සකපෝරුව

11 වන සකය

"සර් අවුලෙන්ද ඉන්නේ ?"

ශටර් එකට ඔලුව ගහන් ඇස් පියන් ඉන්න මනුලගෙන් විකී ඇහුවා.. මනුල බරැති සුසුම් පා කරන හැටි, ඇස් දෙක පොඩි වෙන හැටි, වෙලාවකට ඔලුව අල්ලගන්න හැටි දැන් විනාඩි ගාණක ඉදන් විකී බලාගෙන..

"විකී දන්නවද දරුවෙක්ට ජීවිතේට ලැබෙන වටිනම දේ මොකක්ද කියලා ?"

"..................................."

"දරුවව තේරුම් ගන්න දෙමව්පියන්.."

ඇස් දෙක පියාගෙන මනුල මේ කියන්නේ..

"ඒත් මගේ ජීවිතේදි ඒ වටිනම දේ ලැබෙන්න වාසනාවක් නෑ විකී.."

"ලොකු සර් බලකරනවද ?"

"මං හිතුවේ මඟේ පපා කියන්නේ තමන්ගේ දරුවව තේරුම් ගන්න කෙනෙක් කියලා.. ඒත් මං හිතුව දේ වැරදියි විකී.."

"සර් එක තීරණයක ඉන්න.."

"මං වෙන කෙනෙක් ළඟ නතරවෙලා.. මංදා ඒක කොහොම වුණාද කියලා.. මගේ හිත කියන්නේ එයාව නැතිකර ගන්නෙපා කියලා විතරයි.."

ශටර් එකේ ගහන් හිටිය ඔලුව අරගෙන සීට් එකේ හරියට මනුල ඉදගත්තා.. සිහින් ඇඟිලි තුඩුවලින් ස්පෙක්ස් දෙක හරි ගැස්සුවා..

"ලොකු සර්ට ඒ ගැන කියන්න බැහැ නේද ?"

"පපාට මං ණය නැහැ.. මං මගේම බිස්නස් එකක් පටන් ගත්තේ මේ වගේ දෙයක් වෙන වග දන්න නිසා.. කොච්චර හෝල්ඩින් එකේ බ්‍රාන්ච් එකක් මට දෙන්න හැදුවත් මට ඕන වුණේ නැත්තෙත් ඒකමයි.. මං ස්ථාවරයි.. මට පුළුවන් පපාට විරුද්ධව නැඟිටින්න.. ඒ නිසා මට ඒ ගැන බයක් නෑ.. ඒත් විකී, ඒ ඉන්නේ මගේ පපා.. කොහොමද මං එයාට පිටුපාන්නේ ?"

Front mirror එකෙන් මනුල දිහා විකී බැලුවා. විකීට තේරෙනවා එයාගේ පොඩි බොස් ඉන්නේ ලොකු හිතේ අමාරුවක කියලා..

"දරුවන්ට පුළුවන් උපරිමෙන් දෙමව්පියෝ දෙන එක වෙනයි.. දරුවන්ගෙන් පුළුවන් උපරිමයෙන් දෙමව්පියෝ ගන්න එක වෙනයි සර්.. ඒක අමතක කරන්නෙපා.."

විකී කියපු දෙය ඇත්ත.. මනුලට ඒ දේ හොඳට තේරෙනවා.. පුළුවන් නම් මනුල මේ ඔක්කොම දමලා ගහලා යන්න යයි.. ඒත් මනුලට ඈතයි වගේ දැනුණත් තමන්ගේ පවුල කියන්නේ අතාරින්න පුළුවන් බැඳීමක් නෙවෙයි..