Meerdere kanten

Hoofdstuk 9: Zwanger?

Het is al 11:30 uur als ik wakker word en zie dat Michiel niet meer naast me ligt: hij is waarschijnlijk al naar huis gegaan. Wanneer ik overeind ga zitten besef ik pas weer wat er gisteravond is gebeurd. Moeizaam zuig ik lucht naar binnen. Het voelt alsof ik zal hyperventileren als ik niet rustiger ga ademen. Keep calm, Joyce. Je moet niet meteen van het ergste uitgaan, oké? Ik slaak een diepe zucht en voel dat ik langzaam rustiger word.

Voor de eerste keer in mijn leven baal ik er ontzettend van dat ik de anticonceptiepil niet slik; ik heb altijd al veel last gehad van de bijwerkingen, maar nu zou de pil wel van pas komen. Goed, welke opties zijn er nog meer? De morning-afterpil, natuurlijk. Die optie staat gelukkig nog open. Ik ga gewoon vanmiddag nog naar de apotheek; dan kan ik gelijk een zwangerschapstest meenemen. Al zal ik die pas nodig hebben wanneer ik daadwerkelijk over tijd ben. Pff, wat een stress. Had ik gisteravond maar Noa's kant gekozen, dan was dit allemaal niet gebeurd.

Ik besef nu pas dat ik nog steeds onbeweeglijk op de rand van mijn bed zit, dus sta langzaam op, trek een zwarte joggingbroek aan en loop moeizaam naar beneden. Gelukkig is het zaterdag; in de collegebanken had ik mijn aandacht echt niet bij de lessen kunnen houden. 'Hé Joycie!' roept Anna, mijn huisgenote, vrolijk. Anna is veruit de gezelligste persoon in dit studentenhuis: ze kijkt altijd vrolijk en is ook nog belachelijk knap. Donkerblonde krullen dansen om haar gezicht heen en haar grijsblauwe ogen kijken me vriendelijk aan. 'Hey,' breng ik uit, terwijl ik snel de keuken in loop en haar blik expres ontwijk. 'Heb je een leuke nacht gehad?' grinnikt ze. Haar opmerking ergert me, ook al bedoelt ze het vast goed. Vannacht was inderdaad geweldig. Geweldig rampzalig. 'Ja, het was leuk,' pers ik eruit. Ik gris een pak melk uit de koelkast en laat deze vervolgens met een harde knal op de grond vallen. Geweldig, dit kan er natuurlijk ook nog wel bij.

Anna raapt het pak snel op en kijkt me bezorgd aan. 'Is er iets, Joyce?' 'Oh, natuurlijk niet. Alles gaat top. Ik ben gisteravond misschien zwanger geraakt van degene die medeplichtig was aan poging tot moord op mijzelf, ben mijn beste vriendin kwijt en heb een kater van hier tot Tokyo, maar zoals ik al zei: verder gaat alles helemaal top!' kat ik. Het gevoel van spijt neemt meteen de overhand wanneer Anna's mond geschokt openvalt. 'Dat is nogal wat, zeg.' 'Dat kun je wel zeggen.' Ik sta op het punt om in huilen uit te barsten en als ze me omhelst, breek ik. 'Ik koop vanmiddag wel een test voor je als je dat wilt,' biedt ze aan. 'Dan kun jij nu nog even je bed induiken. Deal?' Ik knik dankbaar, maak snel een ontbijt voor mezelf klaar en slaap vervolgens drie uur lang. Mijn droom gaat over baby's in de hemel. Het is een rare droom en als ik wakker word, voel ik me nog beroerder dan vanmorgen. Ik stap uit mijn bed en loop naar beneden. Anna staat meteen op als ze me ziet en drukt een doosje in mijn hand. 'Ik heb de test,' fluistert ze.

Een paar weken later

Drie dagen over tijd. "Het maakt niet uit, Joyce," zegt een zacht, vriendelijk stemmetje in mijn hoofd. "Je hebt de morning-afterpil geslikt. Er kan je niets gebeuren. Je cyclus is gewoon niet regelmatig." "Natuurlijk wel," sist een andere stem. "De morning-afterpil is niet zo betrouwbaar als je hoopt, Joyce. Dat heb je op de middelbare school al geleerd. Je had die pil gewoon meteen al moeten innemen, binnen de eerste twaalf uur. Maar nee, natuurlijk was je dat weer vergeten en heb je hem pas na drie dagen ingenomen. Het is je eigen schuld als je op dit moment zwanger bent. Onthoud dat maar." Voor de zoveelste keer word ik gek van mezelf en gris mijn mobiel uit mijn broekzak, waarna ik bliksemsnel het nummer van Michiel intoets. Hij neemt meteen op en reageert geschrokken als ik hem vertel wat er aan de hand is. 'Mijn schuld...' mompelt hij. Ik probeer hem gerust te stellen, maar weet tegelijkertijd dat ik zijn schuldgevoel niet zomaar kan laten verdwijnen. Uiteindelijk zeg ik dat ik van hem hou en hang op. Langzaam loop ik naar mijn bed toe, ga liggen en huil. Waarom overkomt mij dit allemaal? Wat als ik echt zwanger ben? Hoe moet ik dat allemaal combineren met mijn studie? Nog erger: hoe moet ik het aan mijn ouders vertellen? Mijn moeder zou ongetwijfeld een hartaanval krijgen. Met veel moeite sta ik op en verzamel al mijn moed als ik de test uit mijn bureaulade tevoorschijn haal. 'Straks ben je er vanaf, Joyce,' mompel ik terwijl ik de badkamer in loop. Het lukt me echter niet om mezelf gerust te stellen. Beverig haal ik adem en loop langzaam op de wc af.