Perfect, totdat... (VOLTOOID)

Hoofdstuk 14

Skylar 19 weken zwanger

"David, ik moet wat vertellen wat beslist nu moet." Het is twee weken later en ik loop met David in het bos. We spreken nu bijna elke dag af. David en ik zijn echt goede vrienden geworden, en hij weet (bijna) alles over mijn leven... Behalve dat ik zwanger ben en dat wil ik nu gaan vertellen. Stel dat hij het van een ander hoort, of dat hij het ziet aan mijn buik en er naar vraagt... Ja, dan kan ik het beter nu zeggen. Ik hoop dat hij het niet boos ofzo oppakt want dan, dan ben ik waarschijnlijk mijn beste vriend kwijt. "Vertel, ik dacht eigenlijk dat ik alles al wel wist." En hij lacht schaapachtig, "maar blijkbaar niet!" "Ik ehm..." Nee, ik durf het niet. Ik moet hier weg, weg, weg. En opeens ben aan de andere kant van het bos. Wow, hoe kan dat? "Skylar? Skylar?!" Roept David door het bos en dan staat hij naast me. "Waarom rende je weg?" Maar voordat ik kan antwoorden heeft hij zijn lippen op de mijne. Wat kan hij goed zoenen! Een paar seconden zit ik op een roze wolk totdat ik besef waar ik mee bezig ben! Skylar, je bent zwanger! Stop! Hier! Mee!! En ik ruk mijn lippen van hem af. "Ehm, dit kan en mag niet." Zeg ik geschokt. "Ja, sorry. Dit was echt niet mijn bedoeling. Echt niet. Het gebeurde vanzelf." "Het, het maakt niet uit. Maar..." "Maar?" Vraagt hij vragend. "Maar ik wil je vertellen waarom." "Eh, wat waarom?" Ik rol met met ogen, jongens begrijpen ook helemaal niets. "Waarom ik zo raar deed nadat je me zoende." "Eh oke, vertel maar." ik denk dat hij het niet perse wil weten ofzo, maar het moet: "Ik... Ik ben zwanger." Zo dat is er uit. Hij kijkt me geschokt aan. "Meen je dat?" "Ja, dat meen ik." Kijk maar, en ik doe mijn shirt omhoog. "Het is al een beetje te zien. Vanaf nu gaat het heel snel, over een poosje loop ik met zo'n toeter." En ik maak dat gebaar. Het is heel lang stil. "Ehm, naja, sorry. Ik ga maar." Als hij niets zegt. Ik loop al weg totdat hij me roept. "Skylar?" "Ja?" Ik draai me om en loop terug. "Ik, ik vind het niet erg. Ja, nou, wat ik bedoel..." Probeert hij hakkelend te zeggen. "Ja, het is goed, ik begrijp je." "Hoelang ben je zwanger, en van wie? Hoelang weet je het al, en... Ga je het houden?" "Ik ben nu bijna op de helft, en het is van Mike. Maar het is uit tussen ons, dat heb ik toch vertelt? Toen ging ik weg, dat was dus naar de verloskundige, en toen ik terug was stond hij te zoenen, daarna heb ik het uitgemaakt. Maar dat had ik al verteld. Ik zou echt niet weten hoe we het gaan doen. Ehm, wat had je allemaal gevraagd?" "Hoelang je het al weet en of je het gaat houden?" "Ik weet het sinds ik dertien weken was en ik wil het graag houden, ik ga het sowieso niet aborteren en adopteren wil ik ook niet." Ik wil er zelf voor gaan zorgen. Want het is toch iets van mij, dat kan en wil ik niet weggeven alsof het niets is." "Ja, snap ik." En dan is het weer stil. "Wat moet je allemaal doen?" " Kleertjes kopen, babykamer maken en dat soort dingen. Maar ik heb geen idee hoe ik dat allemaal ga doen." Zucht ik. "Ik wil je wel helpen met de kamer maken, ik ben daar best handig is." Biedt hij spontaan aan. "We hebben nog twintig weken dus dat moet lukken." "Wil je dat echt doen, ooh echt heel erg bedankt." En spontaan geef ik hem een knuffel. Wat best fijn voelt. Oh help, ik ben verliefd. Dat kan echt niet! Ik ben zwanger!! "Ehm, sorry. Ik ben gewoon zo blij dat je me wil helpen." En ik bloos. "Wil je nu gelijk mee? Dan kan ik je gaan voorstellen en laten zien hoe ik alles wil hebben." Vraag ik lief. "Ooh, waarom heb ik dit ooit aangeboden?" Vraagt hij kreunend.

"Ik wil hier mijn kamer splitsen, wacht ik haal even tape." Snel ren ik de trap af. Iedereen reageerde enthousiast op David. Cas en Sam hingen al gelijk aan zijn nek. Zouden ze hem leuker vinden dan Mike? Niet meer aan denken berisp ik mezelf. Die tijd is voorbij. "Sam? Weet jij waar de tape ligt? Jullie gebruiken het altijd!" "Ja, ik zal het even pakken." Hij rent de trap op en loopt naar zijn kamer. "Ik zie hem bijna." En hij kruipt onder zijn bed. "Pfoe, wat een puinzooi, het lijkt wel alsof er een bom is ontploft." Snel duwt hij de deur dicht. "Ik heb hem!" Opeens komt de taperol door de deur. "Dankje." Wow, hoelang hebben ze dat al? Maar verder denk ik niet meer aan. "Hier is de tape!" Roep ik naar hem. Ik maak een lijn met de tape. "Hier moet een muur komen en dan hier een deur." Ik wijs naar de plaats waar de deur moet. Na een poosje bezig geweest te zijn, moet David naar huis. "Dankje dat je me wil helpen, ik snap echt niet waarom je dat doet. "Dat komt omdat ik je een heel speciaal meisje vind." Fluistert hij en weg is hij. Die zin blijft de hele avond in mijn boofd hangen.