Meerdere kanten

Epiloog

'Welterusten, lieve schat.' Ik geef haar een kus op haar voorhoofd en glimlach.

Ze heeft Michiels ogen; helderblauw. Als de zee.

'Ik hou van jou, mama.'

Vertederd kijk ik haar aan. 'Ik hou ook van jou, lieverd. Heel veel.' Dan loop ik de kleine, roze slaapkamer uit en draai me nog één keer om. Haar donkere haren heeft ze van mij. Ze liggen als een waaier verspreid op haar witte kussen, waardoor ze precies op een engeltje lijkt. 

De tijd gaat veel te snel; over een jaar gaat ze alweer naar school. Michiel en ik hebben lang nagedacht over haar naam. Uiteindelijk is het Sofie geworden: erg creatief, maar niet heus. Toch is Michiel altijd bij zijn standpunt gebleven dat het de perfecte naam voor haar is: 'Sophia' betekent 'wijsheid'. Aangezien ze taalvaardigheid al heel snel heeft opgepakt, heeft hij daar misschien wel gelijk in.

Ik loop vermoeid naar beneden, waar Michiel op me zit te wachten. Hij is een fantastische vader: geduldig, energiek, grappig en ontzettend slim. Hij slaat liefdevol een arm om me heen wanneer ik naast hem op de bank ga zitten. Na mijn heftige confrontatie met Vincent en Lex is onze band nog hechter geworden. Als hij er niet was geweest, hadden er inwendige bloedingen bij me op kunnen treden, met een te lage bloeddruk als gevolg. En dan... Ik ril bij het idee dat Sofie en ik nu niet in leven zouden zijn. Godzijdank belde Michiel die avond rond 23:00 uur bij mijn huis aan, omdat hij via via had gehoord dat het nieuws over mijn zwangerschap was uitgelekt. Anna zei dat ik al een tijdje was vertrokken en waarschijnlijk snel thuis zou komen. Michiel maakte zich echter zorgen toen hij hoorde dat ik 's avonds alleen over straat liep in die criminele buurt.

Hij was net op tijd. Als een redder in nood is hij me te hulp geschoten, net zoals Noa mij in het verleden van Jelmer en hem heeft gered. Ja, het is een raar idee. 

Nevermind. Michiel belde meteen 1-1-2, waarna Vincent en Lex onmiddellijk werden gearresteerd. Ik werd opgenomen om te controleren of de foetus en ik niet in gevaar waren. 

Er zat gelukkig nog wel één groot pluspunt aan dit incident: mijn ouders vertelden me in het ziekenhuis dat ze aan mijn kant stonden en er daarom niets op tegen hadden als ik de baby wilde houden. Ze zeiden zelfs dat ze Michiel ontzettend dankbaar waren. 

Zonder hem waren hun dochter én kleindochter er waarschijnlijk niet meer geweest.

Met een glimlach op mijn gezicht leun ik tegen Michiels schouder aan. Ik had ongelijk toen ik dacht dat ik hem nooit voor 100 procent zou kunnen vertrouwen. De meeste mensen vinden het maar raar dat ik hem opnieuw in mijn leven heb toegelaten, aangezien hij me in het verleden zo verraden heeft.

Maar ik weet dat het de beste beslissing is geweest die ik in mijn hele leven heb genomen.

EINDE