Meerdere kanten

Hoofdstuk 4: De liefde van mijn leven?

Shit, shit shit! Ik heb geen tijd om een fatsoenlijke verstopplek te vinden, dus blijf onbeweeglijk staan. Aan de zware voetstappen te horen is het de vader van Charlotte en Kelvin, de gespierde en knappe man die ik me nog vaag kan herinneren. Tijdens de rechtszitting keek hij me net zo vuil aan als zijn vrouw, dat ben ik in elk geval niet vergeten. Ik blijf zo stil mogelijk staan en luister ingespannen naar de geluiden in de hal. Als hij nu de trap op loopt, heb ik een gigantisch probleem. Een verstopplek zoeken is geen optie; mijn voetstappen zouden hoorbaar zijn en dat risico wil ik niet nemen. Bovendien zou ik te weinig tijd hebben. Ik hoor tot mijn opluchting dat hij zijn jas aan de kapstok hangt, waarna het geluid klinkt van de kamerdeur die wordt dichtgeslagen. Zachtjes sluip ik de kamer uit, loop de badkamer in en klim vliegensvlug uit het raam. Binnen een mum van tijd sta ik weer in de tuin van het kille rijtjeshuis. Let's go home.

'Waar was je?' vraagt mijn moeder bezorgd vanuit de huiskamer, terwijl ik mijn jas aan de kapstok hang en mijn kunstleren schoenen uittrek. Ja, hier had ik me al op voorbereid. 'Ik was bij Amber,' lieg ik. 'Echt waar? Fijn dat Amber en jij nog steeds contact hebben. Dat wist ik helemaal niet,' zegt mijn moeder enthousiast. 'Beste vriendinnen moet je koesteren.' Het lijkt me niet een erg handig moment om te vertellen dat Amber en ik al drie weken lang ruzie hebben, dus ik lach bij wijze van instemming en loop snel de trap op. 'Ik ben alleen wel vreselijk moe, dus ik denk dat ik even mijn bed induik, oké?' roep ik terwijl ik me omdraai. 'Je moeder en ik zijn straks een paar uurtjes weg. We eten om zeven uur,' zegt mijn vader bij wijze van antwoord.

Ik loop de trap op en met een nerveus gevoel vanbinnen duw ik de deur van mijn slaapkamer verder open. De inspectie naar geheimzinnige briefjes komt zo wel; ik moet eerst Michiel bellen. Mijn mobiel gaat een paar keer over en dan neemt hij op. Ik smelt vanbinnen als ik zijn stem hoor. 'Hi,' zeg ik met een schorre stem, 'even over vanmiddag. Ik zou naar jou toegaan, maar er is iets... tussengekomen.' Het zou te verdacht zijn als ik na het thuiskomen meteen weer weg zou gaan. En welke smoes zou ik dan moeten verzinnen tegenover mijn ouders? 'Dus, wat doen we nu?' vraagt hij teleurgesteld. 'Ik wil je zo graag zien.' Ik glimlach. 'Ik jou ook, maar er is wat... gedoe tussen mijn ouders en mij. Ik heb huisarrest.' Goed bezig, Joyce. Je liegt niet meer alleen tegen je moeder, maar ook tegen je vriendje. 'Ik kan wel ongemerkt naar je toekomen, maar...' 'Nee, ik kom wel naar jou toe,' zegt Michiel snel. 'Ik wil niet dat je wordt betrapt.' 'Wat ben je ook een lieverd.' Ik meen het met heel mijn hart.

