Love Teacher

Hoofdstuk 12

Een halfuur later wist ik me nog steeds geen blijf met mijn gedachten. Het beeld dat zich voor mijn ogen had afgespeeld was zo surrealistisch dat het nog steeds nazinderde. Wie had er ooit gedacht dat Thomas ook echt zelf de eerste stap zou zetten? Ik in ieder geval niet. Wel ja, het mag misschien een beetje bot van me zijn (zeker als beste vriendin van Thomas) maar in mijn verdediging, de laatste keer dat hij met Tessa sprak had hij net de vloer onder gebraakt.

Je kan me niet kwalijk nemen dat ik een beetje pessimistisch ben.

Maar nu. Nu is de zaak compleet veranderd. Hij heeft de eerste stap gezet -derde keer, goede keer nietwaar?- en heeft zoveel paden geopend. God, ik hoop alleen nu niet dat hij niets verpest want dat zou zo'n domper zijn. En niet alleen voor hem. 

Ik hoop dat hij kan tippen aan Tessa's hoge verwachtingen van jongens, want pas op ze is alleen, en alleen maar, opzoek naar haar echte prince charming. Een fout kan voor haar al beteken dat hij niet de ware is en dan gooit ze hem aan de kant als een stuk oud speelgoed.

Klinkt hard niet? Wel op dat gebied is Tessa een echte baksteen.

Begrijp me niet verkeerd, Tessa is een aardig en behulpzaam meisje maar hoe ze haar soms gedraagt tegenover jongens kan me echt ergeren. Het is zo'n cliché beeld dat ze de ware zoekt. Vorig jaar vertelde ze me dat ze wist -ze wist het gewoon, ze kon het voelen zei ze- dat ze voordat ze afstudeerde dat ze haar echte en perfecte man zou vinden.

Ik rolde met mijn ogen.

Nu een jaar later denk ik dat ze een beetje wanhopig aan het worden is, want ze praat alleen nog maar constant over dat. Elke jongen die voorbijloopt haalt ze door een scanner in haar hoofd, en als het rood licht is loopt ze door, maar eens dat het groen licht is..

Wel ja, dat weet ik niet want ik maak me altijd meteen zo snel mogelijk uit de voeten.

Tessa wil gewoon volgens mij niet dat haar hart wordt gebroken. Ze heeft schrik voor de zogezegde 'immense' pijn (niet dat ik het weet) die je doorstaat. Ergens begrijp ik haar wil, want ikzelf ben ook bang om mezelf open te stellen voor mensen. Bang om verliefd te worden is denk ik toch een heel grote angst van mezelf, maar ik ga er toch niet met zo'n manier mee om. 

Hypocriet, fluisterde er een stem in mijn hoofd en ik wist dat het gelijk had. Ik ben best hypocriet op dit moment, maar gewoon het aanzicht van Thomas en Tessa te samen. Er was iets dat me niet aanstond. 

Ik blies een paar lokken uit mijn zicht, die zoals altijd uit mijn paardenstaart kwamen, en richtte mijn aandacht weer op het toekomstige koppel dat lachend en pratend tegenover elkaar zaten. Duidelijk flirtend glimlachte Tessa charmant in Thomas richting en Thomas, de onervaren plus ongemakkelijke jongen die hij is, bloosde licht en keek neer naar de grond.

Mijn vingers boorden zich harder in de schors van de boom wanneer Tessa vooruit leunde en wat dichter naar Thomas schoof. Ik snoof en haalde mijn neus op. Pas toen Thomas en Tessa terug geamuseerd begonnen te praten, verloor ik een beetje van mijn interesse en merkte dan pas op hoe hard ik de schors vasthield. Er zat zelfs een klein sneetje op de palm van mijn hand omdat ik mijn hand er te hard had op gedrukt.

Zuchtend draaide ik me weg van bij het schouwspel en liet mijn rug tegen de boomstam rustten. Mijn hoofd tolde en mijn eerst goedgeluimde humeur was opeens helemaal verzuurd. Een raar gevoel vormde zich rond het gebied van mijn borstkas en als snel besefte ik dat het een jaloezie gevoel was. 

Kom op Amanda, sprak ik mezelf toe, wees blij voor Thomas. Je doet dit voor hem.

Ik knikte een paar keer en begon mezelf op te peppen. Eens dat mijn hoofd niet meer tolde, het zure gevoel van jaloezie wegebde kon ik terug opstaan en liep zonder naar het paar om te kijken terug naar mijn plaats van daarnet.