My possesive Fan

Chapter 18

Makalipas ang ilang linggong masaya, unti-unting bumalik si Sarah sa kanyang normal na buhay. Akala niya, lahat ay nasa maayos na estado, ngunit bigla na lang nagbago ang lahat. Isang araw, nagising siya na tila may mabigat na dinadala sa kanyang puso.

Habang nag-aayos siya ng kanyang sarili sa harap ng salamin, natanaw niya ang kanyang mga mata na puno ng pagdududa. “Bakit parang may mali?” tanong niya sa sarili. Napansin niyang wala nang kasiyahan sa kanyang mga ngiti, at parang may malaking puwang sa kanyang puso.

Nang bumaba siya sa kusina, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Mark. “Hey, can we talk later?”

“Sure. What’s up?” nag-aalala niyang sagot.

“Just wanted to discuss something important,” sagot ni Mark.

Maya-maya, nagkita sila sa kanilang paboritong café. Habang umiinom ng kape, parang mayroong bigat sa hangin. “Sarah, I’ve been thinking,” sabi ni Mark, habang nakatingin sa kanyang mga mata.

“About?” tanong ni Sarah, habang nararamdaman ang kaba sa kanyang dibdib.

“About our relationship. I think we should take a break,” sambit ni Mark na puno ng seryosong tono.

Biglang bumagsak ang mundo ni Sarah sa mga salitang iyon. “Bakit? Ano bang nangyari?” tanong niya, ang boses ay nanginginig.

“Hindi ko alam, pero parang may mga bagay na hindi tayo nagkakasundo. Kailangan nating mag-isip,” sagot ni Mark, na tila nahihirapan.

“Hindi ba natin kayang ayusin ito? Akala ko okay na tayo,” sagot ni Sarah, ang mga luha ay malapit nang tumulo.

“Gusto ko sanang ipagpatuloy ito, pero sa tingin ko, mas makabubuti kung magpapaalam muna tayo,” sabi ni Mark.

Ang bawat salita ni Mark ay parang patalim na tumama sa puso ni Sarah. “I can’t believe this is happening,” bulong niya, habang pinipigilan ang mga luha.

Habang naglalakad siya pauwi, parang wala nang direksyon ang kanyang buhay. Ang mga tao sa paligid niya ay tila blur, at ang kanyang mga alaala kay Mark ay naglalaro sa kanyang isipan.

“Bakit kailangan pang mangyari ito?” tanong niya sa sarili. Nakaramdam siya ng labis na sakit sa dibdib.

Pagdating sa bahay, nag-collapse siya sa sofa. Ang kanyang isipan ay puno ng mga tanong at takot. “Ano na ang mangyayari sa akin?”

Ilang araw na siyang hindi nakakakain nang maayos. Ang mga kaibigan niya ay nag-aalala, ngunit hindi siya makapagpakatatag. “Bakit parang napakabigat ng pakiramdam ko?” tanong niya habang nag-iisa sa kanyang kwarto.

Maya-maya, nakatanggap siya ng tawag mula sa kanyang best friend, si Mia. “Hey, Sarah! Are you okay? Ang tagal mo nang hindi nagpapakita,” sabi ni Mia.

“Hindi ko alam, Mia. Ang bigat ng pakiramdam ko,” sagot ni Sarah, ang boses niya ay puno ng lungkot.

“Baka kailangan mo lang ng break. Tara, lumabas tayo!” suhestyon ni Mia

Kahit na ayaw niyang lumabas, napilitang pumayag si Sarah. “Sige, samahan mo ako,” sagot niya.

Pumunta sila sa isang coffee shop at nag-order ng kanilang paboritong inumin. Habang nag-uusap, sinubukan ni Mia na pasayahin si Sarah. “Alam mo, hindi ito katapusan ng mundo. May mga bagay na mas maganda ang darating,” sabi ni Mia.

“Siguro, pero ang hirap talagang tanggapin,” sagot ni Sarah.

Maya-maya, napansin ni Mia ang kalungkutan sa mga mata ni Sarah. “Sarah, gusto mo bang ikuwento ang nangyari?”

