Ronde twee

21

POV DAMON:

Toen Levi me belde, voelde ik een pijn in mijn borst die ik niet meteen kon plaatsen. Het was de manier waarop hij het zei. De manier waarop hij de woorden uitsprak, alsof hij wíst dat het niet goed was. Raven was in gevaar. Ze had zichzelf verloren, en ik had dat niet eerder gezien. Ik had alles geprobeerd om haar uit die angstige, oncontroleerbare put te trekken, maar ik had gefaald. Het moment dat ik haar op het schoolplein had gezien, haar zo kapot, haar zo vol woede en verdriet, had ik geweten dat ze iets in haar had wat zelfs ik niet kon bereiken.

En nu, dit. Ze had zichzelf verloren op een manier die ik niet had verwacht. Haar leven stond op het spel, en ik was niet in de buurt om het te redden.

Toen Levi zei dat hij bij haar thuis was, was er maar één ding dat ik moest doen. Ze had me nodig. Ze had iedereen nodig, maar ik voelde me altijd degene die het dichtst bij haar stond, de enige die haar niet zou veroordelen voor haar falen, haar worstelingen, haar gebroken stukken. Misschien was ik dat ook wel. Misschien was dat wat me altijd zo naar haar had aangetrokken. Ze was niet de perfecte, onbereikbare schoonheid die iedereen dacht dat ze was. Ze was een mens, net als ik, gekwetst, kapot, maar ook krachtig op een manier die niemand anders begreep.

Toen ik het huis bereikte, had ik de adrenaline in mijn lijf voelen stromen. Mijn handen trilden een beetje, maar ik hield mezelf in bedwang. De paniek in Levi's stem had me al gewaarschuwd, maar het was pas toen ik de deur openduwde en naar binnen stapte, dat ik begreep hoe erg het was. De geur van alcohol hing zwaar in de lucht, en daar lag ze, Raven, roerloos, haar gezicht een waas van pijn en verdoofdheid.

"Raven!" schreeuwde ik, mijn stem scheurde door de stilte, maar ze reageerde niet.

Levi stond naast haar, zijn gezicht strak van bezorgdheid, zijn handen ineengedoken in een poging om iets te doen, iets te helpen. "Ze heeft teveel gedronken," zei hij snel, zijn stem trilde. "En de pillen... ze heeft ze allemaal genomen."

Ik voelde mijn hart in mijn keel steken. De razernij die ik voelde, was niet gericht op haar. Het was tegen mezelf, tegen alles wat ik niet had kunnen doen om haar te redden van dit. Mijn handen balden zich tot vuisten, maar ik dwong mezelf rustig te blijven.

"Is ze... is ze bij bewustzijn?" vroeg ik, mijn stem gevaarlijk kalm, ondanks de chaos die zich in mijn hoofd afspeelde.

Levi schudde zijn hoofd. "Niet echt. Haar ademhaling is onregelmatig, maar ik weet niet of ik haar moet bewegen of niet."

Ik keek naar Raven, haar gezicht bleek, de lippen vergrendeld in een pijnlijke expressie. Ze was hier, letterlijk aan de rand, en ik had haar niet kunnen beschermen.

Mijn vingers gleden naar mijn telefoon, al weet ik dat ik de medische hulp had moeten bellen. Maar ik wist dat er niets sneller zou werken dan ik.

"Blijf bij haar," zei ik tegen Levi, mijn stem vastbesloten. "Ik ga hulp halen."

Levi keek me even aan, zijn gezicht vol zorgen. "Damon... ze moet naar het ziekenhuis. Dit is niet normaal."

Ik knikte, mijn ogen nooit van haar afwendend. "Ik weet het. Maar ik moet iets doen." Mijn hart ging sneller slaan terwijl ik naar buiten rende.

Toen ik eindelijk weer buiten stond, alles draaide en mijn adem diep in mijn longen trof, voelde ik hoe alles samenkwam. Dit was mijn moment. Ik moest ervoor zorgen dat Raven het zou halen. Of ze me nu nodig had of niet, ik zou haar niet in de steek laten.

Ik sprintte naar de auto en stapte in, de motor gromde en brulde terwijl ik de weg aflegde naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, elke seconde voelde als een eeuwigheid. Het voelde als de enige uitweg, de enige manier om haar terug te halen uit deze donkere plek waar ik niet had gedacht dat ze in terecht zou komen.

De gedachte dat ik te laat zou zijn, voelde als een gewicht dat me zou verpletteren. Dus ik reed harder, vastbesloten om haar te redden van de val die ze in zichzelf had gegraven. Het was tijd om een einde te maken aan haar lijden, om haar terug te trekken uit die afgrond waar ze zichzelf in had gestopt. En ik zou er zijn. Wat er ook gebeurde.