Love Pain

Part 13

Aresi u nis me shpejtësi drejt makinës, zemra i rrihte fuqishëm ndërsa fytyra i mbushej me vendosmëri dhe frikë. Duke ngarë makinën me shpejtësi, ai kontrollonte çdo rrugë, çdo kthesë, duke shpresuar të dallonte makinën e Nickolasit. Ndërsa udhëtonte, mendimet e tij ishin të mbushura me imazhe të Aresorës, të voglës së tij që mund të ishte e tmerruar dhe vetëm.

Ai nuk mund ta imagjinonte jetën pa të. Do të bënte gjithçka për ta sjellë përsëri pranë vetes dhe Adorës. Telefoni i tij buçiti. Ishte Ela, e cila kishte marrë vesh gjithçka nga Adora.

-Ares ndonje lajm-e pyeti ajo.

-Jo akoma,duket sikur esht zhdukur,nuk e di me çfar te bej ku te kerkoj-i tha ne deshperim ai.

-Qetsohu Ares,kjo esht nje sprov per ju,ti duhet te jesh i fort per Adoren dhe vajzen tuaj-u mundua ta qetsonte ajo.

-Po adora si...si esht-e pyeti Ares.

-E shkatrruar,nuk ndalon se qari-tregoi ajo.

-Ne rregull El,qendroi pran asaj te lutem,mos e ler vetem ne asnje moment-i tha ai dhe mbylli telefonin.

Ai duhej ta gjente vajzën e tij, dhe çdo minutë që kalonte, e ndjente si një dështim personal.

Ndërsa përpiqej të gjente Nickolasin, Aresi vazhdonte të kërkonte për ndonjë shenjë të makinës së tij. Por Nickolasi kishte planifikuar çdo gjë me kujdes. Ishte sikur toka e kishte gëlltitur dhe nuk kishte lënë asnjë gjurmë. Duke kërkuar pa pushim, ora po kalonte dhe asgjë nuk po e çonte drejt tij. Zemra e tij filloi të thyhej ndërsa dëshironte të kishte qenë atje, pranë Adorës, kur gjithçka kishte ndodhur.

Kur e kuptoi se ishte larguar shumë nga shteti dhe gjurmët e Nickolasit ishin humbur plotësisht, Aresi ndaloi makinën në anë të rrugës. Fytyra i ishte djersitur nga mundi dhe sytë i ishin bërë të errët nga lodhja dhe dëshpërimi. Ndjeu një dhimbje të thellë në gjoks. E kishte humbur vajzën e tij.

Ndërkohë, Adora priste e dëshpëruar në shtëpi. Çdo minutë pa lajme nga Aresi e rrëzonte gjithnjë e më shumë. Nuk kishte forcë të ngrihej nga divani. Sytë e saj ishin të mbushur me lot, dhe mendja e saj ishte e mbërthyer nga frika dhe dëshpërimi. Mendonte për Aresorën dhe shtrëngonte me forcë një nga lodrat e saj të vogla, si të ishte e vetmja gjë që i kishte mbetur prej saj.

Kur dera u hap dhe Aresi hyri brenda, fytyra e tij e zymtë i dha përgjigjen që ajo i trembej më shumë. Ai nuk kishte mundur ta shpëtonte vajzën e tyre.

"Ares... nuk e gjete dot?" pyeti ajo, zëri i saj i dobët dhe i copëtuar nga dhimbja.

Aresi shikoi poshtë, i pafuqishëm për të folur. "E humba, Adora. Nuk munda ta gjej. Nickolasi ishte një hap para meje gjatë gjithë kohës,me fal te lutem" i tha ai.

Adora filloi të qante dhe i ra në gjoks, duke e shtrënguar me gjithë fuqinë e saj. Zemra e saj ishte e thyer, dhe nuk e kuptonte si mund të vazhdonin pa vajzën e tyre pranë. Ai e mbante në krahë, duke përpjekur ta ngushëllonte, por edhe vetë ndjente se po përjetonte humbjen më të madhe të jetës së tij.

"Do ta gjejmë," i pëshpëriti ai në një zë të dridhur, edhe pse nuk e dinte nëse do të mund ta mbante këtë premtim. "Nuk do të dorëzohem kurrë për Aresorën. Kjo nuk është fundi."

Adora vazhdoi të qante në heshtje, e pafuqishme për të reaguar. Dëshira për të ndier ngrohtësinë e vajzës së tyre ishte më e fortë se çdo gjë tjetër. Tani e gjithë bota e saj ndjehej bosh.

