Meerdere kanten

Hoofdstuk 11: De Gossip girl

Ik wil mijn kind niet kwijt.

Het is de eerste gedachte die in mijn hoofd is opgekomen toen ik Michiel de hoek om zag gaan. Ik wil dit kleine wezen in mijn buik niet kwijt. Ik wil de baby houden. Straks zal ik meteen mijn ouders bellen en ze alles vertellen over de zwangerschap, neem ik mezelf voor. Noa ga ik direct daarna bellen. Dan ben ik er tenminste vanaf. Het besef dat ze woedend op me zullen worden is er nog steeds en dat besef voelt aan als een baksteen in mijn maag. Toch hebben ze het recht om alles te weten. Ik heb geen andere keus; ik moet het ze wel vertellen.

Met trillende vingers toets ik het nummer van mijn ouders in op mijn mobiel. Stiekem hoop ik dat niemand de telefoon opneemt, maar deze hoop vervliegt als ik de hoge stem van mijn moeder hoor. 'Joyce? Ben jij dat?' 'Hé mam,' antwoord ik met een hese stem. 'Hoi lieverd! Hoe gaat het met je?' Mijn moeder praat overdreven hard, waardoor ik mijn mobiel van schrik bijna uit mijn handen laat vallen. 'Eh... Het gaat wel. Kan beter,' mompel ik. Dat ziet mijn moeder blijkbaar als een teken om vreselijk ongerust te zijn, want ze vuurt onmiddellijk allerlei vragen op me af: 'Waarom kan het beter? Wat bedoel je daarmee, schat? Is er iets ergs gebeurd? Dan kun je het gerust vertellen, hoor. Heeft iemand je iets aangedaan?'

Ik zucht geërgerd. "Vertel het haar, Joyce," klinkt de bekende stem in mijn hoofd. Oké. Ik kan dit.

'Ik ben zwanger mam. Van Michiel.' Shit. Zei ik dat echt?

Het is plotseling doodstil aan de andere kant van de lijn. Ik hoop echt dat haar hart er niet plotseling mee is gestopt. 'Dat was een grapje, neem ik aan?' De stem van mijn moeder klinkt zachter en tegelijkertijd zo achterdochtig dat ik niet meer weet wat ik moet zeggen. 'Joyce?! Hoor je me nog wel?!'

Ik bijt op mijn lip. Alle zekerheid die ik daarnet nog voelde is op dit moment als sneeuw voor de zon verdwenen. Waarom heb ik mijn ouders dan ook gebeld? Oké, oké, geen paniek. Ik kan altijd nog zeggen dat het een grap was. "Nee, dat ga je niet doen. Kom op, zeg. Doe normaal, Joyce. Ze zullen er toch wel achter komen; beter laat dan nooit." 'Ga weg!' schreeuw ik tegen de stem in mijn hoofd. 'Pardon?' roept mijn moeder aan de andere kant van de lijn geschrokken uit. Oeps. 'Ik had het niet tegen jou, mam,' zeg ik snel. Goed, haal diep adem en vertel het haar. Kom op. 'Het was geen grapje,' zeg ik moeizaam. 'Het was ook geen grap toen ik vertelde dat Michiel de vader van dit kind is. Ik hou van hem en van ons kind. We houden het. Dag, mam.' Ik hang op met tranen in mijn ogen. Zo, ik ben er vanaf. Toch voelt het niet als een opluchting, omdat ik zeker weet dat ik mijn ouders enorm heb teleurgesteld. Op dit moment hopen ze vast dat ze me nooit meer zullen zien.

'Ik heb mijn moeder verteld over de zwangerschap.' Zonder Anna aan te kijken snijd ik een tomaat in dunne schijfjes. Toch zie ik vanuit mijn ooghoeken dat Anna zich verbaasd tot me wendt.

Shit, dat was mijn vinger.

'Wat goed, Joyce,' antwoordt Anna bewonderend. 'Hoe reageerde ze?' Met een zucht gooi ik de tomatenschijfjes in de pan en kijk op, waardoor ik recht in Anna's knipperende bambi-ogen kijk. 'Mijn moeder vroeg of het een grap was. Ik zei toen dat ik het meende en dat ik het kind ga houden. En toen... hing ik op, zonder haar reactie af te wachten.' 'Toch vind ik het dapper van je,' houdt Anna vol. 'En wat betreft je ouders: die komen er echt wel overheen.' Dankbaar glimlach ik naar haar. Het is fijn dat ze me geruststelt en zo veel vertrouwen heeft in de situatie, maar dat moet ik eerst zelf nog geloven.

Wanneer Nick eindelijk op de benedenverdieping aankomt, helaas weer in zijn oude nerdy-uitrusting, is het eten al geruime tijd klaar. 'Ik eet niet mee,' mompelt Mr. Nerd terwijl hij zijn jas en schoenen aantrekt. Nou, dat had hij wel even wat eerder kunnen zeggen; Anna en ik hebben nu al voor drie personen macaroni klaargemaakt.'Waarom niet?' vraag ik dan ook verbaasd. Nick bromt iets bij wijze van antwoord, maar ik kan geen woord verstaan van wat hij zegt. De kans om het nog eens te vragen is al verloren wanneer hij snel de voordeur achter zich dicht trekt. 'Hij gaat naar zijn vriendin,' zegt Anna kortaf, nadat ik haar met een vragende blik heb aangekeken. Ik probeer me in te houden, maar schiet alsnog in de lach. 'Heeft Nick een vriendin?!' Anna knikt kort, maar kijkt me niet aan. Zo te zien wil ze er niet over praten. Waarom niet...? Opeens snap ik het. 'Anna? Je valt toch niet op Nick, hè?' Ik heb er meteen spijt van dat ik deze gedachte hardop heb uitgesproken, maar tot mijn verbazing zie ik dat Anna van kleur verschiet en geen antwoord geeft. Opnieuw probeer ik mijn lachen in te houden, maar tevergeefs. Kom op, dit is toch ook lachwekkend? Anna, Miss Beauty, valt op Nick, Mister Nerd. Dit is zonder twijfel de meest bizarre plottwist ever.