Love Teacher

Hoofdstuk 2

Ik zuchtte terwijl ik mijn lunch in mijn tas stak. Toen ik de eerste boterham met salami in mijn mond stak, hoorde ik mijn vaders zware voetstappen op de trap. Ik zwaaide kort en glimlachte met bolle kaken als een eekhoorn naar mijn vader, toen hij de keuken kwam inlopen.

Mijn vader lachte kort en pakte een koffietas uit één van de keukenkastjes. Hij leunde tegen het aanrecht aan, wachtend op zijn koffie, terwijl hij me aanstaarde. Ik keek hem raar aan.

"Wat?" vroeg ik. "Heb ik iets op mijn gezicht?"

"Ja. Een puist."

"Wat," riep ik uit en rende naar een spiegel in de keuken. "Waar? Waar zit hij?"

Mijn vader stapte op me af en legde zijn hand over heel mijn gezicht.

"Hierzo."

Mijn vader lachte bulderend om zijn eigen grap en ik perste mijn lippen op elkaar. Ik had het niet graag als mijn papa spelletjes met me speelde. Het waren steeds weer dezelfde flauwe grappen.

De meest voorkomende was: "Trek eens aan mijn vinger."

Ja hoor, ik heb nog altijd niet door wat er dan gebeurd.

Rollend met mijn ogen sloeg ik papa's hand van mijn gezicht af. "O haha. Wat zijn we weer grappig."

Mijn vader knipoogde naar me en keek me met pretoogjes aan. "Altijd, meisje van me."

Ik klakte met mijn tong en liep rond mijn vader heen, naar het keukeneiland waar mijn tas op lag. Ik greep mijn tas vast en ook meteen mijn fiets sleutels. "Pap, ik moet ervandoor. Tot vanavond," zei ik met een kus op de wang voor mijn vader.

"Tot deze avond. Ik maak lasagna," zei mijn vader terwijl ik naar de voordeur liep. Ik trok mijn zwarte jas aan en trok de grijs geschilderde voordeur open.

"Mm. Dag!" riep ik nog voordat ik de deur achter me dichttrok.

***
"Hey, Thomas," zei ik terwijl ik op de afgesproken plaats kwam aangefietst. Thomas keek op van zijn telefoon en glimlachte. Zijn donkere haren zaten warriger dan anders, hij had niet zijn gebruikelijke geruiten hemd aan maar een zwart, strak t-shirt en nog het opvallendste van alles, zijn grote, lompe zwarte bril was verdwenen.

Ik hapte geschrokken naar adem en sprong van mijn fiets af. Ik legde mijn handen op Thomas' hoofd en dan op zijn schouders. "Thomas! Thomas! Ben jij dat?" riep ik lachend uit. "Waar is mijn Thomas met de bril gebleven! Help!"

Brommend duwde Thomas mijn handen van zich af en lachend liep ik terug naar mijn fiets, die ik op de grond had laten vallen.

"Jezus, Amanda. Je weet donders goed dat ik ook soms contactlenzen draag. Je bent al even erg als je vader," bromde Thomas chagarijnig uit en hij liet zich op zijn fiets neerploffen.

Giechelend haalde ik mijn schouders op en liet me dan ook weer op het zadel glijden. "Nee, serieus hoor. Wat is er met de look verandering?"

We fietsten samen naast elkaar rustig naar het school toe. Dat doen we al sinds we klein zijn, vanaf het moment dat ik Thomas leerde kennen en van mijn vader alleen naar school mocht fietsen.

Thomas haalde zijn schouders op en staarde strak voor zich uit. "Ik wou gewoon wat anders uit proberen."

Ik trok mijn wenkbrauwen ongelovig op. "Bullshit," riep ik luid uit. We fietsten net een oudere man voorbij en ik hoorde hem geschrokken naar adem happen. "Sorry!" riep ik over mijn schouder naar de man.

Thomas grinnikte en keek me net op hetzelfde moment aan als ik hem aankeek. Toen onze blikken elkaar vonden, barstten we in lachen uit.

"Die man," zei Thomas hysterisch lachend en hij hapte dramatisch naar adem, de man aan het nadoen.