Perfect, totdat... (VOLTOOID)

Hoofdstuk 17

Skylar 28 weken zwanger

"Skylar, wordt eens wakker." Mama komt mijn kamer in. Geeuwend kom ik overeind en kijk op mijn wekker. 03:47. "Waarom maak je me zo ongelofelijk vroeg wakker. Is er wat ernstigs gebeurd ofzo?" Bij die gedachte ben ik meteen klaar wakker. "Nee, je bent tante geworden." "Tante? Is Sylvia bevallen? Wat is het? Een jongen of een meisje?" "Je bent tante geworden van een meisje, Maike heet ze." "Wat leuk! Hoelaat is ze bevallen?" "Ze is om vijf over drie bevallen, gewoon thuis. Nu is er een kraamverzorgster die alles waarschijnlijk netjes heeft gemaakt, Ronald heeft tien minuten geleden gebeld en toen gingen we jullie wakker maken. Dus, even opschieten en we gaan." Ze gaat naar beneden en zo snel als ik kan spring ik mijn bed uit. Dat gaat niet heel erg soepel met mijn buik, dan struikel ik over een stoeltje dat op mijn kamer is neer gezet door een één of ander broertje van me waardoor ik met veel kabaal op de grond beland. Ai, dat doet pijn! Sara komt mijn kamer in gestormd. "Gaat alles wel goed?"
"Ja, alles gaat goed, ik lig hier voor mijn lol op de grond." Antwoord ik sarcastisch. Zwijgend helpt ze me overeind. En maar goed dat ze het zwijgend doet want anders... Als ze naar beneden loopt, doe ik gemakkelijke kleren aan. Dan ga ik ook naar beneden. Daar zit iedereen aan tafel op mij aan het wachten. "Dat ging net wel goed hè?!" Zegt papa op een spottende toon. "Ja, ik heb nu best last van mijn rug, hij deed al pijn maar nu al helemaal." Klaag ik. "Wie zet er dan zo'n rot stoeltje op mijn kamer? Wat heb ik daar nou aan?" Terwijl ik dat zeg kijk ik Sam en Cas aan. Ze kijken verontwaardigd. "Dat heb ik niet gedaan!" Zeggen ze. "Dat denk ik ook niet Skylar, moest jij je lamp niet verwisselen omdat hij het niet meer deed?!" Verwijtend kijkt mama me aan. "Ohja, dat was ik vergeten." Ik glimlach een beetje. "Nou laten we gaan, ik wil dat nichtje van me wel zien." Praat ik erover heen. Dat gezeik. Als we in de auto zitten ligt iedereen alweer bijna te slapen. Ik ook. Ik ben echt heel erg moe. Ik kan sowiso al niet slapen door mijn buik die in de weg zit. En nu ben ik alweer een nacht kwijt. Scheelt al wel dat het vakantie is. "We zijn er." Iedereen schrikt weer wakker. Snel gaan we naar binnen, daar horen we Maike al huilen, zo lief! Pim komt aangelopen met zijn knuffeltje in zijn hand. "Mama baby." Zegt hij. Ronald komt ook aangelopen. "Gefeliciteerd!" Iedereen komt aanlopen een geeft hem een hand. Eerst mogen papa en mama naar boven. Ik ga op de bank liggen en probeer wat te slapen. Drie kwartier later mag ik gaan kijken. Iedereen is al geweest maar doordat ik lag te slapen ga ik alleen en op het laatst. "Gefeliciteerd met Maike." Ik kom bij haar op bed zitten. Ze kijkt naar mijn buik. "Zozo, die is al behoorlijk dik." Zegt ze bewonderend. "Hoelang moet je nog?" Vraagt ze. "Zaterdag ben ik negenentwintig weken, dus dan nog elf weken." Ze knikt. "Wil je haar vast houden. Ik knik enthousiast. Ik krijg een klein poppetje in mijn handen. Voorzichtig kijk ik onder haar mutsje, nog geen haartjes. Dan komt Ronald weer binnen met een camera, hij maakt een paar foto's en gaat weer naar beneden. "Ehm, ja, hoe ging de bevalling?" Vraag ik dan, ik ben eigenlijk wel heel nieuwschierig. "Nou, de bevalling ging eigenlijk best goed. Maike was er sneller dan dat Pim er was. Bij Pim heb ik wel zes uur in het ziekenhuis gelegen, en toen ik mocht persen, duurde het ook wel een poosje voordat hij er was. Gelukkig ging nu alles goed, ik heb wel pijn gehad maar niet zoveel en zolang als bij Pim." Ik knik. "Eigenlijk moest ik in het ziekenhuis bevallen omdat het bij Pim niet goed ging, maar alles ging zo snel dat het niet nodig was, ze was er al." "Ben je nu moe?" Vraag ik. "Ja, eigenlijk wel, maar ik weet dat ik toch niet kan slapen, ik kan niet echt beseffen dat we weer een kindje hebben. Maar ook weer wel, het is gewoon zo..." Ze denkt even na. "Zo wonderlijk." Dan hoor ik mama van beneden zachtjes roepen, ik geef Maike weer terug en geef nog een kusje op haar voorhoofd. "Ik kom nog wel een keer langs, zullen we appen?" "Ja, is goed, ik denk dat jij nog wel wat vragen heb." En ze geeft me een knipoog. Dan loop ik naar beneden, jongens wat ben ik moe. Ik duik dan ook meteen mijn bed in als ik thuis ben.

