Love Pain

Part 10

Ndërsa ditet vazhdonin, Aresi po shijonte çastet e qeta me Aresorën në krah. Megjithatë, në mendjen e tij, një mendim e bezdiste: ajo vogëlushja e bukur, me sytë e thellë që i ngjanin aq shumë Adorës, kishte diçka më shumë sesa thjesht një lidhje familjare. I kujtohej nata kur gjithçka filloi, ndjenja e fortë që ndante me Adorën, ndjenja që për një çast e kishte bërë të harrojë çdo shqetësim dhe detyrë. Por tani, ndjenja e dyshimit e ngacmonte.

"Nuk mund të jetë thjesht rastësi," mendoi ai, duke e vështirësuar më shumë faktin se sa shumë i ngjante vajza. Sa më shumë që e shihte, aq më shumë shfaqej ideja se ajo mund të ishte e tij. Një dëshirë e thellë e ndihmonte ta imagjinonte jetën me Aresorën, si një familje të vërtetë, të bashkuar. Por ishin gjithashtu pyetje të tjera: Si mund të kishte ndodhur kjo? A kishte ndonjë mënyrë që Adora ta dinte? A mund ta kishte mbajtur sekretin kaq gjatë?

Me zemrën që i rrihte me forcë, Aresi vendosi te shkonte tek Adora dhe ta ndante me të dyshimin e tij. I tha vetes se duhet të ishte i kujdesshëm, për të mos e lënduar atë, sepse ai e dinte se sa shumë kishte vuajtur ajo për këtë situatë.

U drejtua drejt dhomës së Adorës, duke e ndjerë tensionin teksa po afrohej. Dera ishte hapur paksa, dhe ai mund ta dëgjonte zërin e saj që fliste me Aresorën, duke e qetësuar atë.

"Ares?" e thirri ajo, sapo e pa që ai ishte aty. E përshëndeti me një buzëqeshje, por ajo nuk e dinte se çfarë po ndodhte në mendjen e tij.

"Adora, mund të flasim për një çast?" e pyeti ai, duke u përpjekur të mbante një ton të qetë, edhe pse brenda tij ndiheshin shqetësimet.

"Sigurisht," tha ajo, duke e shikuar me kujdes. "Çfarë ndodhi?"

Aresi mori frymë thellë, duke u munduar të formulonte fjalët e duhura. "Ka disa gjëra për të cilat dua të flas. Në lidhje me Aresorën...dhe me atë natë."

Për një çast, fytyra e Adorës u ngushtua. "Çfarë ke në mendje?" pyeti ajo, duke e parë me vigjilencë.

"Po dyshoj se...se Aresora është vajza ime." Fjalët e tij dolën ashtu, sikur ai të ishte thjesht një njeri që lëshonte një të vërtetë të madhe.

Adora u ndje e ngrirë. Ajo dinte se Aresi kishte ndjenja të forta për Aresorën, por nuk e kishte menduar ndonjëherë se ai do të arrinte të vinte në përfundimin e kësaj natyre. "Pse mendon kështu?" e pyeti ajo me një zë të ulët.

"Ajo ka ngjashmëri të madhe me mua... dhe me ty," tha ai, duke e vënë re tensionin që po e mbulonte ambientin. "Nuk mund të shmang dot atë ndjesi."

"Sigurisht që është e ngjashme me ne Ares," e ndihmoi Adora, duke u përpjekur të qetësojë situatën. "Ajo është e vogël. Çdo fëmijë ndryshon gjat rritjes."

Aresi e shikoi me sytë e tij të errët, duke kuptuar se Adora po përpiqej të mbante qetësinë, por në të njëjtën kohë ndjente se ajo ishte e shqetësuar. "Adora, e di se ndodhi diçka mes nesh atë natë. E di se ka një mundësi që ajo është vajza ime, dhe ti e di më mirë se kushdo tjetër se çfarë ndodhi atë natë," tha ai, zëri i tij tani ishte më i fortë, më i vendosur.

Adora e ndjeu që gjaku i saj filloi të lëvizte me shpejtësi.

"Ares, mos fol kështu. Ti e di se kam dashur ta mbaj të sigurt këtë informacion. Ne ishim të rinj, të zhytur në emocione të thella. Por ti u largove ate mengjes dhe unë e dija se do të martohesha. Kështu që e mbajta në errësirë," tha ajo, duke e ndjerë peshën e vendimit të saj.

"Adora, ne jemi këtu tani, pas një viti. Nuk mund ta mbajmë më këtë sekret. E kam ndjerë çdo herë kur e kam parë Aresorën," tha Aresi, duke u afruar më shumë. "Ajo është një pjesë e ne të dyve, dhe nuk mund ta injoroj."