Ronde twee

3

POV RAVEN:

De geur van zweet en vloerreiniger slaat me in het gezicht zodra ik de gymzaal binnenloop. De ruimte is groot, met hoge ramen die het ochtendlicht naar binnen laten stromen. Rijen banken staan tegen de muur, en een oude basket hangt scheef boven een net te glimmende vloer. Typisch.

Een groep leerlingen staat al te kletsen in de hoek, duidelijk gewend aan dit ritueel. De meiden dragen strak sportspul dat meer bedoeld lijkt om indruk te maken dan om daadwerkelijk in te sporten. De jongens doen alsof ze het niets kan schelen, maar ik zie hoe ze onderling afwisselend naar elkaar en naar de meiden kijken. Klassieke hiërarchie.

Ik werp een blik op de coach, een brede man met een dikke buik die waarschijnlijk al jaren zijn sneakers niet meer heeft aangeraakt. Hij kijkt even op van zijn clipboard en fronst kort als hij mij ziet. Het duurt maar een seconde, maar ik ken die blik. Nieuwkomer. Outsider.

"Jij bent het nieuwe meisje, toch?" vraagt hij met een stem die even bot is als zijn houding.

Ik knik kort. "Raven."

Hij mompelt iets en wijst dan naar een bank. "Ga maar zitten. We doen straks teams."

Ik zucht en plof neer, terwijl mijn ogen de zaal scannen. Een paar leerlingen staren, maar de meesten doen alsof ik niet besta. Prima. Hoe minder aandacht, hoe beter. Al weet ik dat mijn uiterlijk dat plan niet bepaald makkelijk maakt.

"Is dit een grap?" klinkt het ineens naast me. Ik kijk op en zie een jongen met een gespierd lijf en een blond kapsel dat zo perfect zit dat het irritant is. Hij staat met zijn armen over elkaar en kijkt me aan alsof ik een soort fout in het systeem ben.

"Pardon?" vraag ik, terwijl ik hem recht aankijk.

Hij gebaart naar mijn armen. "Heb je die spieren gekocht of zo? Of is dat een soort Photoshop in real life?"

Ik kan een grijns niet onderdrukken. "Wil je voelen? Misschien leer je nog wat."

De groep om hem heen barst in lachen uit, maar hij niet. Zijn gezicht wordt rood, en ik zie hoe hij op het punt staat iets terug te zeggen, maar dan klinkt de schelle fluit van de coach.

"Goed, mensen! Tijd om teams te maken!" roept hij. "Basketbal vandaag. Geen gezeur, geen discussie."

Ik sta op, rek mijn schouders, en voel hoe de blikken op me prikken. Dit is het moment. Nieuw meisje. Iedereen wil weten of ik een spektakel ben of gewoon een mislukte show. Ik weet hoe dit spel werkt. Ze zullen me proberen uit te dagen, kijken hoe ver ze kunnen gaan.

Maar wat ze niet weten, is dat ik altijd speel om te winnen.