'Hoe ben je binnengekomen?' vraag ik zacht, terwijl ik Michiel stevig omhels en zijn geur in me opneem. Paco Rabanne 1 million. Hemels. Ik schrik als Michiel zachtjes kreunt en zich voorzichtig losmaakt. 'Au... Via de achterdeur,' brengt hij moeizaam uit. 'Sorry, doet je arm nog steeds...' Wanneer Michiel knikt voel ik me meteen rot, maar dat gevoel verdwijnt als hij me recht aankijkt met zijn helderblauwe ogen en me zachtjes kust. 'Het geeft niet. Je kon niet weten dat het nog steeds...' 'Jawel.' Ik ga op mijn bed zitten en leg mijn hoofd in mijn handen. 'Je bent in elkaar geslagen, Michiel. Allemaal doordat...' Nee, ik ga niet weer huilen. Snel wrijf ik in mijn ogen, maar Michiel heeft het meteen door en gaat dicht tegen me aan zitten, waarbij hij zijn hand liefdevol op mijn knie plaatst. Ik kijk hem aan en verdrink in zijn blauwe ogen, waardoor het lijkt alsof de buitenwereld voor een paar seconden vervaagt. Ik buig me langzaam naar hem toe en voel binnen een paar seconden zijn warme lippen op de mijne. Zijn hand kruipt vanaf mijn knie omhoog en belandt bij mijn middel. Ik leg mijn handen in zijn nek, waarna de kus ruiger wordt en ik ontdek dat zijn adem naar pepermunt ruikt. Op dit moment voel ik me de gelukkigste persoon op aarde. Plotseling maakt hij zijn lippen los van de mijne en pakt mijn gezicht zachtjes vast met zijn handen. 'Ik weet dat we het hier nog niet over hebben gehad,' zegt hij voorzichtig, 'maar ik wil wel weten hoe ver je wilt gaan, Joyce.' Hij kijkt me onzeker aan en wacht op mijn antwoord. Hoe ver wil ik gaan? Tot nu toe hebben we nooit seks gehad. Strelen, zoenen en lichte aanrakingen... Het was voldoende. 'Zo ver als mogelijk.' Ik pak zijn hand en ga op mijn bed liggen, waarna hij voorzichtig mijn voorbeeld volgt. Zijn warme lijf, zijn zachte lippen, zijn vertrouwde geur... Ik wil hem nog meer dan voorheen. Hij trekt zijn shirt uit op die typische mannenmanier: over het hoofd, van achteren naar voren. Ik heb absoluut nooit problemen gehad met Michiels lichaam en bewonder het nogmaals: zijn lichaam is ontzettend gespierd en lekker bruin. Volgens mij ben ik in de hemel. Ik trek mijn trui uit, wat natuurlijk gepaard gaat met een flinke hoeveelheid onhandige bewegingen, en constateer nu pas dat ik mijn joggingbroek nog steeds draag. 'Leuke broek,' zegt Michiel plagend. Grijnzend trek ik hem naar me toe, zodat mijn mond in bereik van zijn rechteroor is. 'Jij mag er ook best wezen,' fluister ik in zijn oor. Michiel glimlacht, waarbij hij maar één kant van zijn mond optrekt. Dan trekt hij met soepele bewegingen zijn spijkerbroek uit en geeft een ruk aan mijn joggingbroek, zodat die wat sneller op de grond belandt dan mijn trui (dat heeft me zeker wel meer dan tien gênante seconden gekost). Ik voel zijn warme adem in mijn nek, in mijn hals... overal. Mijn hand strijkt over zijn buikspieren, hij kust me, raakt me aan... Ja, het was romantisch, mijn eerste keer. En met de liefde van mijn leven. Tenminste, dat dacht ik.

'Hoe vond je het?' vraagt hij onzeker, terwijl hij zijn jeans aantrekt. 'Vreselijk,' merk ik afkeurend op, 'ik wist niet dat je zo zou tegenvallen. Daarbij heb je nogmaals bewezen dat dat sixpack van je echt niets voorstelt.' Ik loop naar hem toe en prik in zijn blote buik, waarna hij in lachen uitbarst. 'Dat is niet eerlijk. Je weet dat ik daar niet tegen kan.' 'Onzin,' lach ik. 'Geef het nou maar toe: je hebt gewoon geen buikspieren.' 'Zeg dat nog eens...' Michiel kijkt me dreigend aan, maar ik laat me niet door hem beïnvloeden. 'Je moet vaker naar de sportschool gaan. Van voetballen krijg je geen buikspieren, Michieltje. Kijk maar naar dat kippenborstje van je.' 'Nu is het genoeg.' Michiel grist een kussen van mijn bed en ik proest het uit. 'O nee, wat word ik daar bang van, zeg.' 'En terecht,' lacht Michiel, waarna hij uithaalt met het kussen. Ik duik gelukkig net op tijd weg en gier het uit. 'Geef het maar op, Michiel.' 'Nooit!' roept Michiel en hij gooit het kussen opnieuw naar me toe. Ik duik weg en het kussen knalt tegen een porseleinen vaas aan die wankelt en vervolgens op de grond valt. Overal liggen scherven. 'Shit,' mompelt Michiel. 'Het maakt niet uit. Het was toch een oude vaas,' stel ik hem gerust. En ik heb hem van mijn overgrootmoeder gekregen die vorig jaar is overleden, maar dat voeg ik er niet aan toe. Ik buk me om de scherven voorzichtig op te rapen en stuit plotseling op twee schoenen die in de deuropening staan. De schoenen van mijn vader. Hoe lang stond hij daar al? Ik heb niet eens gemerkt dat hij binnen is gekomen; Michiel zo te merken ook niet. 'Hallo tortelduifjes,' zegt hij met een barse stem. 'Lopen jullie even mee naar beneden?'

