce heyecan kapladıı. Babam telefonunu burda unutmuş onun için ben açtım, bir daha aramazsın diye. Özür dilerim yaaa yine çok konuştum hadi geç sms!"  Bir şey dememi beklemeden hızlı hızlı konuşup kapattı.

Hemen sms yerine geçtim.

-Akın sen beni deli mi etceksin, sana mesaj yazdım niye bakmıyosun. Ne kadar korktum farkında mısın.

- Ya abla özür dilerim valla burda işler karıştı. Durum iyi değil hiç. Telefonumun nerde olduğunu bile bilmiyorum valla bak.

- Noldu ki niye karışık işler? Bir sorun var? Anlatsana detaylı?

- Abla şey yaa...ıı biz taşınıyoruzda.

- Ne nasıl taşınıyoruz nereye?

- "Cennet Mahallesi diye bir yer"

- Mahalle mii? Şaka mı yapıyorsun Akın öyleyse hiç sırası değil inan

- Yok abla ya ne şakası.. biz ve babamın ortakları vardı ya hani onlar birlikte mahalleye taşınıyoruz.
Babamlarda zaten sabahtan onlarla uğraşıyor. İnan çok uzun hikaye...

- Tamam burda bitmedi sorularım ama yine de sen bi yolla bakiyim yeni adresi. Neme lazımmm belki lazım olur :)

- Tamam ablacığımmm, birtanemmmm sen yeter ki sinirlenmeee

- Ses kesini, yanii yalakalığıı, uff beni de karıştırdınnn

- Tamam be tamam all
  *KONUM*

- İyi bye byee

Diyip sohbetden çıktımm.

Bu taşınma işi kıllandırmıştı benii gidelim bakalım yone ne aksiyonlar var...

BÖLÜM SON
****************

Evet arkadaşlar nasıldı bölüm? Yorumlarınızı ve düşüncelerinizi bırakmayı unutmayınn

Öptümmm çok bye byeee🌸❤️