"အဝတ်အစားတွေလဲပြီး နွားနို့ပူပူလေးသောက်
လိုက်ပါ Jungkook အအေးမိသွားရင်ဖျားသွားလိမ့်မယ်"
အခန်းထဲကိုဝင်လာသူသည်Coffee ခွက်ကိုအသာအယာ
လေးချကာ Jeonရဲ့အဝတ်အစားတွေကိုလဲပေးဖို့
စတင်သည်။
"သူစာကျက်နေတာက အရမ်းကြာတယ် NamJoon"
"အင်း ဖြစ်တတ်ပါတယ်...သူလက်စသတ်ပြီးရင်
သူ့အိမ်ကိုပြန်သွားပါလိမ့်မယ်...စောင့်နေတဲ့
အတွေးတွေကိုရပ်ပြီး နွေးနွေးထွေးထွေးနေရအောင်"
"တစ်ယောက်ထဲသူအိမ်ပြန်မယ့်
လမ်းတွေကို ကျွန်တော်စိတ်မချဘူး NamJoon
သူ သိပ်ငယ်လွန်းသေးတယ်မလား"
တစ်ရက်အိမ်ကို တက္ကသိုလ်တစ်ခုရဲ့
ပါမောက္ခတစ်ယောက်ရောက်လာတယ်။
မိသားစုပြဿနာတစ်ခုကြောင့်စိတ်မတည်ငြိမ်သလ်ို
ဖြစ်နေတဲ့သားဖြစ်သူကိုအနီးကပ်စောင့်ရှောက်
ပေးဖို့စိတ်ကျန်းမာရေးဆရာဝန်ပေါက်စဖြစ်နေတဲ့
သူ့ကိုလာခေါ်ခဲ့တာ။ဆေးခန်းလည်းမလုပ်ရသေး
အလုပ်ခွင်လည်းဝင်ချင်စိတ်မရှိသေးတဲ့အချိန်မှာ
ခဏတဖြုတ်ဟုတွေးလျှက် ခုမျက်နှာချင်းဆိုင်က
လူနာဆီကိုရောက်ခဲ့တာ။
ခဏတဖြုတ်သည်၃နှစ်ရှိခဲ့ပြီ။အကြောင်းသည်
လူနာက ဘယ်တော့များမှစိတ်ကိုဖွင့်ထုတ်ပြီး
အမှန်တရားတွေကိုလက်ခံမလဲဆိုတာကိုစိတ်မချနေလို့။
စတွေ့ထဲကစိတ်အတွင်းထဲလှိုက်လောင်နေတဲ့
ဝေဒနာတွေကိုခုထိသူတဝက်တောင်ကုဖို့မပြောနဲ့
မမြင်ရသေးလို့ ဆရာဝန်တို့၏နူးညံ့သောနှလုံးတွေအရ
တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက်အနားမှာဆက်ရှိနေမိတယ်။
"သူ"ဆိုတာကိုတော့နေ့တိုင်းအတွင်တွင်ကြားခဲ့ရပြီး
ဘယ်သူလဲလို့မေးလာတိုင်း ဘယ်တုန်းကမှမဖြေခဲ့ပါ။
"သူအန္တရာယ်ကင်းမှာပါ နွားနို့သောက်ပြီး
အသက်ရှုသွင်းတာ ရှုထုတ်တာကိုမှတ်
အတွေးတွေကို ရပ်ပြီး အိပ်လိုက်တော့နော်...."
အဝတ်အစားလဲပေးပြီး နွားနို့ခွက်ကို
လက်ထဲထည့်ပေးပြီးနောက် NamJoonက
အိပ်ရာကိုပြင်ဆင်ပေးနေသည်။
"မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးလုပ်ထားခဲ့မယ်
မိုးတွေကအရမ်းသည်းနေတာပဲ
ကောင်းကောင်းအိပ်ပျော်နိုင်မှာပါ...."
YOU ARE READING
Coffee Story
Fanfictionလွမ်းဆွေးဖွယ်ရာ အညိုရောင်ပုံပြင်လေး...။ ဒီတက္ကသိုလ်နဲ့ ဒီလမ်းတွေ... ဟိုးအဝေးက ရယ်သံလွင်လွင်လေး။
