Hayatta herşeyin bir zıt anlamı vardır. Mutsuzluk olduğu kadar mutluluk da var, gözyaşı olduğu kadar gülmek de var. Biz bazen unutuyoruz, dünyanın sonu geldi gibi davranıyoruz en ufak acımız da.
Bende onlardan biriyim. Düştüm ve bir daha kalkamıyıcam sandım, dünyanın sonu gelmişti anlayacağınız. Yıllarımı bir kapı arkasında hayata küsmüş bir şekilde harcadım, artık benim için bu hayatta mutsuzluktan ve gözyaşından başka birşey yoktu.
Sevdiklerim aksini savunmaya devam ettiler, benden vazgeçemediler. Bana bu hayatta ağlamak kadar gülmenin de olduğunu, mutsuz olduğumuz gibi mutlu da olabileceğimizi hatırlattılar tekrardan.
Ben Yusuf Kenan..
Bu hayatta ne öğrendin derseniz bana düştüğüm yerden kalkmayı öğrendim.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Akşam vakti olmasına rağmen dışarısı yağan karın etkisiyle aydınlıktı, sokak lambasının sarı ışığında gökyüzünden usul usul süzülmekteydi kar taneleri. Tıpkı bir kartpostaldan fırlamış gibi görünüyordu.
Genç adam okuduğu kitaptan başını kaldırarak göz ucuyla dışarı baktı ve yüzünde bir tebessüm oluştu. Aklına gelen fikirle sedirden kalktı ve sedirin dibinde duvara yaslı kol değneklerine baktı, artık onlara ihtiyacı yoktu.
Odadan çıktı, birkaç basamağı hızlıca indi ve vestiyerden montunu alıp giydi. Siyah renk atkısını boynuna doladı ve yine siyah renk eldivenlerini şimdilik montunun cebine koydu.
"Veysel!"
Veysel kısa bir süre içinde merdivenin başında göründü, abisinin hazırlanmış olduğunu görünce kaşlarını çattı.
"Abi nereye gidiyon?"
"Dışarısı çok güzel." Dedi Kenan ilk kez kar gören bir çocuğun heyecanıyla. Bu haline Veysel'in yüzünde bir tebessüm oluştu, abisinin neşesi ona da geçmişti.
"Keyfini çıkaralım o zaman." Dedi birer birer merdivenleri inerek. Vestiyerden montunu alıp giydi, abisi gibi atkısını ve eldivenlerini de yanına aldı. Evden çıktılar.
Kenan gökyüzüne baktı, karlar yüzüne düşmeye başlamıştı. Kollarını iki yana açıp kendi etrafında dönmeye başladı. Veysel gülerek evin önündeki arabanın üstünden biraz kar aldı, yuvarlayıp top haline getirdi ve abisine fırlattı. Kenan kardeşine baktı.
"Abine savaş açarsın ha."
Kenan yerden kar alıp onları kar topu haline getirdi ve kardeşine teker teker atmaya başladı. Veysel ellerini yüzüne siper edip kendini korumaya çalışırken bir yandan da alabildiği kadar kar alıp abisine atmaya başladı, aynı zamanda da kaçıyordu. Abisi kucağında biriken karları karşısında düşman varmış gibi atarken peşinden geliyordu.
Gülüşe gülüşe Taner'lerin evinin önüne kadar geldiler. Veysel kapının üstünde ki pencereye birkaç kar topu fırlattı ve Taner sinirli bir şekilde kapıyı açtı.
"Noluyo?" Dedi sinirli bir sesle ancak karşısındakilerin amcaoğulları Kenan ve Veysel olduğunu gördüğünde siniri yok oldu.
"Hadi dışarı gelin." Dedi Veysel neşeli bir şekilde. Taner ablasını da çağırdı ve montlarını alarak dışarıya çıktılar. Kenan Ramazan'a mesaj atıp onu da çağırdı, evler yakın olduğundan çok geçmeden gelmişti Ramazan.
Beş kuzen küçük birer çocuk kar topu savaşı yapıyordu, kahkaha sesleri tüm sokakta yankılanırken Elif pencereye çıktı, onların halini görünce yüzünde bir tebessüm oluştu. Kenan Elif'i fark edip pencerenin önüne geldi.
"Elif'im!" Dedi neşeyle. Elif güldü, uzun bir süre sonra Kenan'ı bu kadar mutlu görüyordu.
"Napıyosunuz?"
Kenan geri dönüp birbirini kovalayan kuzenlerine baktı, gülerek pencereye döndü. Ve kendisi onlardan değilmiş gibi konuştu:
"Doktor kendi hallerine bırakın dedi."
"Sende az önce aralarındaydın."
"Ben?" Dedi Kenan işaret parmağıyla kendini gösterirken. Elif gülerek başını salladı.
"Evet, sen."
"Herkesi toplayan o zaten." Dedi Veysel arkadan. Kenan kardeşine bir kar topu fırlattı.
"Sussana oğlum."
"Delilerin başı sensin yani?" Dedi Elif gülerek. Kenan onun gülüşünü izledi. Elif bir cevap alamayınca pencerenin önündeki karlarla küçük bir kar topu yapıp Kenan'a attı.
"Hemşire hanım hile yapıyorsunuz siz. Buraya gelmenizi rica ediyorum."
"Kırmayayım o zaman seni." Dedi Elif ve pencereyi kapatıp içeriye gitti, kısa süre sonra montunu giymiş bir şekilde dışarı çıktı.
"Kar meleğim benim ya." Dedi Kenan Elif'e aşık aşık bakarak. Elif'in hoşuna gitmişti bu iltifat ama bunu belli etmek istemediği için yerden biraz kar alarak kar topu savaşını tekrar başlattı.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Bölüm sonu.
