Ιστορίες για πριν τον ύπνο... 🔞

Το ροζ DVD και η οικογενειακή φίλη (pt. 1)

Ένα καλοκαίρι πριν δεκαετίες ολόκληρες η οικογένειά μου άλλαζε σπίτι. Εκείνη τη χρονιά οι δικοί μου με έστειλαν μερικές μέρες στο σπίτι κάτι οικογενειακών φίλων λίγο έξω από την πόλη μας. Ήταν κοντά στη μια ώρα περίπου και τους επισκεπτόμασταν συχνά. Τους ήξερα από όταν γεννήθηκα και παρόλο που όπως είπα είχαμε επαφή, μου καθόταν κάπως άβολο το να παω να μείνω εκεί. Βέβαια μεταξύ αυτού και το να πρέπει να κοιμάμαι στο πάτωμα ή σε σπίτια φίλων γιατί η μετακόμιση πήγε πολύ στραβά, το προτιμούσα.

Ήταν κάπως μίζερο καλοκαίρι γιατί ούτε τη παρέα μου είχα, ούτε διακοπές θα πήγαινα, ήμουν σε ένα άγνωστο σπίτι και συν τοις άλλοις περνούσα τη μέρα μου στο ψιλικατζίδικο της οικογένειας μαζί με την κόρη τους. Το τεράστιο θετικό είναι πως είχε κλιματιστικό, που εκείνη την εποχή δεν ήταν τόσο διαδεδομένο. Οι δικοί της πηγαινοέρχονταν γιατί βοηθούσαν τους δικούς μου και πρακτικά περνούσαμε τη μέρα εκεί με την κόρη τους, την Έφη. Τα βράδια και κάποιες μέρες ερχόταν και ο θείος της Έφης γιατί εκείνος είχε τα κλειδιά και το ανοιγόκλεινε. Το δικό του μαγαζί ήταν ακριβώς δίπλα, οπότε εμείς απλά πρακτικά τον βοηθούσαμε να μην πηγαινοέρχεται.

Η Έφη ήταν στην ηλικία μου, θυμάμαι τότε έλιωνε το Twilight οπότε καταλαβαίνετε την φάση της. Και εγώ σε παρόμοιο μήκος κύματος, ντροπαλοί και οι δύο αλλά απλά ψάχναμε μια αφορμή να ξεδιπλωθούμε. Όλη μέρα, λοιπόν, την περνούσαμε εκεί βλέποντας τηλεόραση και αδειάζοντας το ψυγείο των παγωτών. Τα βράδια, όπως είπα, φεύγαμε και αναλάμβανε ο θείος της. Εμείς συνήθως, φεύγοντας, περνούσαμε από ένα video club (ναι, για τόσο παλιά λέμε), παίρναμε ταινία και κάνα σουβλάκι και μετά αράζαμε σαλόνι. Στο σαλόνι κοιμόμουν εγώ, οπότε ο καναπές ήταν μόνιμα στρωμένος με σεντόνια.

Δε θυμάμαι ποιά μέρα ήταν, αλλά θυμάμαι πως θα έμενα εκεί περίπου 10 μέρες. Το νέο σπίτι χρειαζόταν πολλές δουλειές και οι γονείς της Έφης πήγαιναν για βοήθεια σχεδόν κάθε μέρα. Εκείνο το σαββατοκύριακο θα έμεναν εκεί κιόλας, για να γλιτώσουν το βραδινό έλα και το πρωινό πήγαινε.

Την Παρασκευή εκείνη θα φεύγαμε κατά τις οκτώ από το μαγαζί. Δεν είχαμε κανονίσει τίποτα, οπότε λέγαμε να πάρουμε μια ταινία και φαγητό απ' έξω (πάλι) για το βράδυ. Εμένα όμως για μέρες μου είχε γυαλίσει ένα περιοδικό, από εκείνα τα γνωστά με δώρο DVD. Αν και είχα άνεση μαζί της για τέτοια θέματα, δεν ήθελα να δώσω στόχο. Οπότε έβαλα τα λεφτά στην ταμειακή (το έκανα και με τα παγωτά, τίμιος), άνοιξα τη συσκευασία και τα πέταξα όλα εκτός από το DVD και το περιοδικό. Έβαλα το DVD μέσα στις σελίδες του περιοδικού και το πλάνο μου ήταν να το κρύψω στα πράγμα που κουβαλούσαμε κάθε μέρα από το σπίτι. Και κάπως έτσι έγινε και η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Ή και όχι.