Met een ongemakkelijk gevoel ga ik naast Michiel op de leren bank zitten. Om mijn aandacht ergens op te vestigen, concentreer me op een grote bromvlieg die zijn plaats heeft gevonden op het tv-kastje. Mijn vader zet de televisie uit en gaat in de stoel tegenover ons zitten, als een soort psycholoog die een stel met relatieproblemen probeert te helpen. 'Je moeder komt over een kwartier thuis,' zegt hij terwijl hij me streng aankijkt. 'Ik denk niet dat ze het zo leuk zal vinden om Michiel hier te zien, na alles wat jij haar hebt wijsgemaakt.' De verwijtende blik in mijn richting is waarschijnlijk bedoeld om me een schuldgevoel te bezorgen. Michiel kijkt me verbaasd aan, waarna ik zucht en weet dat ik alles moet uitleggen. 'Ik had genoeg van al dat gezeur van mijn moeder, omdat ze om de haverklap vroeg of er iets met me aan de hand was. Toen heb ik verzonnen dat jij het had uitgemaakt.' Ik voel me net de aangeklaagde in een rechtszitting op het moment waarop hij tegenover de zaal zijn bekentenis doet. Ik staar maar naar de vloer, omdat ik mijn vriendje niet durf aan te kijken. 'Dus je had geen huisarrest,' concludeert Michiel. 'Je kon niet naar me toegaan omdat je dan zou moeten liegen tegen je ouders. Of was je bang dat ze je zouden betrappen?' 'Beide,' beken ik. Ik voel dat Michiel en mijn vader me allebei sceptisch aankijken, waarna mijn vader een diepe zucht slaakt. 'Meisje, wat heb je jezelf weer in de nesten gewerkt.'

'Kom naar beneden, we gaan eten!' klinkt de schelle stem van zijn moeder. Hij zucht en stopt het scherpe mes weg in de bovenste lade van zijn bureau. Morgen is het zover: de grote finale. Sinds het ongeluk wacht hij al op de dag dat hij die griet eindelijk kan vermoorden. Het mag niet misgaan. Hij loop zijn kamer uit, ruikt de geur van pizza en zucht geërgerd. Wanneer was de laatste keer dat zijn moeder een fatsoenlijke, gezonde maaltijd heeft klaargemaakt? Waarschijnlijk vier maanden geleden. Met een chagrijnig gezicht loopt hij de trap af. 'Wat zie jij er vrolijk uit,' merkt zijn moeder op als ze hem ziet. 'Jij ziet er anders ook niet zo fit uit,' kaatst hij terug. Aan haar wallen te zien heeft ze vannacht geen oog dichtgedaan. 'Je weet waarom.' Zijn moeder staat op en loopt naar de keukentafel toe. 'Je vader is vandaag een jaar geleden overleden, of was je dat soms vergeten?' Met een ruk draait hij zich om en kijkt haar fel aan. 'Hoe zou ik dat kunnen vergeten? Je bent niet de enige die om hem geeft, maar zo gedraag je je wel. Je zorgt niet eens meer voor Keylie en mij; je denkt alleen maar aan je eigen verdriet!' Tranen prikken achter zijn ogen. Zijn moeder en zus kijken hem geschokt aan, waarna hij zich meteen schuldig voelt. Dit ging te ver en dat weet hij maar al te goed. 'Sorry,' stamelt hij daarom en hij ziet tranen opwellen in de ogen van zijn moeder. 'Nee,' zegt ze zacht, 'je had gelijk. Ik had beter voor jullie moeten zorgen. Het spijt me.' Ze kijkt zijn zus en hem verdrietig aan. Een paar seconden later begint Keylie te huilen, waardoor hij zijn tranen ook niet meer in bedwang kan houden.