Perfect, totdat... (VOLTOOID)

Hoofdstuk 13

Skylar 17 weken zwanger

Zenuwachtig toets ik het nummer weer in. Na even geaarzeld te hebben druk ik hem weer weg. Ik durf niet! Weer toets ik z'n nummer in en druk dan op 'bellen'. Als die een paar keer is overgegaan neemt iemand op. "Hallo met David Verhoef." Ja, en wat moet ik nu zeggen? "Hallo met Skylar Hoffman." "Ken ik jou?" Ja hoor val gelijk met de deur in huis! "Nou, als het goed is hebben we elkaar bij het patathuis bij het zwembad gezien. Jij hebt een briefje om een patatje gedaan. En toen ging ik je gisteren bellen, maar je was er niet vandaar dat ik het vandaag doe." "Oke, ik had niet verwacht dat je zou bellen." Hij haalt diep adem. " Hoe zou je het vinden om elkaar in het "Groenpark' te ontmoeten?" Vraagt hij gespannen. "Ik zou het wel leuk vinden. Maar wanneer zou je het willen?" "Ik zou vandaag wel kunnen. Mijn ouders zijn nu naar de kerk, ik mocht vandaag thuisblijven." "Ben je gelovig?" Vraag ik verrast. "Ja, jij ook?" "Ja, ik ook. Mijn moeder is met mijn broertjes en zusje naar de kerk en ik ben met mijn vader thuis. Zullen we over een half uur bij het park zijn?" Vraag ik dan. "Het is dan tien uur." "Oke dan zal ik daar zijn." Zegt hij en ik kan een blije ondertoon ontdekken "Doeg, tot straks!" Oh my dear! Ik moet nog zoveel doen! Wat zal ik aantrekken? Een jurk? Of een broek? Een broek ik handiger, dus een broek. Ik pak een fijne sprijkerbroek en die hem aan, en met moeite krijg ik mijn knoop dicht. Grr. Ik doe mijn T-Shirt uit en ga voor de spiegel staan. Hmm, zo heel dik ben ik nog niet. Ik pak een leuk T-Shirt uit de kast dat niet heel te strak is en een leuk jasje. Gauw naar de badkamer om mijn Make-Up te doen. "Mascara, mascara waar ben je..." Zoekend kijk ik rond. Waar is dat rotding?! Ik ren weer naar mijn kamer om een nieuwe te pakken. Aha, hier ligt er een en ik ren weer terug naar de badkamer. Als ik dan klaar ben met mijn haar en mijn Make-Up ga ik naar beneden. Gauw maak ik mijn ontbijt klaar en voor papa zodat hij zomenteen kan eten. Ik ren naar boven met het eten voor papa. "Pap, ik ga over tien minuten naar het 'Groenpark' dus je bent dan alleen. Hier is het eten. Doeg!" En voordat hij wat kan zeggen ben ik alweer weg. Ik ren de trap af. Nog tien minuten! Ik ga dit nooit redden. Mobiel! Shit! Die ligt nog boven. En weer ren ik de trap op maar boven en pak mijn mobiel van de oplader. Oh, schoenen. Ik was al bijna beneden. Haastige spoed is zelden goed klinkt het door mijn hoofd. Ik doe mijn All-Stars aan en ren hopelijk voor de laatste keer naar beneden. "Skylar! Doe rustig aan. Het lijkt wel of er een kudde olifanten de trap op en af rent!" Roept papa. "Sorry pap. Ik ben al weg!" Ik loop naar buiten, pak mijn fiets en rij naar het park. Ik krijg een kriebel in mijn buik. Dit is best spannend! Ik ken hem niet eens! Daar staat hij! flitst het door mijn hoofd. "Hoi Skylar, leuk dat je bent gekomen! Ik had het eerlijk gezegt niet echt verwacht." Zegt hij. "Nou ja zeg," antwoord ik verontwaardigd, "Natuurlijk kom ik!" "Rustig aan, ik bedoelde het heus niet zo. Zullen we gaan wandelen? Of wil je gewoon ergens een plekje opzoeken? Zeg het maar." "Goede vraag. Maakt me niet uit maar als ik moet kiezen doe dan maar wandelen."
