NÖTR

14.ALKOL

"Aksel?" dedim merakla.Merak ettiğim bir kaç soruyu ona sormak istiyordum.

Yüzüme baktı.Konuşmamı bekliyordu.

"Küçükken nasıl biriydin?"

"Bilmem"diye bir cevap çıktı dudaklarının arasından. "Küçüklüğümü yaşamama hiç izin verilmedi."

Duyduğum cevap kalbimi paramparça ederken, ona bu soruyu sormamış olmayı diledim.

Eminim bunun cevabını verirken fazlasıyla üzülmüştür.

Fakat bozuntuya vermedim.

"Olsun ya" dedim gülerek "biz de şimdi yaşarız çocukluğumuzu."

ona üzülme diyemedim.Yapma bunu kendine diyemedim.

çünkü ona yapacaklarını yapmışlardı.Çocukluğunu çalmışlardı.

Aksel'in kolundan tutarak onu oturduğumuz banktan kaldırdım.

Yanımızdan geçen pamuk şekerciyi durdurdum.

"Abi!Bize iki tane pamuk şeker verebilir misin?"

Adam 'tabi' der gibi başını salladıktan sonra 2 tane pamuk şeker verdi.

Banka geri oturduğumuzda pamuk sekeri yemeye başladım.Sanırım fazla vahşi yiyordum çünkü her tarafım pamuk şeker olmuştu.

Gülmekten hiçbir şey yapamazken Aksel'inde güldüğünü farkettim.Dudağımın yanındaki pamuk şekeri eliyle sildi.

Yüzüme bakıp o da gülmeye başladığında bir süre sonra gözünden bir damla yaş döküldü.

O ağlıyordu.

Gülerken ağlamaya başlamıştı.

"Aksel?" Sakince sorduğum soru daha da şiddetli ağlamasını sağladı.

Gözlerim dolduğunda gökyüzüne döndüm.

"Çok zor değil mi? Böyle yaşamak çok zor.Kendimizi mutlu etmeye çalışıyoruz fakat geçmiş buna izin vermiyor.Aklımıza o kadar kazınmış ki, buna izin vermiyor.Yaşayamadığımız çocukluğumuzu şimdi yaşamamıza izin vermiyor.Mutlu olmaya çalışıyorsun.Bunu görüyorum fakat yapamıyorsun.Geçmişinden kurtulamıyorsun"

Yanımda hüngür hüngür ağlarken onu ilk defa böyle görüyordum.

"Mesela ben, annemin beni yetimhaneye bırakmak istediğini öğrendiğimde kalbim o kadar çok kırıldı ki.Ama devam ettim.Annemin yüzüne gülümsemeye devam ettim.Onu annem gibi görmeye devam ettim.İstemediği bir çocuk olduğumu bile bile buna devam ettim."

Sadece ağlıyordu.Onun bir şey demeye gücü yoktu.

"Kalbin çok kırılıyor değil mi? Babamı gördükçe için paramparça oluyor.Onun sana vermeye çalıştığı sevgiyi görünce paramparça oluyorsun.Seni anlıyorum.Seni anlayabildiğim icin, seninde beni anlayabildiğin için özür dilerim."

Sevgi görmek isteyen çocuklardık.Sadece bunu istiyorduk fakat bize bir tek bu verilmemişti.Verilmek istenmemişti.

Aksel'in aile sevgisine aç olduğunu çok iyi biliyordum.

Umarım onun ailesi olabilirim..

Onu çok seviyordum.Evet çok seviyordum.Ona aile olmak isteyecek kadar çok seviyordum.

Aksel 7 yaşındayken:

"Anne!"diyerek bağırdı kolunu sıkı sıkı tutan annesine bakarak.

"Yapma lütfen yapma!"

Fakat annesi onu dinlemedi.

Aksel'in yüzüne attığı tokatla Aksel'in minik parmakları yüzüne doğru gitti.