1 Week Later...။
"ဒီဆေးချိတ်ပြီးသွားရင်တော့ကျွန်တော်Jiminဆီသွားမယ်
ကျောင်းသွားကြိုရမှာ အရမ်းနောက်ကျနေပြီ...."
ဆေးရုံခန်းတစ်ခုထဲကJeonသည်နိုးလာတဲ့အခါ
တာဝန်တစ်ခုနောက်ကျနေသည့်ဟန်ဖြင့်
ကုတင်ပေါ်ကထတော့ အမေဖြစ်သူသည်
Jeonထံပြေးလာသည်။
"လက်ခံစမ်းပါ.....လက်ခံပေးလ်ိုက်စမ်းပါ
JeonJungkook ရယ် တောင်းဆိုပါတယ်...!!!!"
သားဖြစ်သူ၏လက်ဖဝါးတွေအားဆုပ်ကိုင်လျှက်
အော်ဟစ်လာသည်။
"ဘာ...ကို ...လဲ....."
အေးစက်စက်မျက်ဝန်းတွေ...မတော်တဆမှုမှာ
ရခဲ့သောမျက်နှာပေါ်ကအသေးစားဒဏ်ရာတချို့
ဖြူဖျော့နေသောနှုတ်ခမ်းတွေ။အရောင်မဲ့နေသော
မျက်နှာသည်ဆေးရုံတွင်ရောဂါအခြေအနေ
မျှော်လင့်ချက်မရှိတောလူနာတစ်ယောက်ထက်
ပို၍အခြေအနေဆိုးနေခဲ့သည်။
"သူ မရှိတော့ဘူး....အဲ့ညမှာပဲ.....မရှိတော့တာမလို့
အရူးလိုတွေလုပ်မနေပါတော့နဲ့!!!"
အေးစက်စက်မျက်လုံးတွေကနေ
လှုပ်ခတ်လာသောမျက်လုံးတွေဆီကို
ပြောင်းလဲသွားပုံကစက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း။
တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ရီလာကာ
"ကျောင်းမှာ......သူ့Major ဆောင်ရှေ့က
ခုံတန်းမှာ ကျွန်တော်ကျောင်းလာကြိုမှာကိုစောင့်နေတယ်"
"မဟုတ်ဘူး....မဟုတ်ဘူးလို့!!!!!"
"ဟုတ်တယ်!!!!
လက်မှာထိုးထားတဲ့အပ်တွေအားလုံးကို
ဆွဲထုတ်တော့သွေးတွေပန်းထွက်လာသည်။
Jeon သည်အရူးတစ်ယောက်လိုဆောက်တည်ရာမရ
ဖြစ်နေခဲ့ပြီးကုတင်ပေါ်မှပြေးဆင်းတဲ့အခါ
လမ်းပေါ်လွင့်ထွက်သွားတဲ့အရှိန်ကြောင့်ခြေထောက်
တွေနာကျင်နေကာမထောက်နိုင်လဲကျသွားသည်။
"အခြေအနေအမှန်ကိုလက်ခံမှပြန်ကောင်းမှာ
အဲ့တာကြောင့် .....အဲ့တာကြောင့် ......."
"အား!!!!!!"
မြင်ရတွေ့ရာအားလုံးကိုလွှတ်ပစ်ကာ
ကြမ်းပြင်ပေါ်လူးလိမ့်နေသောဘယ်သူ့မှ
ဝင်ဖြေသိမ့်မရတော့တဲ့ရူးသွပ်မှု။နာကျင်မှု
ဖြေမဆည်နိုင်မှုတွေသည်ဆိုးဝါးသောငိုငြီးသံတွေ
ရဲ့ကြားမှာ.....။
YOU ARE READING
Coffee Story
Fanfictionလွမ်းဆွေးဖွယ်ရာ အညိုရောင်ပုံပြင်လေး...။ ဒီတက္ကသိုလ်နဲ့ ဒီလမ်းတွေ... ဟိုးအဝေးက ရယ်သံလွင်လွင်လေး။
