SATIRLAR ARASI AŞK

30.Bölüm💙

Selam canlarım, biraz beklettiğimi biliyorum ama akademik olarak yoğun bir hafta geçirdim o yüzden biraz geç geldi. Sizleri seviyorum. Şimdiden iyi okumalar 💋

Ben ne kadar sorundan kaçmaya çalışırsam çalışayım sorun her zaman beni buluyordu.

Sakinleşmek için derin derin nefes alırken Ali'nin Ahu'yu sakinleştirmeye çalışmasını boş gözlerle izliyordum.

Ahu şirkete gelir gelmez bomba gibi düşmüş ve sürtük diyerek üzerime atlamaya çalışmıştı. Her ne kadar onun bu durumunu normal karşılasam da mağdur taraf ben olduğum için ister istemez onu sinirlenmeden edemiyordum. Sonuçta beni zorla öpen nişanlısıydı ve suçlu ben olmuştum.

Kendi sarsak düşüncelerimden kurtularak Ali'nin gür sesiyle Ahu'ya bağırmasını dinledim. " Kendine gel Ahu, buraya gelip olay çıkarmaya hakkın yok!"
Ahu ağlamaklı sesi ile " Benim buraya gelip olay çıkarmaya hakkım yok ama senin Beni aldatmaya hakkın var öyle mi!" Derken istemsizce ona Hak veriyordum.

" Odamda konuşalım." Diyen Ali bir yandan da Ahu' yu odasına götürmeye çalışıyordu.

Ahu ise ağlamakla ifadesini bir kenara bırakıp geldiğindeki siniriyle " Aa neden Yoksa sevgilin rahatsız mı olur?" Demişti.

Buda ayrı manyak, demeden duramadım.... Adamın sevgilisi olsam Acaba ben burada hiç konuşmadan bekler miyim?

Sonunda bir yerlere kaçmış sesim ile "Ben onun sevgilisi değilim" diyebilmiştim.

Konuşmamla birlikte bakışlar bana dönerken, sanki Ali varlığımı yeni hatırlıyormuş gibi kaşlarını çatarak beni baştan aşağıya süzdü.

İkisi de Bana cevap verme gereği duymazken Ahu ise Aliye direnmeyi bırakmış ve onun sürüklemesi ile birlikte odaya girmişti.

Ne yapacağımı bilmez bir şekilde ortada göt gibi kalırken artık burada barınamayacağımı biliyordum.

Ani bir kararla masanın üstünde duran telefonumu ve montumu bir hızla alıp hiçbir şey düşünmeden asansöre yöneldim. Daha fazla dayanacak gücüm yoktu. Bırakıyordum..

Şirketten çıkar çıkmaz nereye gideceğimi bilmediğim adımlarla öyle bomboş yürümeye başladım. Ne yapmam gerektiğine henüz karar veremiyordum ama artık acı çekmek istemiyordum.

Mutluluk her zaman beni teğet geçen bir çizgiydi ve ben hep o çizgisinin peşindeydim. Sanırım bir şeyi ne kadar istersen iste o olmayacaksa olmuyordu. Zorlamanın da bir manası yoktu.

Derin bir iç çektim, sanki uzun zamandır ciğerlerim havasızmışta daha yeni nefes alıyormuşum gibi...

Çalan telefonumu cebimden çıkartırken gözlerimi devirdim. Rahatça depresyona bile giremiyordum. ya biri arıyor yada bir olay patlıyordu.Arayanın Hakan olması birazda olsa içimi rahatlatırken, daha fazla onu bekletmemek için telefonu açtım.
Biraz çatallı bir sesle '' Efendim.'' derken kötü olduğumu anlamısını istemiyordum ama tabiki anlamıştı.

''Bir şey mi oldu? sesin çok kötü geliyor.'' Endişeli sesini duymak nedense bana iyi hissetirmişti.

''Sen haklıydın, işi en başından bırakmaylıydım.'' Benim dışımda birinin haklı olmasından her zaman nefret ederdim.

''Neredesin sen? '' Yalnız kalmak istiyordum.

''Boş ver.'' derken, gerçekten gelmesini istemiyordum. Önce kendi içimde ki hisleri yerlerine oturtmak istiyordum.

''Konum at Züleyha.'' keskin sesi itiraz kabul etmez cinstendi. Zaten itiraz edecek vaktim olmadan telefon suratıma kapatıldı.

Dediğini yapıp konum atmadan önce ileride gördüğüm parka gidip, boş bir banka yerleştim. Boş boş etrafı izlerken acınası hayatıma biraz daha acımaya devam ettim. Mutlu olmak ne kadarda zordu böyle...