Pas muajve të gjatë që pasuan vdekjen e Aresit, jeta e Adorës ndryshoi në mënyrë të thellë dhe të pashmangshme. Ajo u përball me një boshllëk që nuk mund të mbushej dhe një dhimbje që nuk largohej lehtë. Megjithatë, mes gjithë asaj errësire, vajza e tyre, Aresora, ishte drita që i mbante gjallë forcën dhe arsyen për të vazhduar përpara.
---
Pothuajse çdo mëngjes, Adora zgjohej herët për t'u kujdesur për Aresorën. Vogëlushja, tashmë pothuajse njëvjeçare, ishte bërë qendra e botës së saj. Me çdo buzëqeshje dhe çdo hap të vogël të parë, Adora shihte pjesë të Aresit tek ajo. Ishte si të kishte një pjesë të tij pranë vetes, një kujtim të gjallë që e
mbushte me një shpresë të re.
Gjithçka kishte ndryshuar për të. Adora nuk kishte më interes për jetën luksoze dhe ngjarjet shoqërore që e kishin tërhequr dikur. Ajo tani ishte përqendruar plotësisht te jeta e qetë dhe e thjeshtë që kishte krijuar me vajzën. Për të shmangur kujtimet e dhimbshme, ajo kishte lënë shtëpinë ku jetonin me Aresin dhe kishte zgjedhur një vend të vogël dhe të izoluar, larg të gjithëve.
Shpesh, Adora kalonte kohë duke ecur në breg të liqenit pranë shtëpisë së re, ku mund të reflektonte për çdo kujtim të Aresit, për çdo premtim që i kishte bërë. Ndërsa qëndronte pranë ujit, Aresora e vogël luante me rërën afër saj, duke qeshur dhe duke e vëzhguar me sytë e saj të ndritshëm.
Por në zemrën e Adorës, ndjenjat ishin të përziera. Ndonjëherë, kur qetësia e mbrëmjes mbulonte gjithçka, ajo ndiente boshllëkun më të thellë, dëshirën për ta ndjerë Aresin pranë, për të dëgjuar zërin e tij apo për të ndjerë dorën e tij që e përqafonte fort. Këto momente i përballonte vetëm, duke mos dashur të shqetësonte të tjerët, pasi e dinte se tashmë kishte kaluar shumë kohë dhe njerëzit prisnin që ajo të ishte "mirë".
---
Një ditë, ndërsa po bënte pazarin për disa sende shtëpiake, ajo vuri re një burrë të veshur me një kostum të zi që po e shikonte nga larg. Zemra i rrahu më fort për një moment. Ishte një ndjenjë e çuditshme, e vështirë për t'u përshkruar, por dukej si një paralajmërim për diçka. Burri e shikoi për një kohë të shkurtër dhe më pas u zhduk mes turmës. Adora nuk ia kushtoi shumë rëndësi, por ndjeu një ndjesi të lehtë ankthi që nuk po e linte të qetë.
Ditët që pasuan, ajo filloi të ndjente praninë e të panjohurve përreth shtëpisë së saj, ndonjëherë i shikonte njerëz që qëndronin përreth rrugës, dhe çdo zhurmë e panjohur e bënte të ndjehej nervoze. Ishte si të kishte një ndjesi që diçka po afrohej, diçka që nuk e dinte nëse do t'i sillte paqe apo sfidë.
---
Në një nga këto mbrëmje, ajo mori një mesazh anonim në telefonin e saj:
"Adora, mbase nuk je më vetëm sa mendon. Kam diçka për ty lidhur me Aresin."
Ajo u drodh. Zemra i filloi të rrahë fort ndërsa lexoi fjalët. Kush mund ta kishte dërguar këtë mesazh? Çfarë nënkuptonte kjo? Ideja që dikush e kishte përgjuar për kaq kohë dhe që tani i afrohej jetës së saj personale ishte e frikshme, por një pjesë e saj ndjeu një ndjenjë të çuditshme ngazëllimi, si një shpresë e vogël që përpiqej të ndizte në mes të gjithë asaj errësire.
---
Adora vendosi të mos fliste me askënd për këtë mesazh dhe të përgatitej për çfarëdo që mund të vinte. Nëse ishte ndonjë miku i Aresit apo dikush që mund t'i ofronte një fije drite në gjithë këtë mister të jetës së saj, ajo do të përballej me guxim. Për hir të kujtimit të Aresit dhe të së ardhmes së Aresorës, Adora e dinte se kjo mund të ishte një mundësi për të gjetur përgjigjet që kërkonte.
Adora u përgatit për të takuar personin e panjohur, ndonëse frika dhe pasiguria e përshkonte nga brenda. Çdo hap që merrte drejt të vërtetës ndihej si një betejë më vete. Ajo u kujdes që Aresora të ishte e sigurtë dhe u tregoi kujdestarëve të saj se do të mungonte për disa orë. Nuk donte të rriskonte asgjë për të voglën e saj.
