Το Ειδύλλιο των Γλίξμπουργκ

Το τέλος

Η μέρα του γάμου ξεκίνησε με τον Κωνσταντίνο-Αλεξιο να φοράει το ακριβό τού κουστούμι και να περίμενε την μέλλουσα επίσημα πια γυναίκα του, την Μαρία. Εκείνη ήταν πολύ αγχωμένει και σκεφτόταν συνέχεια τον Παναη της. Η Μαρία ήταν σπίτι της και ετοιμαζόταν με όλες τις φίλες της και τα σόγια. Φόρεσε το πανάκριβο νυφικό της, της έκαναν τα μαλλιά και το μακιγιάζ της . Όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι εκτός από αυτή. Μέσα της πέθανε δεν μπορούσε να σκεφτεί πως σε λίγη ώρα θα παντρευόταν κάποιον που δεν αγαπάει. Το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει με τον Παναή αλλά ήξερε πως αυτό δεν γινόταν καθώς σε μια ώρα θα γινόταν επίσημα γυναίκα του. Αφού πέρασε η ώρα έπρεπε να φύγει να πάει στην εκκλησία να βρει τον Αλέξιο και τους καλεσμένους της. Έτσι κι έκανε αλλά όχι από αγάπη αλλά από ανάγκη. Παρόλο την μεγάλη θλίψη της έπρεπε να δείξει πως ήταν ευτυχισμένη. Απέξω από την βίλλα της ήταν μια Maserati , ήταν το αυτοκίνητο που θα την πήγαινε στην εκκλησία. Μπήκε μέσα μαζί με τον πατέρα της για να την συνοδέψει στον γαμπρό. Ο οδηγός καθώς πλησίαζε στην εκκλησία πατούσε παρατεταμένα την κόρνα για να ειδοποιήσει πως η νύφη έρχεται. Επιτέλους έφτασαν έξω από το ναό και η Μαρία μέσα από το παράθυρο διέκρινε τον Αλέξιο και ένα σορό καλεσμένους που είχαν στραμμένο το βλέμμα τους προς το μέρος της. Πρώτος από το αυτοκίνητο βγήκε ο πατέρας της και της άνοιξε την πόρτα για να βγει και αυτή. Αρχικά ξεπρόβαλε από την πόρτα το λεπτεπίλεπτο πόδι της και στην συνέχεια βγήκε ολόκληρη ξετυλίγοντας την μεγάλη ουρά του νυφικού της . Με το που βγήκε αντίκρισε το πρόσωπο του Κωνσταντίνου Αλεξίου που την κοιτούσε γεμάτο πάθος και ευτυχία. Η Μαρία του ανταπέδωσε ένα χαμόγελο όσο ανέβαινε της σκάλες της εκκλησίας και όταν ο πατέρας της την παρέδωσε επίσημα στον σύζυγό της τα μάτια του Αλεξίου δακρυσαν από συγκίνηση. Καθώς έμπαιναν μέσα στον ναό ο πάτερ τους κοίταξε και τους χαμογέλασε. Κάθησαν όρθιοι μπροστά του καθώς όλοι οι καλεσμένοι είχαν πάρει τις θέσεις τους. Ο πάτερ άρχισε να ψάλλει και οι κουμπάροι περίμεναν από πίσω να περάσουν τα στέφανα και τις βέρες. Όλα κυλούσαν ομαλά και υπήρχε ένα ευχάριστο κλίμα από όλους εκτός από την πλευρά της Μαρίας η οποία σκεφτόταν τον Παναή. Ήταν ο μόνος άντρας που ήταν βαθιά ερωτευμένη μαζί του αλλά ήξερε πως τώρα πια δεν μπορεί να τον έχει. Ξαφνικά όσο οι κουμπάροι περνούσαν τα στέφανα ακούστηκε ένας περίεργος ήχος έξω από την εκκλησία. Όλοι ξαφνιάστηκαν αλλά δεν ασχολήθηκαν περετέρο. Στην συνέχεια ο παπάς ρώτησε τόν Αλέξιο
"Κωνσταντίνε Αλέξιε Γλιξμπουργκ δέχεσαι την Μαρία ως σύζυγος σου;"
"Ναι, δέχομαι" του απάντησε και χαμογέλασε στην Μαρία. Μετά ο παπάς στράφηκε προς το μέρος της Μαρίας λέγοντας
"Μαρία Μεργουπη δέχεσαι τον Κωνσταντίνο Αλέξιο ως επίσημο σύζυγο σου;" . Η Μαρία πριν προλάβει να απαντήσει ξαφνιάστηκε καθώς άκουσε κάποιον στο βάθος να φωνάζει με λυγμό το όνομα της. Αμέσως γύρισε το βλέμμα της προς σε αυτόν και αντίκρισε στην πόρτα της εκκλησίας τον Παναή με την στολή τού φαντάρου έχοντας μουστάκι. Τότε ο Παναής λέει " ήρθα να σε πάρω έλα να φύγουμε μαζί παράτα τους όλους αυτούς." Το πρόσωπο της έλαμψε σε αυτό το άκουσμα και αφού κοίταξε τον Κωνσταντίνο ο οποίος έβραζε από θυμό έτρεξε προς το μέρος του Παναή. Πήδηξε στην αγκαλιά του και άρχισαν να φιλιούνται παθιασμένα. Αφού την πήρε από το χέρι πριν φύγουν από την εκκλησία κοίταξε όλους τους καλεσμένους που είχαν μείνει έκπληκτοι. Ο Κωνσταντίνος είχε πάθει σοκ και ένιωθε πολύ προσβεβλημένος. Η Μαρία πριν αποχωρήσει με τον Παναή κοίταξε τους γονείς της και αφού τους χαιρέτησε με ένα απαλό νεύμα κατέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας μαζί με τον αληθινό έρωτα της ζωής της, τον Παναή. Έξω ήταν η μηχανή του και αφού την ανέβασε πάνω μαρσαρε για να φύγουν. Μερικοί από τούς καλεσμένους είχαν βγεί έξω για να παρακολουθήσουν το γεγονός έχοντας μείνει σοκαρισμένοι. Καθώς το μηχανάκι έφευγε η μεγάλη ουρά του νυφικού της Μαρίας ανέμιζε και πριν απομακρυνθούν οριστικά από την εκκλησία η Μαρία πέταξε με φόρα πίσω της την ανθοδέσμη και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τους ομους του Παναή. Ήταν πολλοί ευτυχισμένοι και ήξεραν πως τώρα πια θα ζούσαν την ζωή τους ευτυχισμένοι χωρίς να είναι μακριά ο ένας από τον άλλον....