Power Of Love [TK]

~15~

Merhaba kaplanlarım nasılsınız?

Valla kraliçeniz yorgun..ama yine de size bölüm yazacak. Çünkü bir kraliçe, devletinin (siz oluyonuz) mutluluğu için herşeyi yapar. (Bu arada bu bir fic spoileri ehe😉)

Kısa bir bölüm olucak belki ama kaosun bitebileceği ve hepinizin benim evimi basacağınız bölüm olacak fksndkfks

Oy ve yorumları unutmayın kaplanlarım.

Keyifli okumalar dileği ile~~~
.
.
.
.

3 gün sonra...

Tam 3 gün...hava limanından döndükten sonra içimde bir boşluk hissetmiştim. Kurdum benimle konuşmuyordu hiçbir şekilde. Yemek yiyemiyor, zorla papatya çayı içebiliyor, onu da kusuyordum. Yatağıma kapanmıştım. Evden dışarı çıkamıyor, kilo vermiştim.

Az önce duştan çıkmış, dolabın önünde durmuş, aynada kendime bakmıştım. Çiçeklerim acıyordu. Rengim solmuş, göz altlarım siyahlanmıştı. Kaburgalarım gözükmeye başlamıştı. Günden güne çöküyor, ölüyordum.

O gün son kez Taehyung'un sesini ve kokusunu duymuştum. Deli gibi merak ediyordum onu da. Ama bir tarafım onu suçlarken, diğer tarafım pişmandı. Dinlemediğim için..o gün son kez dedikleri gibi.

"Jungkook?"

Kapım tıklatılırken bornozumun önünü kapattım. Abim benim için endişelenirken, evdeki herkese olaydan bahsetmiştik. Annem ve babam düğün için Busan'a bir davete gitmişlerdi. Abimle evde tek kalıyorduk. Bir taraftan da onları ben göndermiştim. Evde yalnız kalmak istiyordum.

"Gel.."

Kapıyı açıp elinde bir çorba ve 2 dilim ekmekle yanıma geldi. Tepsiyi küçük masaya bırakmış, bana yaklaşmıştı.

"Duş almışsın..en azından iyi gelmiştir hm? Miniğim benim."

Kollarını bana sarınca göğüsüne sığınmış, gözlerimi kapatmıştım. Derin bir nefes alınca abimin yanımda olmasını iliklerime kadar hissetmiştim.

"Belki de onunla konuşmalısın Kook..ben kardeşimin ölümünü göz göre göre izleyemem.."

Dediklerini anlıyordum. Korkuyolardı benim için. Bir şey diyemezdim. Ben de korkuyordum. Ama ölmekten değil. Taehyung'u görememekten..

"Bilmiyorum abi..çok özledim onu..ama bir yanım onu istemiyor, suçluyor."

"Dinlemen gerekirdi abiciğim. Evet, ben de kızdım. Ama Jimin'in anlattıklarına göre, o kadın normal birisi değilmiş. Bu sizi ayırmak için bir plan da olabilir.''

Söyledikleri ile başımı kaldırmış, ona bakmıştım.

"Abi..o zaman çok kırılmıştır ki bana.."

"Evet miniğim.."

Bu gerçeklik daha da canımı yakarken nefes alamadığımı hissettim. Göğüsümdeki acı, avucumdaki çiçeklerin yakma hissi tekrar başlarken abimin kollarını sıktım.

"Abi nefes alamıyorum."

"Jungkook ne oldu?"

"A-abi Taehyung..bişey oldu!"

Çığlık atarken nefes alamamış, boğuluyormuş gibi hissettim. Acı gitgide yayılırken tüm bedenime, abimin kollarına yığılmış kalmıştım.

"Jungkook! Bekle hastaneye gidiyoruz!"

.
.
.

Gözlerimi açtığımda beyaz bir tavanla bakıştım. Kulaklarıma dolan hıçkırık sesi ile, başımı sağa doğru çevirdim. Yoongi kucağında oturttuğu Jimin'i sakinleştirmeye çalışıyordu. Birbirilerine sarılmışlardı. Jimin'in burda ne işi vardı?