We lopen een poosje totdat David de stilte verbreekt: "Hoe oud ben je?" "Ik ben zestien jaar sinds april. Dus nu twee maanden. En jij?" "Ik word over twee weken achttien, achtentwintig mei." "Oke!" Probeer ik interessant te zeggen en dan valt we weer een stilte. "Dus... Uit hoeveel personen bestaat jouw familie?" Vraag ik dan maar. "Mijn gezin bestaat uit acht personen met mijn ouders erbij. Ik heb twee oudere zussen een van twintig die nu een jaar getrouwd is en een van negentien die heeft een vriend en een oudere broer van achttien en hij heeft een vriendin. Dan kom ik ik ben nog vrij," en hij geeft me een snelle knipioog en praat dan gauw weer verder," en dan heb ik nog twee tweelingzusjes van vijf jaar. Eigenlijk zat er nog een broertje onder mij die nu... Tien zou zijn, alleen... Hij is verongelukt toen hij acht was. Mijn zusjes waren toen drie en ik was vijftien. Het was een zware periode en het heeft een poos geduurt voordat mijn ouders weer de oude waren. Ze zijn natuulijk nog niet helemaal overheen maar dat is logisch en het gaat nu gelukkig weer goed thuis. Het is weer gezellig en iedereen doet weer normaal, zoals het hoort." "Wat erg. Heb je er nog veel verdriet van?" Vraag ik. "Op sommige momenten wel. Het was echt mijn kleine broertje. Ik deed van alles met hem we waren goede vrienden ondanks het leeftijdsverschil." Antwoord hij verdrietig maar gelijk lacht hij weer "Ik kan ook goed met mijn zusjes opschieten en met mijn oudere broer ook al werkt hij vaak. Ja, het is echt weer leuk thuis. En uit hoeveel personen bestaat jouw gezin?" "Ik heb een zus van tweeëntwintig, zij is getrouwd met Ronald en samen hebben zij een zoontje en hij heet Pim. Dan kom ik, dan mijn zusje Sara en dan heb ik nog twee tweelingbroertjes." "Oh, dus het is ook wel druk bij jou of valt dat mee?" vraagt hij belangstellend. Niemand is altijd zo geïnteresseerd in mijn leven. "Muah, valt mee. Meestal is iedereen weg. Ik ben ook vaak weg daar niet van maar zo heel druk is het niet." "Aha, en wat doen je ouders qua beroep?" " Ehm, mijn moeder is een bekende schoonheidsspecialist. En wat mijn vader doet, dat weet ik niet. Iets belangrijk in ieder geval wat niet gemist kan worden. Maar... Ehm wat doen jouw ouders?" Oeps, dit had ik niet willen zeggen. "Maar...??" Vraagt hij, helaas hij heeft mijn aarzeling gehoord "Niets joh. Ik zit te zeiken. Maar wat voor beroep hebben jouw ouders?" "Ehm..." Hij weet waarschijnlijk niet wat hij moet gaan zeggen. Of verder gaan op ons gesprek of mijn vraag beantwoorden. "Mijn vader heeft een boerderij met een paar koeien, schapen en een ezel. Die runt hij en mijn moeder heeft een winkeltje met allemaal zuivelproducten die ze verkoopt. Ze zijn bijna altijd thuis. En zaterdag is de leukste dag. S'avonds is iedereen er en gaan we leuke dingen doen. De ene keer spellen en andere keer weer zwemmen." "Ooh, wat leuk. Nee, dat zouden wij nooit doen. Als mijn ouders thuis zijn dan kruipen zij gelijk samen op de bank, tv aan en wat lekkers erbij. Nee, gezellig is het bij ons niet... Maar dat maakt niet uit." Haast ik me te zeggen. Hij antwoord niet. "Weet jij toevallig hoe laat het is?" vraagt hij dan. Ik pak mijn mobiel "Vijf vooor half twaalf." "Zo laat al? De tijd gaat snel met jou erbij." Zegt hij lachend en hij heeft me weer een knipoog. Ik voel dat mijn wangen rood worden. Schamend! "Ik moet naar huis, zal ik je naar huis brengen?" vraagt hij verlegen. "Als het niet teveel moeite kost." En weer bloos ik weer. "Zullen we dan gaan?" vraagt hij weer. "Ja, is goed. Iedereen is denk ik al weer thuis."

