My Favourite Manly Husband [mm translation]

Chapter-12

To reflect on one's shortcomings

"ရှန့်ယန်!!!"

လူနှစ်ယောက်အိမ်တံခါးဝကိုမရောက်သေးခင်မှာဘဲအကွာအဝေးတစ်ခုမှပြင်းပြင်းထန်ထန်အော်သံကိုကြားလိုက်ရသည်ည်။ထို့နောက်လူတစ်ယောက်ရဲ့ပုံသဏ္ဌာန်တစ်ခုကအရှိန်နှင့်ပြေးလာနေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

"ရှန့်ယန် ငါ့တူလေး ဦးလေးကမင်းကိုလိုက်ရှာနေတာကြာပြီ မင်းဘယ်တွေရောက်နေတာလဲ?"စကားပြောနေသောတစ်ယောက်ဟာအသက်လေးဆယ်အရွယ်ယောက်ျားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။သူဟာအလွန်အမင်းချွေးထွက်နေပြီးတော့သူ့ရဲ့မျက်နှာမှာစိုးရိမ်မှုအရိပ်အယောင်တွေရှိနေခဲ့သည်။

"ဦးလေးယွီခိုင်ဘဲ"ရှန့်ယန်ပေဟာသူ့ပခုံးပေါ်ကမရှိသောဖုန်မှုန့်တွေကိုခါလိုက်ရင်းဘာမှမသိသောအသံဖြင့်ပြောလိုက်သည် "ကျွန်တော့်အိမ်ကအိုးခွက်တွေကိုသုံးလို့မရတော့ဘူးလေ ဒါကြောင့်ကျွန်‌တော့်မှာရွေးချယ်စရာမရှိဘဲအသီးအရွက်တွေသွားတူးနေရတာ"
(T/N-အိမ်ကအိုးခွက်တွေသုံးလို့မရတော့ဘူးဆိုတာစားစရာမရှိတော့တာကိုပြောတာကိုပြောတာပါ)

ရှန့်ယွီခိုင်ဟာရှန့်ယန်ပေသယ်လာသောခြင်းတောင်းကိုကြည့်လိုက်သည်။အသီးအရွက်ရိုင်းအပုံလိုက်ဟာခြင်းတောင်းပြည့်လုနီးပါးဖြစ်နေသည်။ရှန့်ယွီခိုင်ဟာလှောင်ပြုံးပြုံးလိုက်သည်။
ဒါပေမယ့်ရှန့်ယန်ပေပြောသောနောက်စကားတွေကြောင့်သူဟာကြာကြာမပြုံးနိုင်ခဲ့တော့ချေ။

"ကျွန်တော်ဗိုက်ပြည့်အောင်စားပြီးရင်ကောင်တီတရားသူကြီးဆီသွားဖို့ခွန်အားရှိလာနိုင်တယ်"

ရှန့်ယွီခိုင်ရဲ့အပြုံးဟာအေးခဲသွားပြီးစကားပြောနေစဉ်သူ့နဖူးကချွေးကိုသုတ်လိုက်သည် "ဒါ ဦးလေးကအသက်ကြီးလွန်းနေတာကြောင့်တော်တော်များများသတိမရဖြစ်နေခဲ့တယ် မနေ့ကမှဦးလေးမပေးရသေးတဲ့ငှားခတွေရှိသေးတယ်ဆိုတာသတိရလိုက်တယ် ဒါကြောင့်အချိန်မဆွဲဘဲမနက်မိုးလင်းတာနဲ့ပိုက်ဆံကိုင်ပြီးလာခဲ့တာ ဒါမဲ့မင်းကအိမ်မှာမရှိဘူးလို့ဘယ်သူကထင်မှာလဲ ဦးလေးမင်းကိုစောင့်နေရတာတစ်ရှီချန်(နှစ်နာရီ)လောက်ရှိနေပြီ"