İbrahim, Kenan ve Veysel uçaktan inip onlar için hazırlanan eve yerleşmişti. Biraz dinlenip hastaneye gidecekler ve doktorla tanışacaklardı. Yol yorgunu oldukları için hepsi uyumuştu şimdi.
Ev iki katlıydı. Aşağıda büyük açık bir salonla mutfak, üst katta yatak odaları ve banyo vardı. Geniş bir arka bahçeye sahipti, havuzu dahi vardı.
Birkaç saatlik uyku sonrası ilk uyanan Veysel olmuştu, mutfağa inerek ağzına kadar dolu olan buzdolabını açmıştı ve kahvaltılıkları çıkarmıştı. Abileri için güzel bir kahvaltı sofrası hazırlamak istiyordu. O bununla meşgulken Kenan da uyanmıştı, sandalyesine geçmiş ve merdivende ki tekerlekli sandalye için olan düzenekle aşağı inmişti.
"Veysel'im günaydın."
Abisinin neşeli sesini duyan Veysel ona döndü. Beş yıldır odasından nerdeyse gerekmediği sürece hiç çıkmayan abisi bugün kendi başına çıkıp gelmişti.
"Günaydın abicim." Dedi Veysel de aynı neşeyle, çocukluğunda da olduğu gibi. Kenan gülümsedi, uzun yıllar sonrası gerçek bir gülümsemeydi bu. Artık bir umut olduğu için mi böyleydi yoksa bu duruma alışmış mıydı bunu bilmiyordu Veysel ama eski abisine kavuştuğunu hissediyordu.
"Miniğim sen neden kendini yordun?"
"Yorulmadım abi. Hem ben artık minik değilim, büyüdüm." Dedi Veysel. Kenan güldü. İbrahim de gelmişti bu sırada.
"Büyüdüğünü mü sanıyon sen?"
Veysel büyük abisine göz devirdiğinde İbrahim onun başını kolunun altında sıkıştırıp saçlarını karıştırmıştı. Ve iki kardeşin arasında küçük bir boğuşma çıkmıştı. Kenan ikisinden birine birşey olacak diye endişelenmişti.
"Abi ya canını yakacaksın şimdi, bırak kardeşimi." Dedi. İbrahim gülerek geri çekildi. Veysel de koşarak sandalyenin arkasına geçti ve abisine sarıldı.
"Kahramanım benim."
"Böyle kahraman mı olurmuş?" Dedi Kenan alayla. İbrahim onun kafasına hafif bir şekilde vurdu, biraz katı bir yanı olsa da kardeşlerini seviyordu.
"Kendine acıma lan."
"Abi vurma ya, beyin hücrelerim senin yüzünden ölüyor hep."
"Ha sen o yüzden böyle oldun?" Dedi İbrahim yeni birşey fark etmiş gibi bir şaşkınlıkla. Kenan gözlerini devirdi ve Veysel de kötü kötü baktı abisine.
"Abi birde bana çocuk diyon."
"Sen hemen abicini koru zaten."
"Korurum, kimse üzemez onu."
"Duydun abi demi? Ona göre davran yani." Dedi Kenan, kardeşinin tavrı hoşuna gitmişti. İbrahim gülerek iki kardeşine birden sarıldı.
"Canlarım benim." Dedi, kardeşlerinin saçlarına birer öpücük kondurdu. Ve daha sonra kahvaltı sofrasına geçerek karınlarını doyurmuşlardı.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
İki saat sonra, Hastane.
Kenan biraz gergin hissediyordu ve bu durumunu Veysel fark etmişti, abisinin elini sımsıkı tuttu ve abisi ona bakınca güven verici bir şekilde gülümsedi. Bu sıcak gülümseme, yanında kardeşinin oluşu Kenan'ın daha iyi hissetmesine neden olmuştu.
"Herşey iyi olacak abicim." Dedi Veysel fısıltıyla. Kenan kardeşinin eline uzun bir öpücük kondurdu.
"Sen iyi ki varsın."
