Perfect, totdat... (VOLTOOID)

Hoofdstuk 6

Als Mike weg is en papa Sara maar dansen brengt, ga ik naar mama toe. Ik heb het gevoel dat er wat aan de hand is. Ik doe haar slaapkamer deur open. Ze ligt snikkend op haar bed. Met behuilde ogen kijkt ze wie haar kamer in komt. "Hi mam, wat is er?" vraag ik haar. "Hoi Skylar, niets hoor." antwoordt ze, en ze veegt haar tranen weg. "Vertel het maar, je ligt niet voor niets te huilen." Dring ik aan. "Oké dan,"geeft ze toe. " Ik moet wat vertellen wat nog niemand weet, zelfs je vader niet." Ik hang aan haar lippen. Wat zou het zijn? "Vertel maar mama." Zodat ze het ook echt vertelt. " Toen ik zeventien was... Was ik ook zwanger." Ik schrik me kapot. "M-maar waar is dat kindje dan?" Vraag ik geschokt. "Ik had een heel lief vriendje, door hem werd ik zwanger maar toen ik het vertelde is hij weggegaan. Jan heette hij." Ze kijkt dromerig voor zich uit. "Dus toen ik vertelde dat ik zwanger was, werd hij heel bleek. Ik zie het beeld nog voor me. En hij ging weg. Hij was achttien en verhuisde, ik wist niet waar hij heen ging. Ik heb hem nooit meer gezien. Ik had ook veel vriendinnen. Ze gingen allemaal weg, ze gingen om de populariteit denk ik. Een vriendin bleef bij me. Ze steunde me met alle moeilijke dingen. Ze gingen mee naar de dokter want mijn moeder wilde nooit mee, ze vond het een schande dat haar dochter zwanger was. Ik bleef voor mijn vader thuis, anders was ik allang weg geweest. Toen moest ik bevallen. Maar het ging niet goed. Ik had heel veel pijn en het was een hele zware bevalling. Toen hij er eindelijk was ging het niet goed met hem. En twee weken later overleed hij. Ik heb hem Luuk genoemd. Ik ben een keer naar zijn graf geweest. Daarna durfde ik niet meer, ik ben zo verdrietig wat er is gebeurt. Ik hield van Luuk ook al heb ik hem niet vaak gezein. Als ik dit tegen je vader vertel dat gaat hij sowieso scheiden. Ik ben zo bang dat dit gebeurt." Vertelt ze allemaal. "Ooh mam, maar zomenteen gaat mijn kindje ook dood!" Roep ik angstig uit. "Nee, meis dat gebeurt niet." Stelt ze me gerust. "Heb je een foto van Luuk?" Vraag ik. Ze staat op een pakt een foto. Daar staat zij op met Luuk, er zijn allemaal slangetjes. En dan geeft ze nog een foto. Hij heeft zijn oogjes open. Hij heeft de ogen van mama en ik kijk nog een keer naar mama. "Wat een schatje!" Roep ik uit. "En hij heeft de ogen van jou mam!" Ze glimlacht en kijkt verdrietig. "Zou je niet naar zijn graf willen?" vraag ik voorzichtig. "Ja, dat wil ik." Zegt ze boven mijn verwachting. "Echt? Dat had ik niet verwacht mam. Wil je nu gaan? Papa is met Sara naar dansen en Sam en Cas hebben een slaapfeestje." Zeg ik. "Ja, ik wil nu gaan." Antwoord ze terug. We doen onze jassen aan en gaan lopend naar de begraafplaats. "Heb je een foto van Jan?" Vraag ik. "Nee" antwoordt ze. "Die ben ik kwijtgeraakt maar..." En dan stopt ze. "Wat maar?" Vraag ik aan haar. "Nee, niets. Misschien vertel ik het wel als we weer thuis zijn." Pfoee nu word ik best nieuwsgierig maar ik laat het hier bij. En dan staan we bij het graf. Mijn moeder knielt bij haar kindje neer. Ze huilt. Ik sta er wat verloren bij maar dat maakt nu niet uit. Stel je voor dat ik nog een oudere broer had. Ik heb nog een oudere zus maar een broer zou ook leuk zijn." Wat een mooie grafsteen mam." Zeg ik zacht tegen haar. En zo blijven we nog een tijdje staan. Ik denk dat het een uur later is als we weer gaan. We lopen in stilte naar huis. "Ik ben blij dat ik naar zijn graf ben gegaan en dat jij mee ging Skylar." Zegt ze en geeft me een knuffel. Dan opeens schrikken we ons kapot. Er staat politie voor de deur. We komen aan en vragen verschrikt wat er aan de hand is. Ze vertellen ons dat onze vader met Sara een ongeluk heeft gehad. Papa was weer dronken en ging toch autorijden. Ze liggen in het ziekenhuis. Papa is er erger toe dan Sara. Dat is dan weer een pak van me hart. Ow, zo mag ik natuurlijk niet denken. Als de politie weg is gaan we snel naar het ziekenhuis. Zijn wij blij dat Sam en Cas aan het logeren zijn.

