GERİ DÖNÜŞ SEN( Tamamlandı)

35.BÖLÜM-KARICIĞIM

Hatırlatma,

-"Belediyenin bana verdiği yetkiye dayanarak sizi karı koca ilan ediyorum.Hayırlı olsun.Gelini öpebilirsiniz.

İkimizde ayağa kalktık.Alaz'ın yaklaşmasıyla nefesimi tuttum.Alnıma degen dudaklar artık benim mührümdü.Artık onundum.Ne bana hayatı zindan eden ailem ne de sıkıcı hayatım.Artık sade dört kelime bir kalp için yaşayacaktım.Alaz...

***
Alnımdaki dudaklar çekildiğinde yerini serin bir esinti aldı.Kızarmadığımı umuyordum.Aksi takdirde tüm salonun gözü bizdeydi.Talat ve Levent bizi tebrik edip konukların daha doğrusu Merve,Barkın,Anıl ve Zehra dışında sonunda kurtulduğum ailem ve Alaz'ın ailesinin arasına karıştılar.Tüm heybetiyle artık kocam olan adama döndüm.Gözlerindeki parıltılar dilerim sonsuza kadar kalır.Şaheserlere taş çıkaracak gülümsemesi ile elime uzandı.Parmakları parmaklarıma dolandığında içime oturan güven hissi anlatılamayacak kadar mükemmeldi.

Nikah memurunun salondan ayrılması ile bizimkilerin yanına gittik.Herkes bir yandan tebrik ederken bir yandan da dalgaya alıyorlardı.Leventle Talat sürekli bunu da kaybettik deyip ah vah çekmeseler aslında daha eğlenceli olabilirdi.Biz aralarda dolaşırken Merve ile Zehra bir hışım yanımıza geldi.Ne okuyor demeye kalmadan Alaz'ın kolundan çıkarılmıştım.

-"Sizin derdiniz ne?"

-"Ah benim saf kuzenim.Gitti tüm hakimiyet!" diye cırlayan Zehra'ya gözlerimi devirdim.

-"Neden gitmiş ki?" diye anlamamışlıktan geldiğimde bu sefer tepki Merve'den geldi.

-"Eliz,tosbam...Daha neden gitmiş diyorsun! Alaz'ın ayağına basmadın!"

-"Bakın bunu bilerek yapmadım.Düğünümde de nikah töreninin olmasını istiyorum o zaman yapacağım." dediğimde ikiside tatmin olmamışlardı.

-"Ama gerçek nikah buydu!"

-"Değildi.Benim için nikah gelinlikle olandır.Az kaldı zaten..."

-"Güzelim nereye kayboldun?" Yanımıza gelen Alaz'la konuyu kapattık.

-"Buradayım canım.Kızlarla konuşuyordum."

-"Sonra konuşursunuz gidiyoruz." Elime aldığım nikah defterini kızlara doğru sallayıp koluna girdim.Salondan biz çıkarken bizimle birlikte onlarda salondan ayrıldı.Levent ve Talat akşam uçağı ile geri dönecekleri için ne kadar bize katılmaları için ısrar etsekte otele döndüler.Arabanın içinde sessizlik hakimdi.Göz ucuyla kocacığıma bakıp gülümsedim.Benimdi...

-"Neye gülüyorsun sen öyle?"

-"Hiç..."

-"İnanmalı mıyım?"

-"Tabi ki de hayır!"

-"Ne düşündüğünü söyle..."

-"Söyleyemem.Bırak o da bende kalsın..."

-"Bu kadar önemli yani"

-"Evet..."

-"İyi..."

Omuz silkip yola odaklansa da aklına takıldığını anlamıştım.Ama orada fazla kalmayacağını biliyordum.Evlenmiş olabilirdik ama bunun daha düğünü,evi vardı.Bursa ve burası arasında mekik dokuyacağımıza benziyordu.Eşyalarım Bursa'daydı.Annem çeyiz diye tutturursa Adana da daha fazla isimiz olacaktı.Nasıl kalkacaktık bu kadar işin altından?

-"Eliz'im niye bu kadar düşüncelisin?" Elimi kavrayan eline baktım.Bu adam sürekli benim ruh halimi çözebilecek miydi böyle?

-"Evlendik ama bunun sonrası da var.Eviymiş düğünüymüş nasıl kalkacağız bu kadar işin altından?" dediğimde avucundaki elime küçük bir öpücük kondurdu.