Luella's POV
Naalimpungan ako dahil sa mahinang ingay at sa sobrang lakas ng aircon. Unti-unting kong binuksan ang aking mga mata, bumungad sa akin ang puting kisame ng silid. Mabilis namang kumunot ang aking noo sa nasaksihan, sa pagkakaalam ko pink ang kisame ko sa mansyon. Pinalitan na kaya nila? And what time is it? May pasok pa ako at kailangan kong umatend ngayon sa seminar. Malapit na kasi ang finals namin, we need to work hard.
Ginalaw ko ang aking dalawang kamay. I was about to open my mouth when I noticed something. This is not my room, I am wearing a patient dress and D-Dante is here. What the hell?
I slowly scanned the entire room, I gasped when I realized I was in a hospital. There are small tubes lying on my body, and I can also see the numbers on the monitor that I don't want to see. My life depends on this damn monitor.
Anong ginagawa ko sa hospital? And bakit nandito si Dante?
I pushed the white blanket away from my body. Dahan-dahan kong binaba ang aking dalawang paa at akma na sanang lalapitan si Dante nang mapansing bumukas ang kaniyang mga mata.
Napatigil ako. Tiningnan ko siya habang naguguluhan padin. Is he sick or what?
He opened his eyes. I met his blue eyes again but this time they were full of emotion. Nang makita n'ya ako sa kaniyang harapan, concerned crossed his face. Kaagad itong tumayo at lumapit sa akin.
"Don't fvcking move!" inis n'yang sambit at inalayan ako pabalik sa aking kama.
Napalunok ako. "What happened, Dante? Anong ginagawa ko dito sa hospital?" sunod-sunod kong tanong.
He examined my entire body first. When he found out that there was nothing unusual there, he turned to me. His eyes are dark, like he always does.
He cleared his throat. "You were poisoned."
Nag-igting ang aking tainga sa narinig. I was what? Sino namang gagawa ng gano'n sa akin? Nasa loob lang ako ng mansyon kahapon, reading my readings while talking to Aling Waning. Who would what to poison me? Sa pagkakaalam ko wala naman akong naging kaaway. I maybe be stubborn sometimes pero wala namang nakaalitan, except kay Dante.
Mukhang napansin naman ni Dante na naguguluhan ako. He reached for my hands and squeezed it. Tiningnan ko siya, ngayon ko lang nakitang nag-alala si Dante. Hindi ko alam kung anong ire-react, hindi ako makapaniwala.
"Do you have any idea who might have done this?"
"I... I don't know," pumikit ako ng mariin. "I can't think of anyone who would want to harm me."
Dante frowned. Naroon parin ang matigas n'yang reaksyon while looking at me. Hindi ko tuloy maiwasang hindi umiwas dahil pakiramdam ko nilulunod na naman ako ng kaniyang mga mata. Nakakainis! Ang pogi n'ya talaga kahit kailan. Kailan kaya ngingiti ito?
Ano ba, Luella, muntik ka nang mawala sa mundo iyan pa ang iniisip mo.
Tumikhim ako, trying to concentrate. E papaano ako makaka-concentrate n'yan kung ganito ka lalim ang mga mata ni Dante sa akin? Para akong hinihila papunta sa kaniya. Ugh! Remember, my life is in danger right now. But, I didn't feel scared. Wala man lang akong naging reaksyon. Dahil ba nandito si Dante? Kampante akong nand'yan siya.
"We need to find out who did this," he said. "Whoever it is must pay."
HINDI kami nagtagal ni Dante sa hospital. No'ng sinabi ng doctor na puwede na akong umalis, hindi naman nagdadalawang isip si Dante. We went home, but before that tumigil muna kami sa isang fastfood. Nag-take out lang si Dante dahil ayaw n'yang tumagal kami.