We lopen de draaideuren van het ziekenhuis in en vragen waar ze liggen. Alles gebeurt volgens mij in een droom tenminste ik kan niet goed meer denken en volgens mij zie ik eruit als een zombie maar daar maak ik me niet druk om. En ineens zijn we bij Sara haar kamer. Ze ligt te slapen. Wat ziet ze er verschrikkelijk uit. Ik val bijna, hier kan ik dus echt niet tegen. Mama pakt snel een stoel en ik ga snel zitten. Ik voel me weer beter en ga naar Sara toen en raak haar aan maar ze wordt niet wakker. Ik kijk angstig naar mama. "Ze ligt in coma." mompelt mijn moeder. "Ze zeggen dat je haar veel moet aanraken en tegen haar moet praten. Papa ligt ook in coma alleen dan dieper. De verwachting is dat hij niet meer wakker wordt." "Nee!" Een schreeuw uit mijn hart ontsnapt en ik begin te huilen. Mama komt naar mij toe en samen huilen we. Dan gaan we naar papa toen. Hij is er nog veer erger aan toe dan Sara. Dan opeens zie ik zijn hand bewegen. Huh, dat kan toch helemaal niet?! "Mam, zag jij zijn hand ook bewegen?" Vraag ik. "Nee?" Antwoordt ze en we kijken nog een poosje naar zijn hand en we zien hem niet meer bewegen. "Dan heb ik het me zeker verbeeld." Antwoord ik. En dan komt er een zuster: "We hebben goed nieuws, de hand van meneer Hoffman bewoog net. Dat is een hele vooruitgang en zo hebben we nog hoop." We kijken blij naar elkaar en geven elkaar een knuffel. "Met Sara gaat het ook beter. Ze heeft haar hoofd twee keer bewogen en haar hand verplaatst." Weer kijken we elkaar blij aan. Met een gerust gevoel gaan we naar huis. Ik hoop dat papa hierdoor minder gaat drinken denk ik bij mezelf. Morgen is het zondag en gaan we naar de kerk. Ik kan dan nog wel wat huiswerk maken. "Welterusten mam." zeg ik en ik geef haar een knuffel. Oh ja, ineens schiet me iets te binnen. "Ik heb nog een vraag mam, je zei dat je nog iets ging vertellen over Jan, over zijn foto." Ze denkt na, gaat naar boven en komt weer beneden met een tekening in haar handen. "Dit was hem. Ik heb hem zelf getekend.," zegt ze en ik zie een hele mooie tekening. "Wauw, mam wat mooi! Hoe kan jij zo goed tekenen ik wist helemaal niet dat je dat kon." Roep ik uit. "Jij hebt het van mij geërfd." "Ik van jou geërfd?" vraag ik. Ik kan helemaal niet tekenen. "Ja, vroeger tekende jij ook altijd. Maar je bent om de een of andere reden gestopt." Vertelt ze. "Nou... Ik kan echt niet tekenen hoor." "Probeer eens een keer wat." Raad ze me aan. "Oke, ik zal kijken. Maar nu ga ik naar bed. Doeg." En ik geef haar een kus. Met een voldaan gevoel ga ik slapen.