Field of Emotions

Chapter 8

"Sabi ni Gio may nagbigay daw ng chocolates sayo sa school."

Napatingin ako sa lalaki at pinanood siyang humigop ng mainit na spanish latte at sa hindi malamang dahilan, nakakunot ang noo niya. Parang bata siyang nagtatampo sa sulok na para bang isang malaking kawalan sa kanya na may nagbigay ng chocolates sa akin sa school.  

Nagpupunas ako ng counter table nila dahil kakatapos lang namin gumawa ng spanish latte na kagabi pa niya hinihiling sa akin. Kasabay ng pag-gawa namin ng kape ay nag-try din kami magbake ni Sian ng chocolate chips cookies kaya medyo naging makalat sa kusina nila. Mabuti na lang at nasa labas si Lola Meli kaya hindi kami napagalitan at kung nagkataon na nandito si Lola, malamang sa malamang ay si Sian ang maglilinis ng kalat niya.

"Oh, tapos?" I asked, raising my brow. 

Ano naman paki-alam niya kung may magbigay sa akin? 

May magagawa ba siya? Wala.

Sumimangot siya at tumingin sa akin na parang batang hindi nabilihan ng laruan. "Bakit mo tinanggap? Ano yon, napapaligaw ka na?" pag-iinarte niya.

"Hindi ba dapat?" I asked confusedly.

He grunted like a child and shook his head multiple times. "Bakit?"

"Anong bakit?" I asked confusedly, my forehead knotted.

Nakasimangot lang siya buong magdamag habang nagsasalang at naghahango ng cookies. Sobrang sama yata ng loob niya dahil tumanggap ako ng ilang pirasong chocolates sa school tapos meron pang nagbigay ng chocolates na nakalagay naman sa kwarto ko.

"Alam mo Sebastian—" I spoke but he cutted me.

"Hindi dapat Sebastian tawag mo sa akin. Sian dapat." he coldly corrected.

I smiled seeing his pissed reaction. "Alam mo Sebastia—"

"Sian nga."

I can feel how pissed he was by just simply being called Sebastian and not Sian. I suppressed my grin and took a sip of my spanish latte. "Alam mo Sebast—"

"Sian, Lizzy. Bawal mo akong tawagin na Sebastian."

I badly want to laugh but I didn't and just looked at him with my usual poker face. Nakatalikod siya kaya alam kong hindi niya nakikita ang mukha ko. "Sebast—"

Bigla na lang siyang humarap at may namumuong luha sa mata kasama ng mga tingin na nagmamakaawang itigil ko na ang ginagawa ko. "Sian nga...bawal mo ako tawagin na Sebastian."

With his words, I can't help but laugh. Parang bata kasi.

"Bakit ba ayaw mo na tawagin kitang Sebastian? Diba 'yon naman talaga name mo." I teased him even further.

He shook his head. "Basta Sian lang dapat tawag mo sa akin, bawal Sebastian." He uttered.

Mang-aasar pa sana ako sa kanya pero bigla akong tinawag ni Lola Meli dahil sabi daw ni Manang Ester ay biglang dumating si Mama. Agad akong nagmadali at nag-sorry kay Sian sabay takbo papunta sa bahay namin.

Pagdating sa bahay, sandamakmak na luxury boxes at shopping bags ang nandoon. May Hermes, Gucci, Celine, Louis Vuitton, Saint Laurent, Dior, at Prada. Pang ilang buwan na budget ko na isang item pa lang.

Lumibot ang mata ko sa mga tao sa loob. Si Mama ay nakatingin kay Ate Amelia na nagtitingin ng mga gusto niyang damit. Si Anastacia ay naka-upo lang at hindi interesado sa mga mamahaling gamit na nasa tapat niya at ganon din si Kuya Liam. His arms were crossed over his chest as his eyes were ready to pierce every soul who will try to read him. Anastacia only beamed with a smile when I sat next to her. I can see how confused she was about everything around her. For an hour, we just watched Ate Amelia choose things. Halata naman na wala siyang palalampasin na bagong gamit kaya hindi ko din alam ang rason kung bakit kami nandito.