මම පහලට එද්දි අම්මා සෝෆා එකෙ ඉදගෙන ඔහේ බලාගත්තු අත බලන් ඉන්නවා මම ගිහින් අම්මා ලගින් වාඩි වුනෙ මෙ පාරත් වැඩෙ හරි ගියෙ නැ කියන්න වගෙ.
අම්මෙ.....ඇන්ටි කිව්ව මම අම්මා කියලා කතා කරා..
"අපි වෙතුම් ව අපෙ ස්කොලේට දාමු. මම තාත්තා ට කියන්නම්".
"මොක කරන්නත් පුතා මෙ ලමයා එලියට බහින්න ඔනෙ කැමති කරවගන්න ඔනෙ ඔය මුකුත් නැ නේ."
"අපි බලමුකො අම්මා. එයාට ටික කාලයක් දෙමු තව ටිකක් කල්පනා කරලා බලන්න. මම දැන් කියලා ආවෙත් ඒ ටිකම තමා."
"එහෙනම් මම ගිහින් එන්නම් අම්මා පරිස්සමින් ඉන්න."
"හරි පුතත් පරිස්සමෙන් ගිහින් එන්න තුනුරුවනෙ පිහිටයි."
මම උඩ තට්ටුව දිහා බලලා හුස්මක් පහලට දාලා ආයෙ එන්න ආවා.
"පුතා....මම ඇතුලට එනවා". මේ උදේ කෑම කාලා ඉන්න. මේන් බෙහෙත් ටිකත් මෙතන වතුර එකත් තිබ්බා.
මම පුතාගෙ වතුර එකත් තියලා එන්න හැරුනා විතරයි..
"අම්මා......"
මම ඊගහක වේගෙන් හැරුනෙ මාස තුනකට පස්සෙ මට මගෙ කොල්ලා අම්මා කියලා කතා කරපු නිසා මම අම්මා හැටියට මගෙ එකම පුතා වෙනුවෙන් නොකරපු දෙයක් නැ.
මම හිටි තැනම නතර වුනෙ කොල්ලා දිහා බලාගෙනමයි ඒ ඇස් රතු වෙලා..
මම දුවලා ගිහින් මගෙ රත්තරන් කොල්ලගෙ ලග වාඩි වෙලා අත් දෙක අල්ලගත්තා.
"අනෙ මගෙ වස්තුවෙ ඔයා කතා කරා මාස තුනකට පස්සෙ. ඇයි මගෙ රත්තරනෙ ඔයා ඔයාගෙන්ම තරහ පිරිමහන්නෙ.මම අඩ අඩ කොල්ලව ඉම්බෙ දුකටද සතුටටද කියලා දන්නෙ නැ.රත්තරන් කියන්න මගෙ පුතේ"
"සමාවෙන්න අම්මෙ මට"
අනෙ ඔහොම කියන්න තරම් ඔයා වැරද්දක් කරෙ නැ මගෙ වස්තුව. ඔහොම කියන්න එපා. අපි හැමෝම ඔයා එක්ක ඉන්නවා පුතේ.
"අම්මෙ මම නෙහාන්ගෙ ස්කොලේට යන්න කැමති"
"පුතා..ඔය ඇත්තටමද.. හිතට එකගවද කියන්නෙ වස්තුව. ඔයා අපි වෙනුවෙන් නෙවෙයි ඔයා වෙනුවෙන් ඒ දේ තෝරගන්න ඔනේ. අකමැති නම් ඔයා ඒක නොකෙරුවට කමක් නැ. මටයි තාත්තා ටයි ඔයාව බරක් නෙවෙයි පුතා."