Langzaam word ik wakker. De zon schijnt in mijn gezicht. "Goedemorgen, eh middag schattie." Verschrikt kijk ik naast me. "Hey, David! Wat leuk dat je er bent!" Ik stap mijn bed uit en geef hem een zoen. "Iell!!" Lachend gaat de deur open: Sam met een vriendje. "Shut up, baby's!" Zeg ik geërgerd. Ze blijven staan. "Ga weg!" Boos pak ik mijn tas en loop dreigend naar ze toe. Luid lachtend gaan ze weer weg. "Maar, wat doe je hier?" Vraag ik dan aan David. "Nou, we moeten naar de dokter vandaag!" "Wat? Dat was toch morgen?" Zeg ik verbaasd "Nee, vandaag. Beetje last van zwangersschap dementie?" Langzaam word ik rood. "Nee, valt wel mee. Ik wist het heus wel hoor." Antwoord ik met een klein, ongeloofwaardig lachje. "Ja, tuurlijk!" Zegt hij spottend. Ik wil nog protesteren maar hij drukt een kus op mijn mond. "Wat doe je eigenlijk nog zo laat in bed? Je blijft nooit tot één uur in bed liggen en dan nog slapend!" "Nou, ik ben vannacht tante geworden dus we gingen naar mijn nichtje. Ze heet Maike. "Oh, wat leuk! Gefeliciteerd." Dankje maar ik vertel straks in de auto wel verder, wil je even weg? Dan ga ik me omkleden." Zeg ik wegwuivend. "Jaja, ik ben al weg" Zegt hij. Maar hij blijft zitteb "Ga ff weg, anders komen we te laat." Zeg ik met een pruillip. Hij drukt nog een kus op mijn mond en loopt weg. Snel pak ik mijn kleren en doe ze aan. Het word vandaag 27°C dus dat word een shortje met een hempje. Dan doe ik mijn haar en Make- Up. Ik pak mijn mobiel en loop naar beneden waar David al een ontbijtje heeft gemaakt. Snel eet ik het op en dan is het tijd om te gaan. David pakt mijn hand vast en zo lopen we naar de auto. Als ik in de auto zit, zie ik de gordijnen bewegen. Waarschijnlijk zijn dat Sam en zijn vriendje weer...