"Dankje voor het thuis brengen David, ik vond het heel gezellig!" zeg ik gemeend. "Asjeblieft hoor. Ik vond het ook heel gezellig... Ehm, zou je een keer naar mij toe willen komen? Ik kan je vanalles laten zien op de boerderij." Zegt hij blozend. Dit vond hij vast eng om te vragen. "Ehm... Is goed. Zullen we anders even appen of wil je het nu alvast afspreken?" "Doe maar appen, je hebt mijn nummer toch?" "Ja, die heb ik. Nou, ik ga naar binnen. Doeg!" "Doei Skylar!" En hij zwaait als ik naar binnen ga en ik zwaai terug. Of course.

"Skylar, wie was die jongen?" Vraagt mama. "Hoi, allemaal. Leuk dat ik er weer ben. Ja, dat vind ik ook al. Pff, leuke begroeting zeg. Mag ik ook even rustig binnenkomen?" "Ehm, ja sorry. Wil je wat drinken?" Vraagt mama dan maar. "Ja, lekker. Doe maar ice tea. Waar is iedereen?" "We zijn net terug dus iedereen is zich even aan het omkleden." "Oke, lekker dankje mam!" "Asjeblieft. Mag ik nu vragen wie die jongen is?" "Ja, hoor. Dat is David, ik heb hem bij het zwembad ontmoet. En hij wilde graag afspreken en dat vond ik wel oke, dus hij vroeg of ik naar het park kwam." En?" Vraagt mama. "Ja, wat en?" Vraag ik sacherijnig. "Rustig maar, ik vroeg me gewoon af of je hem ehm... Ja, leuk vind." "Het kan niet mam, ik ben zwanger!" Schreeuw ik en boos stamp ik de trap op en laat me huilend op het bed vallen. Ik vind hem leuk, heel leuk. Ik kan nu alleen nog maar aan hem denken. David. David. David. Dat is nog het enige wat door mijn hoofd bonkt. David. David. Stop!! Maar het is sterker dan mij. David. David. "En nu ben ik het zat!!" Ik pak mijn mobiel, zet een rustgevend liedje op pak een potlood en ga tekenen. Maar het enige wat eruit komt is David. Ik ben echt hopeloos, hopeloos. De deur gaat open. "Ehm, Skylar. Mag ik wat vragen. Wie was die jongen." Sara komt binnen. Ik zucht hier blijft echt niets geheim. "Dat was David. En nu wegwezen!!" Schreeuw ik boos. Oke, ik wil niet boos zijn maar... Ik ben woedend en verdrietig. "Oke, oke. Niet zo aangebrand. Ik ben alweer weg." Zegt ze kwaad. "Ik doe je toch zeker niets!" En ze loopt weg. "Saartje?" Ze komt weer terug lopen. "Ja?" "Sorry!" "Het is al goed." Antwoord ze en ze loopt weer weg. "Skylar, schreeuw niet zo tegen Sara, wil je?!" "Mam, ten eerste: bemoei je er niet mee, ten tweede: ik heb mijn excuses al aangeboden en ten derde: laat me met rust." Zo, dat is ook weer geregeld en ze gaat weg. Ik ga naar Tess, dat is echt een goed idee. Ik loop naar beneden. "Ik ga even naar Tess. Ik app wel wanneer ik weer naar huis kom!" Niemand reageert. Ze zullen het vast niet erg vinden. Nu kan ik even tot rust komen en alles vertellen aan Tess het is echt een grote warboel in mijn hoofd!!

Hoihoi allemaal,
Ik heb wat dingen verandert in de vorige hoofdstukken. Om verwarrig te voorkomen: het zoontje van de zus van Skylar (Sylvia) heet geen Jens maar Pim. En al eerder heb Simon  de tweelingbroer van Sam verandert in Cas. Ik heb geen idee of ik dat al een x gezegt heb. Verder had ik ook al in het begin verandert maar dat is ook al een poosje geleden gebeurt dus misschien val ik in herhaling.
Xxx DidieLove