Meerdere kanten

Hoofdstuk 13: Een oude bekende?

Hey!

Dit is alweer het op 1 na laatste hoofdstuk van 'Meerdere kanten'. Het is een redelijk kort hoofdstuk, maar dat komt doordat ik dit hoofdstuk apart van de epiloog heb gehouden. Ik vond het echt leuk om dit verhaal te schrijven en wil jullie allemaal alvast bedanken voor het lezen!

Special thanks to my best friend selinax omdat ze zulke lieve comments heeft geschreven en er altijd voor me is. Love you!

xxx

Met een glimlach op mijn gezicht loop ik in het donker over straat. Nadat Floor en ik het hadden uitgepraat, verliep de avond uitstekend. Ik realiseer me zelfs dat mijn buik nog steeds pijn doet van het lachen.

Ik ril en stop mijn handen in mijn zakken. Het is een koude dinsdagavond en er is niemand op straat. Er hangt een griezelige sfeer om me heen, waardoor ik automatisch sneller ga lopen. De sterren boven me staan stralend aan de hemel, maar doen niets aan het gebrek van licht in de lege straat. Mijn eenzame adem is zichtbaar als kleine wolkjes in de donkere lucht.

Net als ik de hoek om wil gaan, krijg ik een sms van Michiel binnen:

Lieverd, Jake heeft me verteld dat het nieuws over je zwangerschap is uitgelekt op de universiteit... Hoe gaat het nu met je? Kom snel naar je huis toe, oké? Ik ben op je aan het wachten. Liefs xxx. PS: Het spijt me van vanmiddag. Ik had niet zo moeten zeuren. I love you.

De glimlach op mijn gezicht wordt nog groter na het lezen van zijn sms. "I love you". Wat een schat is het toch. Daarnaast heeft hij ook nog zijn excuses aangeboden... Hij verdient het om mijn beslissing over ons kind te horen. Eigenlijk wil ik het niet, maar iets in me zegt dat ik hem zo snel mogelijk moet bellen om hem te vertellen dat ik de baby wil houden. Morgen, neem ik mezelf voor. Morgen zal ik het hem vertellen. Zijn woorden galmen nog steeds na in mijn hoofd: "Als ik van iemand een kind zou willen, ben jij de enige met wie ik zoiets zou overwegen". Ja, ik weet dat hij blij zal zijn met mijn beslissing over ons kind. Michiel, onze baby en ik... Een gezin. Het idee beangstigt me, maar aan de andere kant is het een rustgevend plaatje. Het enige probleem is onze leeftijd. Wil Michiel het kindje echt wel houden? We zijn allebei twintig jaar oud... Hoe kunnen we dan al zo'n grote verantwoordelijkheid op ons nemen?

De twijfels over mijn beslissing worden steeds groter en overheersen al mijn andere gedachten. Ik ben zelfs zo diep in gedachten verzonken dat de wereld om me heen langzaam begint te vervagen. Ik hoor niets, ik zie niets...

Totdat ik vliegensvlug en hardhandig een steeg wordt ingetrokken. Wat gebeurt er?! Met een harde klap wordt ik tegen een muur aan gesmeten en zak kreunend door mijn knieën. Angstig en bevend van de pijn kijk ik omhoog. Een lelijke jongen met puisten kijkt me met een spottende glimlach aan. Die kop herinner ik me maar al te goed: ik kwam hem en zijn vrienden tegen toen ik vanaf Noa naar mijn huis toe fietste. Ik weet nog vaag dat ik in zijn gezicht had gespuugd. Shit, en daarvoor had ik hem uitgescholden. Oei. Hij zal op dit moment vast niet van plan zijn om een liefdesverklaring af te leggen.

Puistenkop kijkt, net zoals de jongen die naast hem staat, grijnzend op me neer. De jongen naast hem komt me vaag bekend voor, maar ik heb geen idee waarvan. Waarschijnlijk ben ik hem ooit een keer tegengekomen in de stad. Zijn zwarte haren staan alle kanten op en zijn donkere - bijna zwarte - ogen kijken me doordringend aan. Hij ziet er in elk geval een stuk beter uit dan Puistenkop, maar ik hoef vast niet te verwachten dat hij wél een lieverdje is. 'Jou heb ik eerder gezien, of niet?' zegt Puistenkop dreigend. Ik knik en sta moeizaam op. 'Dat was niet bepaald een leuke ontmoeting,' gromt hij, waarna hij in mijn gezicht spuugt. 'Komt dat je bekend voor?'

Ik geef geen antwoord en vertrek geen spier, wat hij blijkbaar als een goede aanleiding ziet om me een harde klap tegen mijn wang te geven.

'Geef antwoord, slet!'