Në ditët që pasuan, jeta e Aresit dhe Adorës u kthye në një terr të pandërprerë. Aresorën, engjëllin e tyre të vogël, nuk e kishin më pranë, dhe gjithçka dukej e pakuptimtë pa buzëqeshjen e saj të ëmbël që mbushte çdo cep të shtëpisë. Çdo ditë, Adora dhe Aresi përballeshin me zbrazëtinë që i kishte pllakosur dhe me mallin që i digjte për vajzën e tyre.

Aresi nuk ndaloi së kërkuari Nickolasin. Çdo ditë përpiqej të mbledhte informacione, duke shpresuar për ndonjë gjurmë të re. Shkonte në vende që mund të kishin lidhje me Nickolasin, kontaktonte njerëz që e njihnin dhe u kërkonte ndihmë të gjithë personave që dikur e kishin konsideruar mik. Ai nuk flinte natën, duke planifikuar dhe kërkuar pa pushim, ndërsa në mëngjes kthehej pranë Adorës, i lodhur, por i vendosur të mos dorëzohej. Por përkundër çdo përpjekjeje, Nickolasi ishte zhdukur, dhe çdo gjurmë për të fshihej me kujdes.

Adora e kalonte pjesën më të madhe të ditës duke u përpjekur të qëndronte e fortë, por dhimbja e mungesës së Aresorës ishte e papërballueshme. Çdo dhomë e shtëpisë i kujtonte vajzën e saj; çdo copë rrobash të vogla, çdo lodër e harruar i jepte ndjesinë se Aresora ishte ende aty, vetëm një hap larg. Shpesh rrinte në dhomën e vogël të saj, duke mbajtur në krah një batanije të vogël që mbanin erën e saj. Çdo herë që mbyllte sytë, mendonte për çastin kur Nickolasi e kishte rrëmbyer dhe ndihej e pafuqishme për ta mbrojtur.

Një mbrëmje, kur Ares u kthye, i rraskapitur dhe i pashpresë, Adora i hodhi një vështrim të dëshpëruar. "Ares, a do ta shohim ndonjëherë vajzën tonë sërish?" pyeti ajo me zërin e saj të dobët dhe të mbushur me lot. "Jam e lodhur nga gjithë kjo pritje, nga kjo dhimbje."

Ares u ul pranë saj dhe i kapi duart, duke i shtrënguar butësisht. "Adora, e di që çdo gjë duket e pamundur tani, por nuk mund të dorëzohemi. Aresora ka nevojë për ne… Ne do ta gjejmë. E di që do ta gjejmë," i tha ai, edhe pse zëri i tij dridhej. Edhe ai po e humbiste shpresën çdo ditë që kalonte, por nuk mund ta lëshonte veten. Adora dhe Aresora ishin gjithçka që kishte.

Adora e pa në sy dhe ndjeu një ndjenjë të vogël qetësimi. Edhe pse rruga përpara dukej e errët, prania e Aresit ishte e vetmja forcë që e mbante në këmbë. Me gjithë dhimbjen dhe frikën, ajo e kuptoi se vetëm së bashku mund të përballonin këtë makth.

-Do ta gjejm apo jo-e pyeti me lot ne sy ajo.

-Sigurisht qe do ta gjejm shpirt,te lutem mos qaj më-i tha Ares.

-Te premtoj qe do bej çmos per ta gjetur vajzen ton dhe do e sjell perseri ne duart e tua-i foli perseri ai duke u munduar ta qetsonte.

-Eja fli pak,duhet te qetsohesh-e terhoqi drejt krevatit,e shtriu dhe e mbuloi.

-Te lutem mos me ler vetem,rri me mua-i kerkoi Adora dhe ai u shtrire nga ana tjeter e krevatit duke u afruar pran saj dhe e perqafoi per ti falur qetsi dhe kshtu i zuri gjumi te dy.

Kaluan muaj dhe çdo ditë ishte një përpjekje për të mos humbur shpresën, një luftë për të mos lejuar dhimbjen t’i shkatërronte plotësisht. Edhe pse lajmet për Aresorën mungonin dhe Nickolasi mbetej i paprekshëm, dashuria e tyre për vajzën dhe për njëri-tjetrin ishte e vetmja gjë që i mbante gjallë. Çdo përpjekje e Aresit për ta gjetur atë ishte një premtim i heshtur se një ditë, sado e largët të dukej, ai do ta rikthente Aresorën në shtëpi.