Love Teacher

Hoofdstuk 11

STEMMEN OP MIJN BOEK VOOR DE NETTIES KAN VANAF NU! KIJK IN DE COMMENTS VOOR DE LINK VAN DE POL! (Het is al bijna gedaan haha dus haast jullie!) Thanks a lot!! :))

(Sorry dat jullie zo lang moesten wachten, maar mijn hoofdstuk was uit zichzelf helemaal verwijderd en dan was ik een beetje de moed verloren... Maar hier ben ik weer!)

***

Er bestaan zo een paar momenten in mijn leven waarop niemand mij moet storen. Iedereen heeft wel zo'n momenten. Je kent het wel, het zijn die momenten waarop je niemand verdraagt. Niemand moet je aankijken, storen of of aanspreken. Het liefst wil je op die dag gewoon met rust worden gelaten. 

Voor mij zijn die dagen redelijk uitzonderlijk, want meestal begin ik aan de dag met een goed humeur. Ja, ik mag dan wel sarcastisch en soms redelijk bot overkomen, maar zo ben ik nu helemaal. Maar ik ben ook niet een pessimist, ik kan over mezelf zeggen dat ik toch een redelijk goed karakter heb. 

Wel ja, meestal dan toch. 

In ieder geval, vandaag had ik zo'n dag. Gewoon een dag waarop ik met rust wou worden gelaten. Een dag voor mezelf, om te ontspannen of een goede, nieuwe film te kijken waar ik al maanden op wacht. Het is zo'n ik-dag zo beschouw ik het dan toch. 

Ik had me dus net in de zetel genesteld, een warm en zacht deken over mijn benen gedrapeerd samen met een grote schaal chips op mijn schoot. Lekker gezellig, en man wat genoot ik ervan. 

Wat genoot ik van de eerste twaalf minuten.

En dan belde Thomas me op.

"Hallo?"sprak ik ongeïnteresseerd in de telefoon. Mijn ogen zaten nog steeds vastgelijmd op het televisiescherm en ik kauwde nog op de chips die ik net in mijn mond had gepropt.  

"Amanda!" Thomas' stem klonk opgewonden, enthousiast zelfs. De lijn kraakte een beetje, doordat ik in mijn woonkamer een niet al te best bereik had maar ik kon zeer goed de enthousiaste toon in zijn stem horen. En toen wist ik al dat mijn ik-dagje al snel niet meer zo'n ik-dagje zou worden.

"Wat ben jij vrolijk zeg. Wat is er aan de hand,"grinnikte ik. 

"Wat dacht je van een picknick? Hier, in het Maximiliaanpark."

"Een picknick?"aapte ik Thomas nogal dom na. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog, ook al wist ik heel goed dat Thomas me niet kon zien aan de andere kant van de lijn. 

"Ja! Een soort van feestje slash picknick om de paasvakantie in te vieren!"

"Hoe kom je daar in godsnaam op?"

"Wel ja,"zuchtte Thomas. "Ik zit gewoon altijd vol met goede ideeën. Wat dacht je ervan?"

"Ik weet het niet."

"Kom op Ammie, weest nou niet de pretbederver."

Ik wierp mijn blik ten hemel en sloeg het deken al van me af. Ik wist dat hij me had, hij had me al toen hij me gewoon opbelde. Het was een zwakte, ik kon Thomas niets weigeren. 

"Goed dan. Wanneer?"

"Straks, tegen twee uur in de namiddag."

"Twee uur?" Ik kon mijn verbijstering niet onder stoelen of banken steken. Ik wierp vluchtig een blik op de grote, ouderwetse klok die naast de televisie hing en zag dat het al half twaalf was. "Hoe ga je dat in godsnaam flikken?" 

"Het meeste is al geregeld,"hoorde ik Thomas weer zeggen. Er klonk een beetje gerommel op de achtergrond terwijl zijn stem een beetje afzwakte. "Ik moet alleen nog een paar extra mensen uitnodigen en ik dacht dat jij dat misschien kon regelen."