Meerdere kanten

Hoofdstuk 12: Nog meer bekentenissen

Langzaam draai ik rondjes op mijn bureaustoel terwijl ik naar het hoge, kale plafond boven me kijk. Waarom Anna? De vraag spookt al meer dan een uur lang rond in mijn hoofd. Waarom zou juist Anna, een van de aardigste personen die ik ken, willen rondbazuinen dat ik zwanger ben? "Zwanger van je moordlustige ex"... Ik hoor de woorden van Rifka nog steeds nagalmen in mijn hoofd. Een moordlustige ex? Zou ik Michiel zo moeten beschouwen? Misschien zou de rest van de wereld hem inderdaad zo bekijken. Mijn ouders, Noa...

Plotseling word ik rond vijf uur verlost van mijn gepieker door het geluid van de voordeur die met een klap dichtslaat. Dat moet Anna zijn. Ik storm meteen mijn kamer uit en loop snel de trap af, waardoor ik bijna tegen Anna op bots. 'Wow, Joyce. Heb je haast?' Met een giftige blik kijk ik haar aan terwijl ik haar de weg naar de woonkamer versper. Anna kijkt me met een verbaasde blik aan en lacht ongemakkelijk. 'Wat doe je als ik vragen mag?'

Schijnheilig wijf. Ze doet net alsof er niets aan de hand is. Alsof haar verraad me nog steeds onopgemerkt is gebleven.

'We moeten praten,' snauw ik met mijn armen over elkaar heengeslagen. Anna lacht opnieuw. 'Dat klinkt ernstig zeg.' Dat is het ook.

'Nou, zullen we maar aan de keukentafel gaan zitten dan?' Ze probeert zich langs me heen te wurmen, maar ik blijf koppig in de weg staan. Ze slaakt een geërgerde zucht en rolt nog net niet met haar ogen. 'Vertel, Joyce. Wat heb ik misdaan?'

Met een spottend lachje schud ik mijn hoofd. 'Alsof je dat niet weet. Waarom heb je Rifka verteld over mijn zwangerschap, Anna? Ben je gek geworden? De hele universiteit weet het straks en daar ben je je echt wel bewust van, denk ik!' roep ik uit. Anna's gezicht betrekt en ze wordt zelfs een beetje wit rond haar neus. Ik kan zien dat ze haar opties overweegt, maar uiteindelijk slaat ze haar ogen neer en gaat op de trap zitten. 'Oké. Het...het spijt me. Het was niet de bedoeling dat Rifka...'

Ze ziet eruit als een zielig klein eendje, maar ik laat me er niet door beïnvloeden en val haar meteen in de rede. 'Weet je, Anna? Tot mijn verbazing ben ik Rifka eigenlijk best wel dankbaar. Zonder haar smerige actie zou ik nog steeds niet hebben geweten wat voor achterbaks mens jij eigenlijk bent.'

Anna's krullen hangen treurig naar beneden, zodat ik de uitdrukking op haar mooie gezicht net niet kan zien. Toch weet ik zeker dat ze er verslagen of zelfs gekwetst uitziet. 'Joyce...' begint ze. 'Laat me uitpraten,' kat ik. Ik was al uitgepraat, maar dat doet er even niet toe. 'Waarom flik je me dit? Als ik dit van iemand niet had verwacht...' Tranen springen in mijn ogen, maar dat boeit me niet.

'Laat het me alsjeblieft uitleggen,' smeekt Anna. 'Ik had...ik had mezelf gewoon even niet meer in de hand,' stottert ze vervolgens. Ik rol met mijn ogen. Die heb ik al vaker gehoord. Plotseling gaat Anna rechtop zitten en kijkt me strak aan, waardoor ik inderdaad zie dat ze gekwetst is. 'Toen je vroeg of ik op Nick viel, klonk het alsof ik gek was geworden,' gaat ze verder. 'Alsof ik minder was dan jij. Je lachte me gewoon uit. Toen knapte er iets in me. Jij hebt zo veel meer dan ik, Joyce. Lieve ouders, een hoop vriendinnen, een knap vriendje, moed... En wat heb ik? Een huis, één vriendin -Rifka- en een dronkenlap die zichzelf mijn vader noemt. Mijn moeder is vorig jaar overleden en sindsdien houdt hij niet meer op met drinken. Ik ben stikjaloers op je, Joyce! Daarom heb ik Rifka verteld over je zwangerschap. Ik kon er niet meer tegen dat jouw leven zo perfect is.' Ze zucht. 'Het spijt me echt. Ik had kunnen weten dat ze alles zou doorvertellen en dat was absoluut niet mijn bedoeling. We waren over jou aan het praten en toen voelde ik die jaloezie weer en toen...' Anna stikt in haar eigen woorden, waardoor ik toch wel medelijden met haar krijg. Ja, het was een egoïstische actie van haar, maar ze heeft er wel spijt van. Als ik zelfs Michiel heb kunnen vergeven, waarom zou ik nu dan niet hetzelfde doen?

'Ik geloof je, Anna.' Met een voorzichtige glimlach op mijn gezicht steek ik mijn hand uit om haar overeind te helpen. 'Zullen we verder praten bij een kop thee?' Ze knikt opgelucht, waarna we de woonkamer binnenlopen. Daar praten we zeker wel een uur lang onder het genot van een warme kop thee. Zij vertelt mij alles en ik haar. Met een grijns op mijn gezicht vertel ik haar bijvoorbeeld dat Nick het gaat uitmaken met die Cindy van hem. 'Dat meen je niet!' roept Anna verrast uit. Ik lach. 'O, toch wel. Take your chance!' Anna's rechte, spierwitte tanden worden zichtbaar wanneer ze hard begint te lachen. Dan wordt haar blik langzaam serieuzer. 'Ik ben blij dat je niet meer zo kwaad bent,' zegt ze zacht. Ik glimlach. 'Niemand kan lang boos op jou blijven, Anna. Geloof me.'