---
Në orët e vona të natës, ajo arriti në vendin e takimit, një park i braktisur, i mbuluar nga hijet e pemëve të mëdha. Rrezet e zbehta të dritave ndriçonin vetëm disa pjesë të rrugës, duke krijuar një atmosferë të rëndë dhe të zymtë. Adora po e ndjente zemrën të rrihte fort, ndërsa çdo tingull dukej më i zëshëm në atë qetësi të thellë.
Pas disa minutash, nga errësira doli një burrë i gjatë, i mbështjellë me një xhaketë të zezë dhe me sy të ftohtë që vezullonin në hije. Dukej serioz dhe i vendosur, me një energji të qetë që e bënte Adorën të kuptonte se ky njeri nuk ishte rastësor.
"Adora," tha ai me një zë të ulët, që ngjalli një ndjenjë frike dhe kureshtjeje në të njëjtën kohë. "Unë jam dikush që ka punuar pranë Aresit... një mik që ai e besonte. Ai më ka lënë diçka për ty."
Adora e vështroi e çuditur. Nuk e priste një lajm të tillë. Ares kishte lënë diçka për të? Një mesazh? Një sekret?
"Ai më tha që, nëse diçka do t'i ndodhte, do të më duhej të të gjeja ty dhe t'i dorëzoja këtë," - burri nxori nga xhepi një zarf të errët dhe ja zgjati asaj. "Por ky mesazh nuk është vetëm për ty, Adora. Është një paralajmërim."
Adora mori zarfin me duar që i dridheshin lehtë, pa qenë e sigurt nëse ishte gati të përballej me çfarëdo që fshihej aty brenda. Hapi letrën ngadalë dhe filloi të lexonte fjalët e Aresit, të shkruara me dorën e tij të njohur, të ngrohtë dhe të vendosur:
---
**"Adora,
Nëse po lexon këtë, ndoshta jam larguar nga kjo botë. Ka gjëra që nuk arrita të t'i them, gjëra që nuk doja t'i mbaja të fshehta, por të cilat duhet t'i mësoje në momentin e duhur. E di që gjithçka që kemi kaluar bashkë ka qenë e ndërlikuar, dhe për këtë ndihem fajtor. Por më beso kur të them që çdo gjë që bëra ishte për të të mbrojtur ty dhe Aresorën, për t'ju mbajtur larg këtij kaosi dhe errësire.
Ka ende armiq që po përpiqen të marrin kontrollin e gjithçkaje që ndërtuam. Ata nuk do ndalen lehtë. Dhe tani që unë nuk jam aty, frikësohem se do të kërkojnë edhe më shumë, ndoshta edhe te ti apo te Aresora.
Por ti duhet të jesh e fortë, për veten tënde, për vajzën tonë dhe për gjithçka që kemi dashur. Kujdesu për Aresorën dhe kujto se unë gjithmonë do të jem pranë teje, në çdo moment që do të kesh nevojë të ndihesh e sigurt. Shpresoj që një ditë të gjesh paqen që unë nuk arrita dot ta kem kurrë.
Gjithmonë yti, Ares."**
---
Fjalët e Aresit i thyen zemrën. Adora ndjeu një përzierje emocionesh - dhimbje, nostalgji, dhe mbi të gjitha një ndjenjë përgjegjësie për të ruajtur kujtimin e tij dhe për të mbrojtur vajzën e tyre. Por edhe frikë - frikë nga ajo që e priste më tutje. E kuptoi se tani gjithçka ishte në duart e saj. Ajo nuk kishte asnjë mbrojtës tjetër përveç vendosmërisë dhe kurajës që buronte nga dashuria për Aresin dhe Aresorën.
---
Kur burri u zhduk, Adora mbeti vetëm në atë park të errët, duke mbajtur letrën e Aresit pranë zemrës, sikur ai të ishte aty pranë. Në atë moment, ajo ndjeu se kishte kaluar nga një fazë e jetës në një tjetër, një fazë ku duhej të përballej me të gjithë armiqtë që Ares kishte lënë pas dhe të luftonte për atë që i përkiste.
Në sytë e saj shkëlqente vendosmëria - dhe një premtim i heshtur që do të bënte gjithçka për të mbrojtur trashëgiminë e Aresit dhe për të sjellë paqe në jetën e saj dhe të vajzës së tyre, pavarësisht çfarë sfidash do të përballonte.
YOU ARE READING
Love Pain
Romance-Aress-klithi Adora kur shikoi Ares te hapte me inat deren e dhomes se saj ku kjo e fundit ishte duke nderruar bluze. -Si guxon te hysh ashtu idiot-i bertiti Adora nderkoh mori bluzen per tu mbuluar. -Ti si guxon te dalesh me te-i bertiti me nerva A...
