28: Ölümden Önce

Bölüm | 1 | 'Zehrin İçinde'

  
İyi okumalar 🥀
...

Karanlık bir odada, ağır metal kapının gıcırtılı sesi yankılandı. Oda soğuk, nemli ve ruhsuzdu. Köşedeki yatakta, ince bir battaniyeye sarılmış, 28 sessizce uzanıyordu. Yaşı 17 olsa da gözlerindeki yorgunluk, bir ömre bedeldi. Göz kapaklarının altında uykuya direnen gözbebekleri, her gece peşini bırakmayan kâbusların izleriyle doluydu. Zehirli kimyasalların bedeni üzerinde bıraktığı etkiler, her nefes alışında hissediliyordu: Ciğerlerinde sızı, midesinde sürekli bir yanma ve kalbindeki ritimsiz atışlar… Sanki her nefes, aldığı son nefes olabilirmiş gibi.

28, tavanı izlerken düşüncelerine sıkışmıştı. Kaç yıl olmuştu? Kaç gece böyle geçmişti? Günler birbirine karışmıştı artık. Çocukluğunun en masum anılarının bile bulanıklaştığı bir boşlukta yaşıyordu. Hafızasının köşelerinde, kendisine söylenen şeyler yankılanıyordu: “Örgüte hizmet etmek zorundasın. Yaşamak istiyorsan, itaat edeceksin.” Birkaç yıl önce bu sözler onu korkutuyordu. Şimdi ise korku bile tükenmişti. Korku yerini bir tür uyuşukluğa bırakmıştı—sanki hiçbir şeyin bir anlamı kalmamıştı.

Her gece midesine katılan o lanet olası zehir, damarlarında dolaşarak bedenini kemiriyordu. İlaç mıydı, zehir mi? Bunu bile bilmiyordu artık. Bir şey yiyip içememek, açlık kadar ağırdı. Zamanla açlığa bile alışmıştı, tıpkı yalnızlığa ve çaresizliğe alıştığı gibi.

Yıllardır süren bu düzen onu bitkin bırakmış, ruhunu köreltmişti. Çocukluğunu elinden çalan bu soğuk dünya, ona hiçbir umut vermemişti. Ölmek istemişti defalarca, ama her seferinde durdurulmuştu. Ölüm bile bir lükstü ona verilmiş olan.

Bilgisayar ekranının ışığı, odanın karanlığını delip geçiyordu. 28, parmaklarını klavyede gezdirdi; her tıklamada sanki kaçtığı bir gerçeğe daha yaklaşıyordu. Aylardır aradığı cevaplar… Gerçek ailesini bulmaya dair bir umut kırıntısı. Ekrandaki sayfalar arasında gezinirken beyninde sayısız olasılık dönüp duruyordu. Ama her ipucu tıkandığında içinde bir boşluk daha açılıyordu. Kim olduğunu bilmeden geçen bir ömrün ağırlığı, artık omuzlarına çökmüştü. Sanki kendi hayatının figüranıydı.

O sırada koridordan ayak sesleri geldi. Sert, hızlı ve tehditkâr... Bir teslimat zamanı daha yaklaşıyordu. Silahlar, uyuşturucular, ne varsa kamyona yükleyip götürmesi gerekiyordu. Her görevin sonunda, zehir biraz daha fazlalaşıyor, biraz daha ölüme yaklaşıyordu. O ise her seferinde sadece mekanik bir şekilde itaat ediyordu. Yapmazsa, örgütün hedefi masumlar olacaktı. Ve bunu göze alamazdı.

Kapı birden açıldı.

"28! Hadi, hareket et!" diye bağırdı örgüt elemanlarından biri. Kaba ve vurdumduymaz bir sesti. 28, derin bir nefes alarak battaniyeyi kenara itti ve ağır adımlarla doğruldu. Her hareketi, içindeki kırılmış kemiklerin ve yorgun organların isyanı gibiydi. Ama alışmıştı bu acıya; acı, artık bedeninin doğal bir parçası olmuştu.

Kısa bir süre sonra kendisini kamyonun arkasında buldu. Soğuk demir kasanın içine dizilmiş çantalar—kimisinin içinde silahlar, kimisinde uyuşturucular vardı. O, hiçbirine aldırmadan kasanın duvarına yaslandı. Gözlerini kapatıp, zihninde geçmişin parçalarını toplamaya çalıştı. Neden buradaydı? Gerçek ailesi kimdi? Ona bunu kim yapmıştı?

Kamyona bindiği sırada, o tanıdık his geri geldi: Bir şeyler değişmek üzereydi. Tekerler döndükçe, sanki hayatının da yönü değişecekti.

Yarım saat kadar sonra, yol bir anda kesildi. Siren sesleri kulakları yırttı, arabanın önüne birdenbire barikatlar kuruldu. Silah sesleri duyuldu, ortalık cehenneme döndü. Kaçacak yer yoktu artık. Kapılar zorla açıldığında, 28’in gözleriyle karşı karşıya gelen figür, hayatının en büyük sorusuna cevap olacaktı.

Bir adam… Yüz hatlarında tanıdık bir şeyler vardı. Sanki ona ait olan ama hiçbir zaman sahip olamadığı bir şey. Onun ağabeyi olduğunu bilmeden, karşısında durdu.

"Teslim ol! Artık bitti," diye bağırdı adam, elindeki silahı doğrultarak.

O an, 28’in kalbi bir kez daha sızladı. İçinde bir fırtına kopuyordu—korku, öfke ve bir parça umut. Her şey daha yeni başlıyordu ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.

...

Oylamayı unutmayın! Diğer bölümde görüşmek üzere...