Kırık Aynalar Yarışı

VI - Siyah Şans

Herkese Merhaba! 🌙

Kırık Aynalar Yarışı'nın altıncı bölümüyle karşınızdayım! 🖤

Eğer hala buradaysan oy vererek ve yorum yaparak kendini belli et lütfen. 🖤

Eğer daha fazla kişiye ulaşmamızı isterseniz #kirikaynalaryarisi etiketiyle paylaşım yapabilirsiniz. 🥺

İyi okumalar.❤️

KIRIK AYNALAR YARIŞI
VI - Siyah Şans

"Bana böyle hissettirmeyi nasıl başarabiliyorsun? Bana hiçbir şey vermiyorsun, kesinlikle hiçbir şey vermiyorsun, buna rağmen seni istemeyi durduramıyorum."

Charlotte Lamb

Bölüm Şarkısı

Halsey - New Americana

Atlas Noyan Sipahi

"Devam et, Fulya." Fulya günün programını anlatmaya devam ederken üzerimde kalan birkaç damla suyu havluyla kuruladım ve dolabımda hazır duran gömleklere baktım.

Lacivert iyi bir seçimdi, her zaman için.

Gömleği üzerime geçirip takımımı giydim ve Jacob & Co saatimi bileğime taktım. Saatin kadranında bulunan Bugatti motoru benim arabamla eşleşecek şekilde yapılmıştı. Benim için birkaç milyona mal olsa da yaptığım en iyi alışverişti.

Zevklerim için para harcamayacaksam ne anlamı vardı ki?

"İhale için dün gece ilettiğin dosyaları komiteye gönderdim. Toplantı öncesinde bakmak istersin diye konuşmaları tabletine yolluyorum." Tabletimin ekranı Fulya'nın sesiyle senkronize şekilde yanıp sönmeye başladı. "Benden istediğiniz başka bir şey var mı?"

"Yok, Fulya. Bugünü çocuklarınla geçir istersen. Senin çalışmanı gerektirecek bir durum yok."

Asistanımın telefonun diğer ucunda gülümsediğini hissettim. "Teşekkürler, Atlas. İnci senin yolladığın bisikleti çok sevdi. Onun için de teşekkür ederim tekrar."

"Rica ederim. Konuşuruz."

Telefonun kapandığını belli eden ses çaldığında saate baktım. Güzel bir kahvaltı için fazlasıyla zamanım vardı. Aşağı inip erkenden hazırlanmış kahvaltı masasına tabletimi yerleştirdim ve tabağıma kahvaltılıkları almaya başladım.

Gözüme sıcacık, taze taze hazırlanmış kruvasanlar takıldı. Bunu hazırlayacaklarını söylememişlerdi. "Mahire!" diye seslendim.

Orta yaşlarını henüz yalnızca birkaç yaş aşmış bu kadın benim tanıdığım en iyi aşçılardandı. Memleketlimdi de aynı zamanda. Koridorun arkasından çıkıp açık mutfağı geçti ve yanıma geldi, her zamanki gibi bir koşuşturma içindeydi.

"Günaydın, Atlas bey oğlum." dedi masanın kenarında dururken. "Nasılsın bugün?"

"İyiyim, sen nasılsın?"

"Çok şükür." dedi bana gülümserken. Sevecen bir kadındı ve bazen samimiyetin dozunu kaçırdığı anlar olabiliyordu. Yine onlardan birini mi yaşayacağız diye anlık olarak eline baktım ama hayır, yanağımı sıkmaya yeltenmemişti.