බාබන්ඩේසි

බාබන්ඩේසි - දහ නම වන දිගහැරුම

හංස කියන්නෙ මගෙ මල්ලි. මේ අවුරුද්දේ ඒලෙවල් ලියලා රිසාල්ට් ඇවිත් දැන් කැම්පස් යන්න ඉන්නේ. පේරාදෙණිය කැම්පස් යන්නලු නෙ ආස. ඉතින් ඒකෙ වැඩකට ආපු ගමනේ මාවත් බලන්න මෙහෙ ඇවිත් එයා. ඌගෙ කට ටිකක් වැඩියි තමයි, ඒත් එයා හරිම අහිංසක හිත හොඳ කෙනෙක්. එයා ඔය මගෙන් ම කන්න වගේ බලන් හිටියට එයාට රසට උයන්න පුළුවන්. එයාට වෑංජන වගේ දේවල් විතරක්ම නෙවෙයි කේක්,පේස්ට්‍රි වර්ග පැණි රස කෑම වගේ ගොඩක් දේවල් හැදුවෑකී. කොච්චර උනත් මට හිතාගන්න බැරි අපේ එකාට අවාර් අයියව ඔච්චර දිරවන්නෙ නැත්තේ මොකද කියන එක. ආපු වෙලෙ ඉදන්ම දෙන්නගෙ වැඩේම මොකක් හරි එකකට මරා ගන්න එක. අවාර් අයියත් ඉතින් කටපුක පියන් ඉන්න පුළුවන් මනුස්සයෙක් යෑ? එයත් සෙකන්ඩ් වෙන්නෑ හංසට. පිස්සු අනෙ දෙන්නටම.
ඔය දැනුත් දෙන්නා ඉන්නේ කුස්සියේ මරාගන්න ගමන්. අපෙ මල්ලි අවාර් අයියට උයන්න උගන්නනවා. අනෙ දෙයියනේ හරියට පිහියක් අල්ලගෙන කැරට් කෑල්ලක් කපාගන්න බැරි මිනිහා කොහෙ උයන්නද? මම දන්නව දැන් මුන් ඔය විකාරෙ නවත්තන්නේ එක්කො මගෙ මුළු කුස්සියම වනසලා නැත්තං මොන ඉටිගෙඩියක් හරි කරලා ඕක ගිනි තියලා තමා. මේ දෙන්න නම එකට තියන්නම හොඳ නෑ. ගින්දරයි පුළුනුයි වගෙ. ඒ අස්සෙන් හැදි බිම වැටෙන සද්දත් ඇහෙනවා,මුන් මොනා කරලද දන්නෑ. යකො මේ ගේ මම කොච්චර ලස්සනට තියන් හිටියද? පිලිවෙල කියන වචනෙ දන්නේ වත් නැති අවාර් අයියටත් බැන බැන හරි මම පිලිවෙලට ඉන්න උගන්නලා මගෙ ගේ මෙච්චර කල් ලස්සනට තියන් හිටියා. ඒත් අර කපෝතියා ආවට පස්සෙ නම් ගෙදර අස් කරනවා කියන්නේ සෙලවෙන මනසට. මොකද ඌත් ඉව්වා පිහුවට මොකද ඌගෙ එක මයිල් ගහකවත් පිලිවෙල කියන දේ ගෑවිලා වත් නෑ. මොකද එයා පොතක් ගත්තත් ඒක තියන්නෙ ගත්තු තැන නෙමෙ බලු බල්ලෙක්ට හොයාගන්න බැරි, ඌට ඕනි තැනක තමා තියන්නේ. ඉතින් අපි එව්වා හොයන්න ගෙදරම පීරන්න ඕනි. ඉතින් එහෙව් එක ජාතියේ මිනිස්සු දෙන්නෙක් වැඩ කරන කුස්සියක් පිලවෙලට තියයි කියලා හිතන්න අමාරුයි. ඇත්තටම එහෙම හිතෙන්නෑ මට.

"ආව්හ්...අනෙ ඕයි මේකෙන් තෙල් විසික් වෙනවනෙ ඇඟට. මගෙ මූනම දැන් පස් හය වතාවකට වඩා පිච්චෙන්න ඇති."