'Best. Ja, dat komt me bekend voor.' Tot mijn ergernis trilt mijn stem, wat Puistenkop natuurlijk een groot plezier doet. Hij grinnikt en tilt mijn kin op, zodat ik hem per se aan moet kijken. 'Ze is bang,' sist hij spottend. 'Wat zielig, vind je niet?' Hij kijkt zijn vriend lachend aan; deze lacht vals naar me bij wijze van antwoord.

'Als er iemand zielig is, ben jij het wel.' Mijn stem klinkt gelukkig al wat krachtiger. Ik laat echt niet over me heen lopen. 'Kun je dit niet alleen af?' ga ik door. 'Moet er weer een vriend bij zijn om dit klusje voor je op te knappen?'

Puistenkop kijkt me verrast aan en geeft me dan een harde trap. Er schiet een pijnscheut door mijn scheenbeen heen, maar ik trek me er niets van aan en probeer rechtop te blijven staan. Het lukt me, maar tegelijkertijd kost het me ontzettend veel moeite.

'Brutaal, hoor,' grinnikt Puistenkop. 'Maar natuurlijk kan ik dit alleen af. Lex hier is er alleen bij om me te waarschuwen voor politie en die shit. Denk je dat ik zo'n zielig meisje als jij niet alleen aankan?' Hij knikt naar zijn vriend, waarna deze de steeg uitloopt en op straat gaat staan.

'Zo beter?' Puistenkop gaat dicht tegen me aan staan, waardoor ik zijn stinkende adem in me opneem. Ik wil wegrennen, maar hij pakt mijn armen stevig vast en komt nóg dichter naar me toe. De muur waar ik tegenaan sta voelt koud aan. Ik kan niet weg. 'Wat wil je?' Tot mijn spijt bibbert mijn stem opnieuw. Hij lacht met een ijskoude blik in zijn ogen, waarna hij me langzaam van top tot teen bekijkt. 'Dat ziet er goed uit, zeg. Ik denk dat ik jou mee naar huis neem. En als je niet meewerkt, zullen wij bikkelharde maatregelen nemen. Ja, het zou voor iedereen makkelijker zijn als je niet tegenstribbelt. Joyce...' Terwijl hij mijn naam dreigend uitspreekt, buigt hij zijn lelijke gezicht naar het mijne toe. Hoe weet hij mijn naam? Wat weet hij allemaal?

Mijn gedachten worden verstoord door zijn stinkende adem. Ik voel dat ik binnenkort ga overgeven, dus wend snel mijn gezicht af. 'Wat is er, Joyce? Heb je geen zin in een leuk avontuurtje?' fluistert hij in mijn oor. 'Ik heb een vriend,' piep ik uiteindelijk bij wijze van antwoord. Shit, wat klonk dat stom. Puistenkop denkt er blijkbaar net zo over, want hij barst meteen in lachen uit. 'O nee toch, ga dan maar snel! Straks komt hij me nog halen!' Hij slaat tegen de muur aan van het lachen.

Wacht, dit is mijn kans. Hij houdt me nog maar met één hand vast! Met een snelle beweging ruk ik me los uit zijn verzwakte greep en sprint weg, terwijl ik weet dat de andere jongen me zal tegenhouden. Achter me hoor ik Puistenkop luidkeels vloeken. Het einde van de steeg nadert, maar ik zie zijn vriend nog nergens. Mijn lichaam wordt overmand door de aanwezigheid van een klein beetje hoop, waardoor ik nog sneller begin te rennen. Ik ben er bijna. Ik ben er bijna...

Zo snel als de hoop op mijn vrijheid kwam, zo snel verdwijnt deze weer wanneer Lex me ruw vastpakt, nog voordat ik de straat heb bereikt. 'Dat was niet zo slim van je,' sist hij, terwijl zijn donkere ogen me grijnzend aankijken. Bah, zijn adem stinkt bijna net zo erg als die van Puistenkop. 'Je kunt Vincent maar beter gehoorzamen,' gaat hij verder. Vincent? O, dus Puistenkop heet Vincent.

'Goed werk, Lex.' Ik herken de stem uit duizenden: Vincent is weer aanwezig. Hij gaat recht tegenover me staan en grijnst, waarna hij me ruw uit Lex' handen trekt. 'Wat heb ik net gezegd, Joyce? Gehoorzamen, anders volgen er harde maatregelen.'

Nog voordat hij het woord "maatregelen" heeft uitgesproken, klap ik dubbel van de pijn. Hij heeft me keihard in mijn buik getrapt. Langzaam zak ik neer op de grond.

Een trap tegen mijn hoofd is de tweede maatregel. Vincent vindt het echter nog steeds niet genoeg, dus trapt nog een keer in mijn buik.

De pijn is ondraaglijk.

Ik ben zwanger, herinner ik me plotseling in paniek.

Lieve God, ik wil mijn kind niet kwijt!