Ik lig op een stoel/bed. Er word weer iets van gel op mijn buik gesmeerd. Als Anneloe er met zo'n ding overheen gaat, kan ik mijn kindje zien. Elke keer weer is het heel lief. Ik kan niet wachten voordat ik hem/haar in mijn handen kan houden. "Het kindje ziet er gezond uit, alleen ben ik niet helemaal tevreden met het hartslagje van hem/haar." Ik schrik. "Je hoeft niet zo te schrikken hoor. Je ziet helemaal wit, kom even overeind zitten." Anneloe haalt de gel van mijn buik af. "Hier heb je wat water." Ik drink het op, langzaam gaat het weer wat beter. "Er is niet echt wat aan de hand, alleen de hartslag is wat laag." Ik geef mijn lege glas weer terug aan Anneloe. "Is dat echt niet ernstig?" Vraag ik bangachtig. "Nee, je moet alleen rusten. Je mag niets tillen en als je moe bent moet je meteen gaan liggen en als je dan kan slapen is het helemaal mooi." Rusten, dat haat ik zo. En slapen gaat sowieso niet lukken midden op de dag. "Wil je je kindje nog een keer zien?" Heftig knik ik van ja. "Natuurlijk, altijd!" Weer doet ze gel op mijn buik. Als hij/zij mooi ligt maakt Anneloe er een foto van en print hem uit. Weer een foto die ik boven mijn bed kan hangen. "Jullie willen niet weten wat het is toch?" "Nee, dat willen we nog een verrassing houden." Antwoordt David. Als we even later voor Anneloe zitten aan haar bureau geeft ze de foto aan ons. "Je moet meer vitamine's nemen. Ik geef je een papiertje mee waarop staat welke je nodig heb en dan kan je die halen bij de apotheek. Dus, je moet vitamine's halen en er goed opletten dat je rust en niet tilt. Geen zware dingen enzo. En dan wilde ik nog wat zeggen..." Vragend kijken wij haar aan. "Oh, ik weet het alweer. Gaan jullie hem/haar houden. Hebben jullie daar überhaupt al aan gedacht." "Ehm ja, we willen hem/haar houden. Ik heb de eerste keer foldertjes meegekregen over adoptie en over als je je kind wilt houden. Die heb ik goed doorgelezen en David ook en we willen het niet adopteren." "Aha, dus jullie hebben er al serieus over nagedacht. Het is wel zwaar hoor, om voor een baby te zorgen. Je moet in het ziekenhuis bevallen omdat je nog best jong bent en er daardoor vanalles kan gebeuren, natuurlijk ook wel als je dertig bent maar dan is de kans dat het verkeerd gaat veel minder." Ik knik. "En dan nog een vraagje: wil je borstvoeding geven of de fles?" "Eigenlijk weet ik dat nog niet, ik heb me daar eerlijk gezegd nog niet zo erg in verdiept." Ze knikt. "Ik heb hier een boekje daarover en dan wil ik het de volgende keer weten. En dat is over, twee weken. Dan ben je dertig weken zwanger en dan gaan we je weer onderzoeken of alles goed gaat, net zoals we met de twintig weken hebben gedaan. Gelukkig was toen alles goed." Ze geeft het boekje aan David en doet de deur open. "Bedankt en tot over twee weken." Ik geeft haar een hand en David doet hetzelfde en we lopen weer terug naar de auto.

Als ik thuis kom loop ik met David naar boven. Ik pak de echo en hang de foto bij al de andere. Het is al een aardig rijtje geworden. "Cool he?! Hij/zij is al best groot. Als je kijkt vanaf de eerste foto..." Glimlachend legt hij een arm om me heen. Bij dit gebaar word ik warm. "Je bloost." En hij lacht. Ik voel dat mijn wangen nog roder worden en David begint nog harder te lachen, oei wat schamend. Als hij (eindelijk) bijgekomen zijn gaan we op bed zitten, ik leg mij hoofd op zijn schouder en zo val ik om drie uur s'middags in slaap. Wat normaal gesproken nooit lukt, waarschijnlijk komt dat door vannacht.