“Si Mark… gusto niyang magpahinga kami,” sagot ni Sarah, habang tumutulo ang kanyang mga luha.

“Bakit? Hindi ba ninyo kayang ayusin?” tanong ni Mia.

“Hindi ko alam. Parang hindi na siya masaya sa atin,” sagot ni Sarah, na puno ng sakit.

Ilang oras silang nag-usap, ngunit hindi pa rin maalis ni Sarah ang bigat ng kanyang nararamdaman. “I just feel so lost, Mia. Parang wala na akong dahilan para maging masaya,” sabi niya.

“Don’t say that. You have me and your family. And you can always find a new path,” sagot ni Mia.

Pagkatapos ng kanilang usapan, umuwi si Sarah sa bahay na naguguluhan pa rin. Ang mga alaala nila ni Mark ay bumabalik sa kanyang isipan. Ang kanilang mga ngiti, tawanan, at mga pangarap ay tila naglaho na sa hangin.

Nang mag-isa siya sa kanyang kwarto, umiyak siya ng umiyak. “Bakit kailangan pang mangyari ito? Ano bang mali sa akin?” tanong niya sa kanyang sarili.

Nagsimula siyang mag-isip ng mga negatibong bagay. “Baka hindi ako sapat. Baka hindi niya ako mahal,” mga boses na bumabagabag sa kanyang isipan.

Pagkalipas ng ilang linggo, nagpasya siyang bumalik sa kanyang dating mga aktibidad, pero wala pa rin siyang gana. “Wala nang halaga ang lahat,” sambit niya sa sarili habang naglalakad sa paligid ng park.

Nang makita ang ibang mga tao na masaya, mas lalo siyang nalungkot. “Bakit sila masaya? Bakit ako hindi?” tanong niya.

Habang naglalakad, nakatagpo siya ng isang grupo ng mga tao na nag-eexercise. Napansin niyang ang ilan sa kanila ay tila masaya at puno ng enerhiya.

“Baka kailangan kong subukan ang mga bagay na ito,” naisip niya. Pero sa kanyang puso, parang nahihirapan siyang magtiwala muli sa mga tao.

Sa kanyang pag-iisip, nagpasya siyang mag-enroll sa isang yoga class. “Maybe this could help me clear my mind,” sabi niya sa sarili.

Pagdating sa yoga studio, nahanap niya ang kanyang lugar sa likuran. Habang umiinom ng tubig, nakaramdam siya ng pag-aalinlangan. “What if I’m not good enough?”

Ngunit nang magsimula ang klase, unti-unti niyang nakalimutan ang kanyang mga alalahanin. Ang mga hakbang at paghinga ay tila nagbigay sa kanya ng bagong pananaw.

“Maybe I can start fresh,” naisip niya. Ang bawat paggalaw ay tila nag-uugnay muli sa kanyang katawan at isipan.

Habang naglalakad siya pauwi, nagpasya siyang ipagpatuloy ang kanyang pagbabago. “I will not let this break me,” sagot niya sa sarili, habang unti-unting bumabalik ang kanyang lakas.

Nang makauwi siya, nagdesisyon siyang magsimula ng journal. “Kailangan kong ilabas ang lahat ng nararamdaman ko,” sambit niya.

Habang nagsusulat siya, unti-unting nawala ang mga negatibong kaisipan. “I am strong. I will get through this,” naisip niya.

Sa wakas, natutunan niyang tanggapin ang kanyang pagkatalo at bumangon muli. Sa bawat araw, unti-unting lumalakas ang kanyang loob.

Sa kabila ng lahat, alam ni Sarah na may pag-asa pa. “Maybe this is just a chapter in my life, not the whole story,” sabi niya, habang pinapanday ang kanyang bagong simula.

Mula sa pagkalugmok, unti-unti niyang binuo ang kanyang sarili. Ang kanyang puso ay tila muling pumipintig, handang harapin ang bagong mga hamon at pagkakataon sa buhay.

---